Afgelopen juli had ik het voorrecht om het boek ‘Dit is dyscalculie’ van Prof. dr. Hans van Luit te reviewen. Dat hield in dat ik dat boek ook moest lezen. Judith en lezen is geen goede combi, nooit geweest ook. Magazines of tijdschriften lees ik graag, boeken vind ik een ware marteling. Al klinkt dat wel heel onaardig. Een boek lezen, vergt veel van mijn concentratie en mijn geheugen. Vaak weet ik na een tijdje niet meer waar het over gaat of wat ik zojuist nou gelezen heb. Soms best lastig en het zorgt ervoor dat ik nooit plezier heb gehad in het lezen van boeken. Eigenlijk stond ik hier nooit zo bij stil, totdat ik dat boek Dit is dyscalculie ging lezen.

Schrijven? Dat is mijn passie en kost me geen enkele moeite. Bizarre discrepantie! Tijdens mijn studies heb ik geen boek uitgelezen, maar goede punten scoorde ik bij de vleet.

» Lees hier: recensie boek over Dyscalculie

 

Het boek ‘Dit is dyscalculie’ gaf verheldering

Het ene puzzelstukje na het andere viel op zijn plek. Altijd al had ik moeite met cijfers en inzichten. Voor mij was het eigenlijk al wel duidelijk dat ik dyscalculie moest hebben, want van rekenen bak ik niets, op alle fronten. Ik heb het rekenkundig vermogen en inzicht van een amoebe. Echter had ik mij er nooit echt in verdiept wat dit nu daadwerkelijk inhoudt. Dat werd me door het lezen van dat boek steeds duidelijker. Het ging veel verder en veel dieper dan wat moeite hebben met cijfertjes en rekenen!

Dingen vielen op zijn plek en ik begon mijn manier van denken en verwerken wat meer te begrijpen. Want die akelige dyscalculie, die kom ik werkelijk overal tegen. Echt ov-er-al! Het is een manier van verwerken van informatie. Dat verloopt anders dan bij de doorsnee mens.

 

Wat ik merk van mijn dyscalculie

Ik begrijp nu waarom ik niet kan onthouden in welke klas mijn dochters zitten of waarom het niet blijft hangen op welke groep op de BSO/ KDV zij zitten. Als ik ze op moet halen, weet ik natuurlijk feilloos waar ik ze kan vinden. Het wordt een ander verhaal als ik onverhoopt eens moet bellen naar de opvang; welke groep moest ik ook al weer hebben?

Ik begrijp nu waarom ik moeite heb met het hanteren van activiteiten die uit verschillende stappen of onderdelen bestaan. Ik ben snel afgeleid en wanneer ik dan afgeleid ben, wordt er roet gegooid in de routine die ik wel heb. Weg logica!

Het wordt me duidelijk waarom hectische verkeerssituaties me soms aanvliegen en ronduit bedreigend voor mij voelen. Ik snap nu waarom het lastig voor mij is om een simpele afspraak bij de huisarts te plannen of welke afspraak dan ook. Het vraagt inzicht in situaties die ik niet automatiseer en/of overzie. Soms weet ik niet meer waar ik iets heb opgeruimd, terwijl ik me nog wel kan heugen dat ik het ergens neer had gelegd waar ik het snel terug zou vinden. Juist omdat ik weet dat ik snel vergeet waar ik iets neerleg! Volg je de logica nog?

 

De eenvoudigste routine is een wirwar voor me

Ik onthoud dingen moeilijk en vergeet dingen snel. Regelmatig voel ik mij een hopeloos verloren kluns. In de sufste dingen vergis ik mij en de meest routinematige dingen moet ik telkens weer opnieuw checken of vragen. Jaartallen en leeftijden relateer ik aan gebeurtenissen. Op die manier kan ik de jaartallen erbij denken. Ik automatiseer dingen moeilijk of niet.

Laatst schreef ik de datum in onze overdracht op mijn werk faliekant fout. Het was een donderdag waar ik maandag schreef en het was mei waar het december was. Niets had ik in de gaten! Een telefoonnummer intoetsen gaat nooit in één keer goed, laat staan een telefoonnummer onthouden. Hoe vaak ik de tijd of data al niet verkeerd heb geïnterpreteerd of op heb geschreven. Ik zie de cijfers staan, maar het dringt dan niet door ofzo. Eén keer in de zes maanden wordt de toegangscode van de deur van de kinderopvang gewijzigd. Een ramp! Ooit was ik mijn pincode vergeten. Gewoon kwijt, weg, foetsie en ik kwam er niet meer op. Dat duurde vijf weken! Het juiste vak van de brievenbus bepalen, ik zie niet in een oogopslag de overeenkomende postcode waar mijn post in moet, want ik kan niet meteen betekenis verbinden aan ‘overige postcodes’ of ‘postcodes met postcode ….. t/m ……

Links en rechts haal ik door elkaar. Hoe vaak mijn meiden al met zogenaamde ‘bananenvoeten’ de deur uit zijn gegaan. Cijfers laten me letterlijk duizelen.

 

Ik ben niet dom, ik verwerk dingen anders

Ik ben niet dom, ik ben geen kluns….ik heb vaak langer de tijd nodig om dingen te verwerken, want dat gaat anders bij mij. Pas sinds het lezen van het boek dringt dit bij mij door. Ik merk nu dat dit meer met mij doet dan ik in de hand heb. Het is fijn te ontdekken dat ik er niets aan kan doen en dat hier een aanwijsbare oorzaak voor is. Tegelijkertijd dringt het door dat ik echt met een stoornis te maken heb. Een stoornis die vaak aanvoelt als een ware handicap.

Die constatatie doet wat met mij geloof ik. Heel wat keren heb ik me een vreselijke domme gans gevoeld. Vooral in mijn jeugd. Dan stapte ik de klas weer binnen met samen geknepen billen, omdat ik bij voorbaat al wist dat ik al mijn huiswerkopdrachten op het gebied van rekenen/ hoofdrekenen/wiskunde had verprutst en ik als de dood was dit voor de klas te moeten verantwoorden. Oh, wat vond ik die momenten afschuwelijk. Het beperkte zich overigens niet alleen tot rekenen/wiskunde. Wat dacht je van geschiedenis (al die jaartallen en plaatsen…aaargh!), biologie, scheikunde, natuurkunde en economie? Juist, ik kwam het vrijwel in iedere vak op school tegen!

Op vervolgstudies kreeg ik wederom (hoofd)rekenen. De moed zakte me in de schoenen, zelfs toen ik al lang en breed de basisschool en de middelbare school achter me had gelaten, moest ik weer aan het rekenen! De simpelste sommetjes kreeg ik niet uitgerekend. Ik snapte het niet, het kwartje viel niet. Soms heel eventjes, om er dan vervolgens wéér geen biet van te begrijpen. Zelfs een jaar bijles hielp niets. Het maakte de frustratie slechts groter.

 

Ook op volwassen leeftijd zit de dyscalculie me in de weg

Twee jaar geleden deed ik eindelijk die lang verlangde fotografie cursus. Ook daar kwam ik mijn ‘gebrek’ weer keihard tegen. Ik voelde me weer dat onzekere en bange schoolkind van vroeger en ik durfde ook toen niet te zeggen dat ik er niets van begreep. Ik wist weer waarom ik na de middelbare school niet naar de fotovakschool ging. Naast schrijven is fotograferen een ware passie en ik heb nooit de stap aangedurfd om er mijn beroep van te maken. De échte technische kant van fotograferen zou ik nooit onder de knie krijgen. Ik ben dol op het maken en ontwerpen van digitale fotoalbums, al maak ik allerlei (dag)boeken in die albums en functioneren ze vaak niet eens meer als fotoalbum. Bakboeken met alle recepten die ik met mijn meiden maak, hele zwangerschapsdagboeken, een zakgeld- en spaarboek. Van alles maakte ik in die albums. Hoe leuk zou het zijn om me deze skills eigen te maken zonder het editing programma van die foto album aanbieder? Té gek natuurlijk! Echter is er daarvoor een opleiding vereist die het onmogelijke van mij vraagt. Dat heb ik daarom maar naast me neergelegd. Dit is iets waar ik me pas de laatste tijd écht bewust van word. Dat is keihard, want door dat rottige gebrek aan inzicht speelt er een allesoverheersende faalangst op. Een faalangst die me ervan weerhoudt om mijn passies volop te ontwikkelen en te benutten. Die faalangst heb ik eigenlijk nooit zo herkend en erkend.

Ik begrijp mijn onzekerheid van toen, maar ook van hedendaags, nu pas. Kon ik dat meisje van toen maar eens stevig vasthouden en haar vertellen dat ze goed is zoals ze was. Kon ik haar maar vertellen dat ze niet meer kon doen dan haar best en dat er een oorzaak was voor haar onkunde. Kon ik haar bovenal maar vertellen: ‘Het komt wel goed schatje!’

Heb jij dyscalculie of heb je een vermoeden van dyscalculie bij je kind? Check dan eens dit boek: Dit is dyscalculie. Ik heb er veel aan gehad.

 

Meer blogs van Judith: