Bye bye zwangerschapsverlof

Op dit moment vier ik mijn laatste week zwangerschapsverlof. Wat lijkt het lang geleden dat ik nog fulltime werkte en wat is er in de winter die ik gemist heb op mijn werk veel gebeurd met mij. Toch herinner ik me de laatste werkdagen voor mijn verlof nog goed. Vanwege de misselijkheid vond ik het zwaar en deed ik alleen wat écht moest. Collega’s waren superlief –ik kreeg bijvoorbeeld op de laatste dag een mega kraampakket- en hielpen me waar ze konden. Ik heb zo lang mogelijk doorgewerkt, tot en met week 36 van de zwangerschap, want ik zou niet weten wat ik zou moeten met vrije tijd zonder baby. Ik vroeg me sterk af of ik mijn werk wel van me af zou kunnen zetten, want werk stond altijd op nummer 1 bij mij én ik had er ontzettend veel plezier in.

Op de dag voordat mijn verlof begon, stond er voor de studenten nog een belangrijke deadline en ik had me voorgenomen deze verslagen nog na te kijken op de eerste dagen van mijn verlof. Voor één groep is dat gelukt, maar voor een andere groep liep het anders dan gepland: al in de eerste week van mijn verlof werd ik opgenomen in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging en precies een week(!) na mijn laatste werkdag, werd Tijn gehaald met een keizersnede. Het was mijn teamleider die ervoor zorgde dat ik in deze periode niet aan werk dacht. Toen ik opgenomen werd in het ziekenhuis gaf ik aan dat ik nog nakijkwerk had. Ik stelde haar voor om een collega te vragen dit na te kijken óf om de studenten te laten weten dat hun cijfer even op zich liet wachten. Mijn teamleider antwoordde resoluut dat ik dit onmiddellijk van me af moest zetten, zij zou regelen dat dit goed zou komen. Soms heb je even iemand anders nodig die de juiste prioriteiten voor je stelt. Ik denk dat dit hét nadeel is van bevallen in de eerste week van je verlof. Het voordeel is dat je wel lekker lang kan genieten van je kleintje!

Mijn traktatie voor collega’s voordat mijn zwangerschapsverlof begon.
Een week later was Tijn er al!

Wanneer de baby er is, begint het gedonder

Tijn lag zijn eerste twee weken in het ziekenhuis. Hoewel Floris en ik ook in het ziekenhuis sliepen en we de voeding van 3 uur ’s nachts aan de nachtzuster overlieten, vond ik de tijd in het ziekenhuis vermoeiender dan de tijd die volgde nadat we naar huis mochten. Ondanks dat Tijn nog niet doorsliep. Maar ook de eerste tijd thuis was pittig. Tijn had last van buikkrampjes ’s avonds en soms ’s nachts. Ik heb één nacht tot half vijf met een huilende Tijn beneden gezeten, terwijl het normaal maximaal rond 1 uur ‘klaar’ was. Dit was de tijd dat iedereen om me heen zei ‘Genieten, hè?!’, terwijl ik dat echt niet kon door de vermoeidheid en het constant rekening moeten houden met Tijn. Waar ik wél van genoot, waren de ochtenden. Tijn sliep dan flink uit –wat wil je, na een wilde nacht?- meestal bij mij op de borst. Ik was zo moe, dat ik zelfs met een baby op mijn borst heerlijk kon slapen. In deze tijd had ik op mijn werk totaal niet gepresteerd als ik geen verlof had gehad.

Voor iedereen die nog door deze periode moet; je moet er even door, maar het wordt beter! Dit kregen Floris en ik ook regelmatig te horen en het is echt waar. En… je kan het zó waarderen wanneer het beter wordt.

Vervolgens kwam er een tijd dat Tijn doorsliep, maar ik nog niet hoefde te werken. Dat was de omslag van uitslapen omdat het nodig is naar uitslapen omdat het heerlijk is. Daar heb ik echt van genoten. Daarnaast moest ik mezelf echt leren dat niet alles meteen moet gebeuren, maar pas op het moment dat het mogelijk is. Ik paste mijn planning aan op Tijn en eerlijk gezegd is me dat goed bevallen. Dit betekende alleen wel dat ik me soms ’s ochtends voornam om die dag boodschappen te doen, te stofzuigen en een flinke wandeling te maken, maar aan het eind van de dag soms maar één van die dingen had gedaan. Is dat erg? Nee, totaal niet. Maar wel vervelend als je anders gewend bent…

Ik kan zelfs nu ik het zelf heb meegemaakt moeilijk inschatten of de 16 weken zwangerschapsverlof die we in Nederland krijgen veel of weinig is. In eerste instantie zou ik zeggen dat het een heel lange tijd is en genoeg tijd om te herstellen. Maar dat verschilt per situatie. Ik was vrij snel weer hersteld van de keizersnede en zwangerschapsvergiftiging. De eerste maanden van Tijn waren heftig qua dag/nacht-ritme en darmkrampjes, maar achteraf gezien niet slopend. Mijn conditie is nog lang niet zoals voorheen, maar ik heb niet de illusie dat dit komt door de lengte van het verlof. Ik merk dat ik meer ga sporten nu het einde van mijn verlof in zicht komt en ik heb de stille hoop dat ik meer in het sportritme kom wanneer ik weer werk. Drie dagen per week naar mijn werk fietsen zal hierbij ook helpen. Dát mis ik wel ontzettend sinds ik Tijn heb; het fietsen!

Een genietmomentje tijdens het verlof;
samen in slaap vallen op de bank

Je merkt dat je zwangerschapsverlof er bijna op zit als..

… Je constant de vraag krijgt wanneer je weer moet beginnen. Dit begon eigenlijk al meteen na de geboorte van Tijn –dus na 1 week verlof(!)-, maar deze vraag krijg je steeds vaker naarmate je zwangerschapsverlof vordert.

… Je door collega’s voor allerlei meetings wordt uitgenodigd, die zelfs nog plaatsvinden in de verlofperiode. Ik merk zelf dat ook studenten me vaker mailen met vragen, omdat een collega gezegd heeft ‘dat ik in april weer begin’.

… Je zelf weer zin hebt om te beginnen! Op een gegeven moment is het genoeg geweest en wil je weer even ‘met jezelf bezig zijn’ in plaats van alleen maar met je kindje, hoe egoïstisch dat ook klinkt.

… Je ook gedacht hebt aan de week vóórdat je weer begint met werken. Velen gaan dan met het kersverse gezinnetje eropuit. Wij hebben in de meivakantie, nadat ik een week heb gewerkt en voordat ik weer begin met lesgeven, een midweek geboekt bij Centerparcs. Zonder baby zou ik hier niet snel een huisje boeken, maar nu betrapte ik mezelf er zelfs op dat ik het voorkeurspark bepaalde op basis van de hoeveelheid babyfaciliteiten. Krankzinnig eigenlijk, want wat heeft een baby nou eigenlijk echt nodig? Zo weinig, dat hij overal mee naartoe kan. Hoewel… het is maar hoe je het bekijkt, waarschijnlijk gaat de dakkoffer mee naar Centerparcs, terwijl we maar met z’n drietjes een midweek weggaan.

Back to reality

Ik ben heel benieuwd hoe het weer beginnen met werken mij gaat bevallen. Vooral in combinatie met een baby. Ik ga één dag thuiswerken en op die dag is Tijn ook thuis. Natuurlijk heb ik niet de illusie dat ik die dag volop kan werken, maar ik werk vaak ’s avonds en in het weekend ook, dus ik brei het wel recht. Tijn is tegenwoordig ’s nachts rustig; hopelijk blijft hij dat. Maar hij zal niet onder griepjes en andere kinderziektes uitkomen. Vooral niet als hij straks naar het kinderdagverblijf gaat. En ik verwacht dan wel onrustige nachten. Ook ben ik benieuwd hoe mijn energielevel überhaupt zal zijn, omdat ik nog wat conditie moet opbouwen. Ook heb ik gemerkt dat mijn geheugen niet altijd datgene doet wat het hoort te doen; ik kraam nog steeds soms heel vreemde zinnen uit. Ik hoop dat dit snel weer herstelt tot het niveau dat ik gewend was.

Tenslotte hetgeen waar ik me de meeste zorgen over maak: ik ben emotioneel niet meer dezelfde persoon als voordat ik Tijn had. Ik snapte eerder niet van politiecollega’s dat ze het vervelend vonden om naar ongevallen te gaan waar kinderen bij betrokken waren. Elk mens telt immers toch evenveel mee? Inmiddels weet ik beter. Ik denk dat ik naar studenten toe minder streng ben nu ik moeder ben en het is de vraag of dat studenten verder helpt. En ik moet nog steeds snel (mee)huilen; dat is écht niet handig als docent en politieagent!

De eerste politiedienst heb ik op 12 april alweer gedraaid.
Gelukkig geen meldingen waarbij kinderen betrokken waren of andere heftige dingen…

Meer blogs van Suzan: