Ow ow Corona: mijn Corona-angst

Ik omklem mijn stuur stevig vast. Het geeft me niet de extra houvast wat ik nodig heb. Ik haal diep adem en probeer de brok in mijn keel weg te slikken. Een hand met een Corona tatoeage omklemt mijn keel en houdt het stevig vast. Zijn greep is stevig. Ik zucht flink. Ik kan niet goed ademen. Er is een druk op mijn borst. Ik heb fysiek last van de Corona dreiging en voor de zoveelste keer in deze bizarre Corona tijd, vecht ik tegen mijn tranen. 

Ik wil niet huilen. Doe normaal mens. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en we moeten roeien met de riemen die we hebben. Ik slik en slik nogmaals, maar de prop blijft zitten waar het zitten. Iets harder dan ik wil, trap ik het gaspedaal in. Ik vlieg over de weg. Harder dan is toegestaan, maar ik voel me eventjes vrij en onbezorgd. De ring is helemaal leeg. Nog zoiets surreëels. Midden in de spits is de weg leeg. Op weg naar een uitgestorven winkelplein en met een beetje pech dito winkelschappen. 

Mijn Corona-angst

Het is niet de onzichtbare vijand zelf wat me angst aan jaagt. Het is de verandering wat het met zich teweeg brengt dat me beangstigd. Het is bevreemdend om lege schappen te zien. De lege straten zijn bevreemdend. Afstand houden is bevreemdend. Het niet weten of ik straks kan kopen wat ik nodig heb, is bevreemdend. Het gevaar van een eventuele besmetting waar je voor moet oppassen, is bevreemdend.  Wie had dit kunnen bedenken? Dat de hele wereld is veranderd, terwijl ondertussen alles doorgaat alsof er niks is veranderd, dát maakt me zo angstig. Dat je alle ballen in de lucht moet houden, kinderen, school, werk, huishouden, terwijl álles anders is. Dát maakt deze nieuwe situatie zo beklemmend…

Ik merk het aan net wat schellere toon waarmee ik bij kassa sta te geinen als een puber. ‘Nou nou, u bent wel flink aan het hamsteren’ grap ik tegen een meneer die 1 stronk broccoli (eentje hè?!) afrekent. Ik moet er hard om lachen. Harder dan het grapje eigenlijk verdient. De kassière en de man lachen mee. Ik voel de ontlading, maar de maagpijn blijft. Ik grap, om de angst niet te voelen. Want Corona maakt me angstig. Blijven we allemaal gezond? Mijn kwakkelende ouders met hun slechte gezondheid, mijn familie, vrienden, onze buren, komt iedereen ongeschonden uit deze strijd?  

Niet meer zo koelbloedig

Ik ben altijd trots geweest op het feit dat ik in elke situatie koelbloedig blijf, maar nu moet ik er naar zoeken. Bij de voordeur blijf ik nog wat langer in de auto zitten, mijn knokkels wit van mijn harde greep, zoekend naar de koelbloedigheid waar ik zo trots op was. 

Als ik binnen ben, hebben de kinderen geen flauw idee wat er zich in de auto heeft afgespeeld. De koelbloedigheid is weer terug. De maagpijn niet weg. De jongste Pluis stormt op me af zodra hij de deur hoort. Wanneer zijn Oost Indische doofheid niet toeslaat, hoort hij élke kraak en piep. Het verbaasd me elke keer weer hoe snel hij bij de voordeur is. ‘Mama moet eerst heel goed haar handjes wassen’ zeg ik, Ender voorzichtig met mijn been wegduwend.  

In de gang schrob ik mijn handen met militaire precisie en pas na het afdrogen van mijn handen, kan ik mijn boevenkind eindelijk een knuffel geven. Of ik een diertje heb gekocht voor hem. Een lieve dino met een lange nek of een kleine ay?c?k? Of misschien paaseitjes? Mmmm! Zijn ogen glunderen en zijn hoofdje staat vol op boevenstand. Wat een heerlijk kind Masallah! Hij kwijlt (nog steeds ja, erg vies...) en geeft me een natte knuffel en een aaitje over mijn hoofd. Smelt. 

In huis is geen Corona-angst te bekennen

Al snel ben ik omringd door 3 kleine mensjes die ontzettend blij zijn dat ik weer thuis ben. Het is raar voor ze dat papa niet gestoord mag worden en ze zichzelf moeten vermaken, terwijl hij gewoon thuis is en mama op jacht is in de wildernis buiten. Dat voelen ze volgens mij haarfijn aan, want het weerzien is alsof ik op uitzending naar een ver buitenland ben geweest zonder kroost. 

De oudste doet verslag van hun bezigheden en laat me zien wat ze hebben gemaakt. ‘We zijn niet in de werkkamer geweest -belangrijk!- en hebben een heeeeel groot Lego huis gebouwd -ook belangrijk-. We hebben allemaal dieren verstopt -héél belangrijk- en als je ze vindt, krijg je punten -misschien wel het állerbelangrijkst-.’ ‘Oeh, spannend, ik weet niet of ik alle dieren kan vinden hoor!’ Enthousiast zoek ik naar de verstopte dieren in het Lego huis. De kinderen helpen mee. Lekker even spelen met mijn boevenkinderen. Hier in huis is geen Corona-angst te bekennen. 

Meer blogs van Melek: