Gamemania

V bucks, Ro bucks, skins…heb jij kids die gamen, dan zijn dit ongetwijfeld geen onbekende termen voor je. Als vader die vroeger vooral buiten te vinden was, is het voor mij wel wennen. Maar of het nu wennen is aan het feit dat mijn zoon andere hobby’s heeft dan ik op die leeftijd, of het feit dat tijden nu eenmaal veranderen…daar ben ik nog niet helemaal over uit. Zelf was ik het type dat altijd op het pleintje aan het voetballen was. ‘Thuis zijn als de lantaarnpalen branden’, hoorde ik mijn moeder altijd zeggen. Hoe anders is het bij mijn 8-jarige zoon, die ik af en toe Engels hoor praten in z’n headset als hij weer een ‘trophy’ heeft gewonnen bij Fortnite. Geen idee of ik het goed zeg trouwens.

Controle

Het lijkt echter wel bijna ‘gewoon’ dat er van mij als vader wordt verwacht dat ik er enigszins kijk op heb, wat hij aan het doen is. Een soort verwachte controle omdat ik er zelf op mijn werk ook mee te maken heb, computers dan. Want daar eindigt mijn kennis, want als het gaat om games: ik heb er geen kaas van gegeten. Hoe houd je dan toezicht? Ik heb wel eens gekeken naar die apps waarbij je meldingen krijgt als je kind te lang op de apparaten zit. Zelf geloof ik meer in een persoonlijke aanpak. Vaders en moeders kunnen prima aanvoelen wanneer het tijd is voor wat anders. Dat je daar af en toe naast zit, dat kan natuurlijk gebeuren, maar hoe erg is dat? Waar we Finn wel voor waarschuwen is dat hij voorzichtig moet omgaan met andere gamers die met hem praten. Vaak zijn ze namelijk een stuk ouder dan hij. Wij zeggen: zodra iemand meer vraagt dan alleen om een leeftijd, denk aan waar iemand woont of andere details, geef geen antwoord en stop met spelen.

Verontwaardigd

Of hij dit daadwerkelijk ook doet? We proberen er wel onze aandacht op te vestigen. Misschien te makkelijk gedacht. Misschien moet ik er juist korter op zitten. Maar nu is wel dat moment gekomen dat ik hem alleen maar stoor als ik er naar vraag. Deze week was het weer zo ver. ‘Chill’ half liggend op de bank, headset op en helemaal gefocussed op z’n switch. Ik schuif naast hem en probeer mee te kijken om te vragen wat hij aan het doen is. Een beetje interesse tonen zeg maar. Ik krijg een verontwaardigde blik toegeworpen met aansluitend de woorden: wat? Toch een klein beetje timide schuift hij zijn apparaat dichter naar zich toe. Waarmee hij bijna lijkt te zeggen: wat ik aan het kijken ben, gaat je niets aan. En dan word ik wel een klein beetje argwanend. En hoe ga je daar mee om. Word je boos? Vraag je toch door om te weten wat hij aan het doen is? Tot nu toe los ik het op door aan te geven: het is zo ook wel weer tijd om hem uit te doen. De reactie die daar op volgt is ook allesbehalve rooskleurig overigens, maar dat terzijde.

Informeren

Misschien moet ik het maar eens gaan aanpakken zoals hij het zelf doet. Als het gaat om Minecraft struint hij Youtube af en bekijkt hij hoe bepaalde dingen worden gemaakt. Dat kan ik zelf natuurlijk ook. Hij vraagt wel af en toe aan mij of ik samen met hem wil spelen. Wellicht daar vaker op ingaan, zo weet ik beter wat hij wel en niet leuk vindt. Maar of hij nou zit te wachten op een vader die heel stoer roept dat ie een nieuwe skin vandaag aantrekt naar z’n werk, ik weet het niet…

_{De foto van gamende jongen is van Jenny Book by Shutterstock}

Meer blogs van Stefan: