Je dierbaren gedenken en dichtbij je dragen

Vroeg je me het 20 jaar geleden dan wist ik het zeker. Ik wilde begraven worden na mijn dood. Het idee dat er na je dood niets anders overblijft dan een hoopje as, vond ik afschrikwekkend. Daar komt bij dat ik na mijn moeders dood op gezette tijden even bij haar graf langs ging. In ieder geval met haar verjaardag en Moederdag. Ik had een plek om even “bij haar” te zijn.

Op de begraafplaats had je ook een “muur” met urns staan, maar een bezoek aan zo’n muur met urns vond ik toch minder aantrekkelijk dan even een bloemetje leggen en bij haar graf zitten.

Toch is het idee van een crematie en dat hoopje as inmiddels helemaal niet meer zo afschrikwekkend dan zoveel jaren geleden. En dat heeft zo z’n redenen. Er zijn nu zoveel meer manieren om een geliefde “dichtbij” te houden. Een graf daarentegen is dat eigenlijk helemaal niet. Nadat ik eenmaal verhuisde, werd het steeds lastiger om zo lang naar mijn oude woonplaats te rijden en haar graf te bezoeken.

Herdenken en gedenken

Je kunt je overleden dierbaren op zoveel manieren herdenken en gedenken. Natuurlijk kun je een bezoek aan een begraafplaats als rustgevend ervaren. Maar toen ik ging verhuizen en mijn moeder dus steeds verder van mij verwijderd was, werden de bezoeken aan haar graf ook minder.

Als ik toen de mogelijkheid had, dan had ik wellicht veel liever mijn moeder gecremeerd en haar een plekje gegeven in mijn huis. Niet prominent aanwezig, maar de urn zou een plekje in een kast krijgen met daarbij een bloem en af en toe een kaarsje op een belangrijke dag.

Dichtbij je dragen met een assieraad

En op het moment dat ik daaraan toe was, dan had ik zeker een mooi assieraad uitgekozen zodat ze altijd dichtbij me was geweest. De rest van haar had ik uitgestrooid in een bos of op het strand.

Het enige wat ik nu nog van haar heb, is de grafsteen van haar graf. Die mochten we ophalen toen haar graf geruimd werd. En natuurlijk houd ik altijd mijn herinneringen….

30 jaar geleden was die mogelijkheid om je dierbare op die manier dichtbij je te houden niet bekend. In ieder geval niet bij mij. Ik betwijfel of het überhaupt bestond toen. Maar nu wel. Ik had nu heel graag een ring, ketting of armband gehad met het as van mijn moeder hierin verwerkt.

Het lijkt mij een mooie gedachte dat ooit mijn dochter een heel klein stukje van mij om haar nek of arm draagt. Maar laten we hopen en ervan uitgaan, dat dit nog heel wat jaren duurt.

Meer blogs van Esmée: