Ow, ow Corona: lessen in Nederigheid

Melek is moeder van 3 kinderen die, net als de rest van alle kinderen in Nederland, tot 6 april niet meer naar school gaan. We volgen haar en haar kinderen hoe zij Corona te lijf gaan en ervaren in het dagelijks leven. 

Voordat deze blog online kan, is hij al vele malen gewijzigd door me. Geen puntjes op de spreekwoordelijke-i, maar compleet herschreven. Eerst de zieke man en vervolgens achter de feiten aan hollen. Mijn halve blogs die nog afgeschreven moeten worden, zijn een dag later alweer achterhaald. Covid-19 is ineens niet meer in China, maar hier. Niet in Europa, maar gewoon in ons koude kikkerlandje. 

Maatregelen door de overheid tegen Corona

En dan ineens worden er maatregelen getroffen door de Nederlands overheid om Corona in te dammen. Het nieuws haalt je in waar je bij staat. Het is hollen of rennen, maar stilstaan is er absoluut niet bij. Daar waar ik nog geen week geleden nog zei dat de scholen binnen 1,5 week vast wel dicht zouden gaan, zitten we met schoolgaand Nederland sinds maandag thuis. Nóg eerder dan mijn voorspelling. 

De nieuwsjunkie in me wordt de afgelopen dagen overvoerd. Alles staat op zijn kop. The world as we know it, is gone... Waar Corona komt, blijft een leegte achter. Ik heb nooit, maar dan ook oprecht nooit gedacht dat we in een stabiel polderlandje zoals Nederland, lege schappen zouden treffen in de supermarkten. Er is immers geen oorlog. Als er iets is wat me bevalt aan Nederland, is het wel de nuchterheid waarmee we de wereld aanstaren. 

Waarom hamsteren?

Nuchter. Na ‘gezellig’ het meest gebruikte woord om Nederlanders te omschrijven. Waarom zouden we in hemelsnaam moeten hamsteren? Wat een mop dat er mensen gaan vechten op wc-papier. Haha, zie je het al voor je? Dat kan toch helemaal niet! Of dat er een quotum is op paracetamol. Dat kun je toch niet serieus nemen?! Dat mensen bij ouderen langs gaan om hen zogenaamd te helpen om ze vervolgens te bestelen. Doen we dit echt?

Waneer een ziekte al het slechtste uit de mens naar boven haalt... Hoe moet dat dan met ons? Ik staar met grote ogen naar een dame bij de drogist die haar mandje vol heeft met wel 20 flessen -TWINTIG!- desinfecterende handzeep. ‘Is dat allemaal voor u zelf?’ stamel ik verbaasd. De geschrokken dame mompelt snel dat ze boodschappen voor anderen haalt. Dat is dan vast de hele straat dan... 20 flessen joh! Waar moeten andere mensen dan hun handen wassen? Waarom moet je de hele voorraad opkopen? Van dergelijk egoïsme draait mijn maag zich om. 

Vol ongeloof keek ik enkele weken terug naar filmpjes van Australische vrouwen die elkaar te lijf gingen om een paar rollen wc papier, maar hier kunnen we het blijkbaar ook. Mijn hoon bleek te voorbarig. Ik weet inmiddels beter. Angst kent geen kleur. Angst discrimineert niet. Angst kent geen grenzen. Valt je op dat je het woord angst probleemloos kunt vervangen voor het woord Corona? 

Het is makkelijk je ogen te sluiten als het ver weg is

Het is makkelijk onze ogen te sluiten voor Verweggistan problematiek heb ik gemerkt. Griekenland is ver weg. Syrië is ver weg. Afrika is ver weg. Palestina is ver weg. De Oeigoeren zijn ver weg. Het is simpel om vluchtelingen of honger elders te omzeilen. Empathie opbrengen voor hulpbehoevende vluchtelingen, die veel risico’s nemen om een door oorlog geteisterd gebied te verlaten, is door Corona zo veel makkelijker geworden. Want wij, wij hebben elkaars haren uit de kop getrokken voor wc-papier weet je nog. Voor f*cking wc-papier waar duizenden en duizenden rollen van beschikbaar zijn. Kun je nagaan wat we zouden doen als er écht stront aan de knikker is. Door Covid-19 weet iedereen een beetje hoe het voelt om in een bedreigende situatie te zitten. 

We zijn allemaal in de ban van Corona

Volg je hart en gebruik je hoofd lieve mensen. Gebruik vooral je gezond verstand. Wees goed voor elkaar. Het Corona virus laat de mens zijn ware aard zien. Hoe gaan we in tijden van Corona met elkaar om? Lessen in nederigheid, zo voelt Corona voor mij. 

_{De afbeelding is van hollandfoto.net by Shutterstock}

Meer blogs van Melek: