Hallo school! Bye bye tropenjaren!

Met de start van het nieuwe schooljaar, mocht ook onze jongste druif haar schoolcarrière beginnen. Eind juni werd ze 4 jaar en wat heeft ze er naar uitgekeken! Nu zij naar school gaat, kunnen papa en mama officieel de tropenjaren achter ons laten! Dat is eigenlijk best een feestje waard! De vlag mag uit, champagne erbij…de hele rambam! We did it, we overleefden de tropenjaren! Ja, dat mag met recht een prestatie worden genoemd. Dat zal iedere ouder beamen.

Waarschijnlijk zijn die tropenjaren slechts een voorproefje

Ik weet niet wat ons nog meer te wachten staat en dat is denk ik maar beter ook. Als we aan het begin van de rit wisten wat ons te wachten zou staan, dan hadden we nooit 3 kinderen gehad. Denk ik. Waarschijnlijk waren die tropenjaren slechts een voorproefje van wat nog komen gaat, maar ik wil het niet weten. Ik kan alleen maar hopen dat mijn dames niet al teveel op hun moeder lijken.

Voor nu vind ik het heerlijk dat het kleine grut niet meer zo klein is. Geen gekwijl, ondergekwijl en nachtelijke avonturen meer. Geen flesjes en borstvoeding meer, geen plakkerige fruithappen, projectiele kotsbuien, driftige toestanden, en geen geleur meer met luiers en nog erger: lekluiers en kak tot op de rug!

Ze worden steeds zelfstandiger

De kinders gaan tegenwoordig buitenspelen, kunnen zich (gedeeltelijk) zelf douchen/wassen en ze kleden zichzelf aan. Ze eten zelf hun bordje leeg en spelen zowaar leuk samen. Voor zolang dat duurt dan.

Het animatieteam, ik, heeft zowaar weleens een middagje vrij! En in de weekenden gunnen ze ons een uurtje langer in bed. Het wonder is geschied: ze luisteren! Oké, soms. Niet altijd. Maar het begin is er! We hebben regelmatig leuke gesprekjes, hun karaktertjes vormen zich steeds meer en ik kom soms niet meer bij van die geweldige uitspraken en vragen die mijn dames eruit kunnen flappen.

Dit is meer aan mij besteed! Ik ben niet zo gemaakt voor de baby periode. Ze konden me niet snel genoeg groot worden. Als ik andere moeders weleens weemoedig hoor praten over hoe snel hun kroost groot wordt, denk ik alleen maar ‘Thank God?!’ Terwijl de eierstokken hen er nog eens van proberen te overtuigen om nog zo’n schattig handenbindertje te produceren, is dit bij mij totaal niet herkenbaar. Helemaal niet. Mijn eierstokken leggen zichzelf pardoes in de knoop bij alleen al de gedachte aan een baby.

Houd vol, ze worden vanzelf groot!

‘Geniet er nog maar van, voor je het weet zijn ze groot!’ Een gevleugelde uitspraak die ik vaak heb gehoord. Genieten? Verklaar u nader! Van al die enige driftbuien op de verkeerde plek en de verkeerde tijd, de gebroken nachten, venijnige doorkomende tandjes, al die ontelbare sprongetjes (ik kan dat woord niet meer horen!), het opgeslokt worden door alles en soms van voren niet meer weten dat je van achteren leeft…moet ik nog even doorgaan?

Er waren absoluut momenten van genieten en verwondering. Maar er waren toch ook een hoop momenten dat ik vooral ‘vol hield’ en kracht putte uit de laatste woorden uit die zin: ‘Voor je het weet, zijn ze groot’! En groot werden ze! Ik kan oprecht zeggen dat ik nu écht geniet en meer in balans ben. Heerlijk die interactie. Ja, zelfs die grote mond, discussies en eigen meningen die me zo nu en dan om mijn oren vliegen, vind ik geweldig. Ze begrijpen zowaar mijn flauwe en sarcastische grapjes. Die worden overigens niet altijd gewaardeerd en heel slecht, dan geniet ik eigenlijk nog meer. Want het laat zien wie zij zijn en dat zie ik zo graag. Tegelijk is dat ook wie ik ben. De vereniging van die twee elementen vind ik goud waard! Ik houd ervan! Daar kan ik wat mee.

Alles wordt makkelijker

We kunnen er nu op uit gaan zonder dat we het halve assortiment van campinglife mee hoeven te zeulen. De kinderwagen, doekjes, nog meer doekjes, hapjes, flesjes, luiers, extra kleding en weet ik veel wat nog meer, dat kunnen we nu thuis laten. Het leven wordt een stuk gemakkelijker en overzichtelijker. Zelfs de vakanties zijn ook echt vakantie voor papa en mama. Ja, we komen meer in balans. Top!

Hoe dan ook, wat was het een avontuur! Wat een wilde rit. Het was intens, het was mooi, maar het was ook heel erg moeilijk en zwaar. Dat had iemand me meteen na de geboorte van onze oudste wel even mogen vertellen. Of na de geboorte van onze tweede. Na de geboorte van onze derde was ook prima geweest. Drie kinderen! Ik ben er soms nog beduusd van. Zo werkt dat dus met dat oergevoel. We trapten er gewoon nog twee keer in. Voordat je ouders wordt, kun je je hier echt geen voorstelling van maken. Dat rechtvaardigt dan ook meteen onze keuze voor drie kinderen. Wel de leukste van de wereld overigens!

Waarom worden baby’s half af geboren?

Ik had het voor geen goud willen missen, maar iets meer vaart in dat groter worden, daar zou ik geen problemen mee hebben hoor! Het zou toch zoveel schelen wanneer baby’s bij de geboorte al kunnen lopen en praten. Het zou ook erg meewerken als ze al zindelijk waren. Oh en het zou ook zo helpen wanneer je de boel van onderen gewoon even open kon ritsen wanneer het tijd is voor je baby om geboren te worden.

Diegene die bedacht heeft dat een baby door de vagijn ter wereld moet komen, is ronduit een sadist, heeft een hekel aan vrouwen of heeft geen flauw benul van de anatomie van vrouwen. Of, nog waarschijnlijker, alle drie! Want…dat gaatje is veuls te klein voor zoiets groots! Wie heeft verzonnen dat mensen half-af geboren moeten worden?

Oké, ik wijk af, ik sla door. Het zal allemaal zijn redenen hebben. Waarschijnlijk iets met hechtingen…eh, hechting en bonding en weet ik veel wat er nog meer nodig is voor een onvoorwaardelijke band met je kind. Een foefje van de natuur, maar eentje die wel degelijk werkt. Het schijnt ook nodig te zijn voor een goede en gezonde ontwikkeling van je kind. Denk daar maar aan, de eerst volgende keer wanneer je kind krijsend en spartelend op de grond van de supermarkt zijn zin door probeert te drijven. Je krijgt er zoveel voor terug, al moet je daarvoor wel eerst die tropenjaren doorstaan.

Meer blogs van Judith: