Confrontatie met een schietpartij bij school

Elke dag breng ik mijn dochters op de fiets naar school en ben dan blij en opgelucht als ze net op tijd in de klas zitten. Maar vandaag ging ik toch met een ander gevoel naar huis terug. Voordat ik op weg ging, had ik al gehoord dat de hoofdweg naar de school totaal afgezet was door een schietpartij. Geen fijn bericht, maar de kinderen moeten toch naar school, dus gingen we op weg.

Schietende gek

Gelukkig merkte we er weinig van, omdat ik via een achteringang binnen fiets. Maar terwijl we onze fietsen wegzetten, staat er een man naast me druk te bellen. Nadat hij heeft opgehangen zegt hij tegen me “mevrouw ik zou niet via die kant lopen, want de politie heeft alles afgezet vanwege een schietpartij en ik weet niet of er nog steeds geschoten wordt”. In eerste instantie dacht ik, ik neem ze weer mee naar huis. Maar het leek mij toch wel heel onwaarschijnlijk dat ze kinderen gewoon laten rondlopen bij een school als er vlakbij geschoten wordt. Dus met 3 kinderen aan de hand voorzichtig de hoek omgelopen naar de ingang. Mijn oudste zei al: “ mama waarom moeten we een handje en loop je zo langzaam”. Ik heb maar niet gezegd dat ik de omgeving verkende op mogelijke rondschietende gekken.  Maar toen ik daar zo liep met mijn kinderen bedacht ik me dat er moeders zijn, waarbij dit elke dag aan de orde is.

Eerlijkheid duurt het langst

Om het niet te spannend te maken voor mijn dochters had ik uitgelegd dat de politie onderzoek deed, omdat er mensen ruzie hadden gehad. Maar dat was dom van me, want de oudste had nog geen stap over de drempel gedaan of een vriendinnetje komt naar haar toe en vertelt dat er iemand is doodgeschoten. Ze sleurt haar ook gelijk mee naar het raam, want daar sta je eerste rang om het totale afgezette misdaadgebied te bekijken.  Nadat ik de middelste naar de klas heb gebracht, waar het overigens leek of er niets aan de hand was, (mogelijk leeft het minder onder kleuters), ga ik toch nog even kijken hoe het nieuws bij mijn oudste geland is. Ik kom naast haar staan en ze zegt: “mama niet schrikken, er is iemand doodgeschoten en nu doen ze onderzoek en mag niemand in het gebied komen achter de linten”. Ze heeft dus goed door dat het heftig nieuws is en dat je dat voorzichtig moet brengen. We kijken even samen en ik leg uit dat die meneer niet illegaal zijn hond aan het uitlaten is in het afgezette gebied, maar dat het een speurhond is. Om 8.35 verlaat ik toch maar de klas en hoop met heel mijn hart dat ik mijn dochters veilig op school kan achterlaten en dat er niet opeens een schietende gek daar naar binnen komt.

Komt de agressie toch wel heel dichtbij

Na zo’n ochtend besef je dat de agressie die  je op het journaal ziet ook heel dichtbij kan komen. En dat jij en je gezin niet overal veilig zijn. Nu zou het hier waarschijnlijk om een uit de hand gelopen ruzie gaan, maar toch is het even heel confronterend.

Fotocredits: de bovenste foto is van Shutterstock en die daaronder van Shirley zelf.