Bevallingsdrama: ik had een totaalruptuur

Emy's bevalling ging niet volgens het boekje. Sterker nog er was dikke paniek te bemerken bij de verloskundigen en het verplegend personeel van het ziekenhuis. Na Emy's bevalling bleek namelijk dat ze een totaalruptuur had.

13 september 2016. Vandaag is de dag. Dé dag dat ik uitgerekend ben. Zou het dan nu echt gaan gebeuren? Ik hoor vaak dat de eerste ‘te laat’ komt, dus denk dat ik nog geduld moet hebben. Eigenlijk hoop ik dat onze kleine baby boy nog even lekker in mijn buik blijft zitten, want met deze hitte 27 a 30 graden, lijkt het me niet fijn om te bevallen. Ik hou heel veel vocht vast in mijn enkels, benen en handen. Ik lijk net een olifant, maar dat terzijde  Het is ook best pijnlijk met lopen. Ik duim dat het tijdens mijn bevalling wat minder warm is en ik hier minder last van heb, want het lijkt me best een behoorlijke workout de bevalling.

Is dit het? Begint mijn bevalling?

Vrijdag 16 september, 0.28 uur. Plop! Is dat mijn vruchtwater?! Geen idee. Maar het is geen urine. In de ochtend ga ik de verloskundige maar voor de zekerheid bellen. Zou het vandaag dan echt gaan gebeuren? Ik ben zo alert op mijn lichaam hihi. Relax Emy, Relax!

Het begint de onweren. Harde donder en felle bliksem. Aii, kramp! Pfff, uitblazen. Net zoals ik op zwangerschapsyoga heb geleerd. Het kunnen ook voorweeën zijn. Of moet ik gewoon een grote boodschap doen..? Auww weer kramp. Nee dit voelt toch niet als een grote boodschap. Toch voor de zekerheid de weeën app maar gebruiken, je weet maar nooit. Ik heb een half uur lang onregelmatige weeën. Gevolgd door een uur lang regelmatige weeën, om de 3 minuten een wee van 1 minuut. Wat heb ik veel aan de ademhalingstechnieken die ik op zwangerschapsyoga heb geleerd. Hoe had ik me anders hier doorheen moeten puffen?! Ok, tijd om de verloskundige te bellen. 45 minuten later belt de verloskundige aan. Ze stelt me wat vragen en gaat me onderzoeken. Ik blijk al 7cm (!!) ontsluiting te hebben! Tijd om naar het ziekenhuis te gaan.

Geen bevalling uit een boekje

Rond 3.15 uur komen wij, samen met de verloskundige, aan in het ziekenhuis. We krijgen een verloskamer toegewezen en we installeren ons. Helaas is de koelkast defect, maar gelukkig hebben we zelf ook drinken meegenomen. Ik loop wat heen en weer om de weeën iets beter op te vangen. Rond 4.00 uur komt de verloskundige weer terug en breekt mijn vliezen. Dat is een raar gevoel! Er stroomt allemaal warm vruchtwater uit. Helaas is het meconium houdend vruchtwater, oftewel er zit poep van de baby in. Dit kán gevaarlijk zijn voor de baby, als hij gestrest is bijvoorbeeld, en ik word overgedragen aan een verloskundige van het ziekenhuis. Balen! Mijn poliklinische bevalling is veranderd in een medische bevalling.

Het is inmiddels 5.30 uur als de verpleegkundige mij en de baby aansluit op een apparaat om onze hartslagen te monitoren. De verloskundige is dan nog steeds niet langs geweest om kennis te maken. Het blijkt erg druk te zijn. ‘Komt door de onweer’ zegt mijn oude verloskundige hihi. Even later komt de assistent verloskundige, zij voelt hoeveel cm ontsluiting ik heb en zegt 6cm. 6cm?! Hoe kan dat nou?! 4 uur geleden was het al 7! Blijkt dat ze met hun vingers meten, dus komt het soms niet overeen. Nadat er nog een uur verstreken is blijkt het nog steeds niet gevorderd te zijn. Ik heb wel weeën maar ze zijn niet effectief. Ze willen weeën opwekkers toe dienen, de weeën worden dan nog heftiger. Dat kan ik echt niet meer aan! Ik ben al zo moe L Na overleg met mijn man en eigen verloskundige, die aangeeft dat onze baby boy ook wel erg groot is, besluit ik mijn voornemen om geen pijnbestrijding te nemen overboord te gooien. Ik kan namelijk niet meer en ik heb nog heel wat uurtjes voor de boeg. Even in een notendop wat er daarna allemaal mis ging: de ruggenprik ging niet in 1 keer goed en moest opnieuw. Bij een ruggenprik krijg je een katheter die bleek ook niet goed te zitten, moest ook opnieuw. 3x zelfs.

De uren verstreken en mijn besef van tijd was totaal verdwenen. Rond 16.00 uur mag ik eindelijk gaan persen. Oh wat ben ik blij dat mijn moeder en mijn man bij mij zijn! Ik voel helemaal geen persweeën dus als ik een gewone wee voel vraag ik of ik kan persen De assistent verloskundige kijkt dan op de monitor en zegt steeds ja. Na 50 minuten persen wordt om 17.04 uur onze zoon Jax Noël Nanuru geboren! Ik krijg hem op mijn borst en ohhhh wat is hij lief. Dit kleine wondertje zat al die tijd in mijn buik. Wat is hij klein! En wat een bos haar hihi.

En dan breekt er paniek uit en er komen ineens mensen aangerend….

Paniek in de laatste fase

In de laatste fase van je bevalling wordt de placenta geboren. Iets waar je niet echt bij nadenkt als je zwanger bent. De verloskundige en assistent zijn bezig om mijn placenta eruit te krijgen. Ze vertellen me dat de placenta binnen een uur eruit moet, want anders zal deze in de OK eruit gehaald moeten worden. Nee geen OK! Ze duwen, masseren, trekken en ineens flop, de placenta is eruit. Yeahhh, geen OK. Hij is er uit! Ineen ontstaat er paniek. Ik voel dat er paniek is en het gaat om mij. Wat is er aan de hand?! De assistent begint op mijn buik te duwen en te masseren. Echt heel hard. Er worden dingen geroepen, er komen mensen binnen gerend en ineens staan er 8 mensen om mijn bed en zijn met mij bezig. Wat gebeurt er nou? Niemand zegt me iets! Er wordt een paar keer gevraagd waar de gynaecoloog blijft . Ik zie baby Jax in mijn man Gideon zijn armen. Ze staan samen met mijn moeder in een hoek bij het raam. Er gaat nu van alles door mij heen. Ik ga toch niet dood, ik kan Gideon niet alleen met Jax achterlaten! Ik zeg tegen een verpleegkundige die bij mijn hoofd bezig is dat ik bang ben. Ze zegt dat het wel goed komt. WAT komt er goed? Op dat moment lijkt het net alsof ik mezelf uitzoom en afsluit voor wat er gebeurt. Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik geef me er maar aan over. Ik word weggereden richting OK. Ik moet huilen. Gelukkig word ik opgewacht door de anesthesisten die mijn ruggenprik eerder die dag hebben gezet. Eindelijk een bekend gezicht en daardoor word ik wel rustiger. Ze vertellen mij dat ik onder narcose gebracht ga worden. Say what?! Dat lijkt me vet eng. Ik begrijp dat er veel bloedverlies is en dat ze me daarom onder narcose moeten brengen. Ik lig in een OK die totaal niet lijkt op één uit Greys anatomy. Wat is het hier klein zeg. Ik word getild naar een ander bed. Ik krijg een infuus en mijn armen komen op een soort kou zakken te liggen. Ik zie een man. Denk de gynaecoloog die vraagt, zonder me aan te kijken, ´Heeft u ook allergieën? Waarop ik antwoord alleen astma te hebben. De anesthist zegt dat hij dit al weet en dat hij ..iets.. erop heeft aangepast. Denk de medicatie. Mijn linker been ligt niet goed in de beugel. Ik zeg dat, maar iemand zegt dat dat niet uitmaakt. Vervolgens vraagt een verpleegkundige hoe mijn zoon heet. Ik wil antwoord geven, maar ze doet een mondkapje over mijn mond en ik ben al weggezakt.

Om een uur of 20.00 uur word ik wakker op de verkoeverkamer. Ik ben direct behoorlijk bij kan ik opmaken uit de reacties. Ze laten Gideon en Jax gelijk komen. Ik kan hem eindelijk knuffelen!

Ik ben 1 van de 2 op de 100 vrouwen met een totaalruptuur

Ik heb 2 nachten in het ziekenhuis moeten blijven. Wat er nou gebeurt was? Ik had een totaalruptuur. Ook wel bekend als totaal uitgescheurd. Ze hebben het met spoed moeten hechten. Het slechte vond ik dat ik zelf aan verschillende verpleegkundigen heb moeten vragen wat er nou was gebeurd. En dat pas aan het einde van dag 1 de verloskundige het mij kwam vertellen. Hoe en wat precies zei ze niet. Door de flarden die ik gehoord hebt van diverse mensen heb ik mij een verhaal kunnen vormen. Ik ben één van de 2 op de 100 vrouwen die dit overkomt. En ik heb het gevoel, dat zei mijn eigen verloskundige en kraamhulp ook, dat door de drukte, de vele assistenten en stagiaires die ik aan mijn bed had én hoe mijn bevalling verliep, alles niet helemaal volgens boekje gelopen is.

Hoe het nu met me gaat? De bevalling heb ik een plekje kunnen geven, maar ik ben er lang emotioneel van geweest. Nu ik dit verhaal schrijf, voel ik het ook opkomen. Maar ik ga er gelukkig niet meer van huilen. Ik ben ik nog steeds herstellende. Ik sta onder behandeling bij een gynaecoloog die gespecialiseerd is in totaalrupturen. Afgelopen maand ben ik voor onderzoek geweest voor mijn krijgspieren bij een Maag darm lever specialist. Mijn krijgspieren waren ook gehechte kringspieren (wist jij dat je binnenste én buitenste kringspieren hebt?), en de uitslag volgt in juli.

Overall, gaat het erg goed met me. Ik vind het moeder zijn heel erg leuk. En Jax groeit als kool en ik ben mega blij met ons kersverse gezinnetje!

Hoe is jouw bevalling verlopen?

» Lees ook: een trauma na je bevalling?