Borstvoeding in het openbaar: melkbar open of dicht?

Doordat ik Turks ben, wordt er veel verondersteld over mij en hoe ik als Turkse vrouw in elkaar steek. Dat varieert van simpele, lachwekkende opmerkingen zoals dat ik vast veel van geitjes houd (echt gebeurd), schapen slacht op het balkon (echt gebeurd), alleen Turks eet (echt gebeurd) tot de wat ingewikkeldere zaken dat ik uitgehuwelijkt ben (ook echt gebeurd). 

Zodra de Nederlandse man een feit is, krijg ik de veronderstelling dat ik dan vast heel moderne ouders heb. ‘Die bidden dan niet van alllaaaaaa’ wordt er dan met hoge stem lacherig geroepen, ‘en ook niet zo’n gek hoofddoekje zeker’. We zeggen geen ‘allaaaaaa’, maar verder wordt er gebeden in mijn ouderlijk huis en mijn moeder draagt ook een hoofddoek. De shock is groot kan ik je verzekeren! Dat zijn te veel veronderstellingen, die met de grond gelijk worden gemaakt. 

Wanneer ik aangeef dat ik niet van borstvoeding in het openbaar houd, wordt dit ook automatisch gekoppeld aan mijn Turks zijn. Want wij Turkse mensen zijn zo veel preutser dan jullie Hollanders kennelijk, dat het niet eens im frage is of dit typisch Turks of gewoon typisch Melek is.  

Op nu.nl las ik onlangs een artikel over borstvoeding geven in het openbaar en de verpreutsing die hierover gaande is in Nederland. Kennelijk zijn het niet alleen Turkse mensen die preuts zijn en openbare borstvoeding niet kunnen waarderen. Fijoeh, scheelt dat even! 

Geen borstvoeding in het openbaar

Ik heb moeite met borstvoeding geven met anderen erbij, laat staan in het openbaar met nog veel meer onbekenden erbij. Die melkbar trekt de aandacht, of je nou wilt of niet. Dat heeft niks met mijn Turks-zijn te maken. Mijn Turkse vriendinnen hebben geen schroom om de melkbar te openen wanneer er gevoed moet worden. Al vele malen ben ik hartelijk uitgelachen om de hydrofiele luiers waarmee ik mezelf en kind inpakte of de stille hoekjes die ik opzocht om te voeden. Voor mij is het dan ook absoluut geen verpreutsing dat je je kind onzichtbaar in het openbaar voedt, maar hoe ik het het liefst zie. Gewoon niet dus.  

Zodra ik een baby aan de borst zie hangen, voel ik me ongemakkelijk. Een half ontbloot lijf van moeders, een zoekende baby, graaiende handjes. Een gluurder die dat intieme beeld in zich opneemt alsof het niks is, dat voelt niet goed. Mijn blik wordt, of ik wil of niet, er automatisch naar toe getrokken. Als ík als vrouw die zelf al duizenden keren heeft gevoed er ongewild naar staart, dan zullen andere mensen vast ook naar mij staren wanneer ik voed, is mijn gedachte. En dat klopt ook! In een interview zei Roue Verveer eens dat hij dol was op voedende vrouwen in het openbaar en de ontblote borsten waar hij dan op getrakteerd werd. Ik parafraseer, maar dat dit is gezegd, heeft indruk gemaakt op me. Dat wil ik dus never nooit niet! 

Niet zonder hydrofiele luier op pad

Sommige mensen zien in de eerste plaats een blote tiet. Niet een noodzakelijk voedingsmoment voor een baby. Hierdoor ging ik nooit zonder hydrofiele luier op pad, want de melkbar moest bedekt worden. Niet alleen voor onbekenden overigens, óók voor familie en vrienden. Ik weet nog goed dat mijn broer heel verbaasd vroeg waar ik naar toe ging toen ik mijn kind moest voeden. Hij vond het belachelijk dat ik voor zo iets normaals en noodzakelijks als het voeden van mijn baby, zo moeilijk deed en een andere ruimte opzocht toen ik te lang zat te klooien met mijn afschermdoek. ‘Poepen is ook heel normaal én noodzakelijk, maar dat doe je ook achter gesloten deuren’, was mijn antwoord. 

Borstvoeding is het beste voor je kind. Vooral geven als het lukt. Wat mij betreft hoeft dat alleen niet open en bloot in het openbaar. Met een simpele handeling houd je de melkbar bedekt, je kind tevreden en pottenkijkers op afstand. 

_{De foto van borstvoedende vrouw is van Radoslav Cajkovic by Shutterstock}

Meer blogs van Melek: