Ow ow Corona: eindelijk terug naar school

Met een ruk word ik wakker van de wekker. Die heb ik in geen 2 maanden gehoord. De kleine Pluis komt elke ochtend mama ruim voor zevenen wekken met een klop op de deur en een schreeuw of het al opstaantijd is. Nee, het is nog lang geen opstaantijd, hup naar bed jij! Zijn biologische wekker slaapt eindelijk een keertje uit. Net wanneer het niet kan, zul je net zien. Gelukkig heb ik de wekker nog. 

Nerveus, want ze mogen weer naar school

Het ontbijt is doordrenkt met zenuwen en omgevallen bekers melk. Iedereen is een beetje gespannen. Gezonde spanning, want zo meteen gaan we iedereen ein-de-lijk weer zien. Jeej! Zonder de kleine Pluis lopen we naar school. Hij mag niet mee en blijft boos thuis bij De Man. Er is verdriet en onbegrip bij de kleine man, want pré Corona gingen we altijd met z’n allen naar school. Dat dat nu niet kan, wil er niet in. Daar is hij ook pas 3 voor. Gelukkig is papa een held in afleiden en K3 dól op dieren. Een koddig panda filmpje zorgt voor de broodnodige afleiding. Ik krijg al snel een foto van de kleine Pluis die vol bewondering naar Pandaland kijkt met zijn lievelingsdieren. 

Halve klassen

Bij het schoolhek is het rustig wanneer we met zijn drietjes aan komen. Ik kijk verbaasd op mijn telefoon voor de tijd. We zijn ondanks de zorgvuldige voorbereiding, toch een paar minuten te vroeg. De kinderen hebben niet gelopen, maar het hele stuk gerend. Dat zorgt natuurlijk voor een snellere aankomsttijd. En moeders er maar achter aan hobbelen! Van binnen vervloek ik ze een heeel klein beetje voor deze onverwachte work-out, maar ik geniet vooral van hun enthousiasme. Wat fijn dat ze met zo veel plezier naar school gaan. ‘Mogen we écht naar school?’ vragen de oudste twee voor de zekerheid wanneer ze een op me wachten. ‘Wat fijn he, maar wel met de helft van jullie klas’ zeg ik, ‘anders wordt het te druk binnen en dat mag niet door Corona’. Er wordt serieus geknikt door de kinderen. Corona kennen ze inmiddels maar al te goed.

Het is fijn iedereen weer te zien

Het wordt drukker bij het hek. De onderbouw- vaders en moeders staan op gepaste afstand afwachtend te kijken. Het is onwennig, maar voor de kleuters niet. Hun vrolijke gesnater breekt het ijs en het geklets breekt ook los bij de volwassenen. Het is fijn iedereen weer te zien. De kinderen zijn helemaal door het dolle heen en roepen en gillen naar elkaar. Er wordt driftig gezwaaid, gesprongen en elkaars jas getrokken. Ik hoor zo veel verschillende namen, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ik snap hun energie wel, stiekem stuiter ik ook van blijdschap met de kleuters mee. 

Hoezee, de scholen zijn weer open!

K1 (kind1) zit in de eerste klas die wordt opgehaald bij het hek. Iedereen wordt aangekeken en krijgt een knikje en wat lieve woorden op deze rare eerste schooldag na 9 weken thuisonderwijs. Het onthaal is anders dan normaal, maar warm en hartelijk. Wanneer K2 10 minuten later door zijn juf wordt opgehaald, valt het bijna niet meer op hoe bevreemdend deze nieuwe situatie eigenlijk is. De scholen zijn na 9 weken eindelijk weer open en we maken er samen het beste van. Hoe dankbaar kun je zijn dat de scholen weer open zijn?! Normaal omarm ik elke vrije dag, maar dit was te veel, te lang. Hoezee, de scholen zijn weer open! Ow ow Corona, wat leer je ons toch veel.

Meer blogs van Melek: