Als je bang bent van naalden

‘Ik denk toch dat we een sedatiespecialist moeten roepen’ zegt de verpleegkundige verontschuldigend wanneer mijn infuus half uit mijn ader steekt. Ik kreun zachtjes. De melodramaticus in me begint zich voorzichtig te roeren. ‘Hij zit vast, het is waarschijnlijk een aderklepje’ voegt ze er nog snel aan toe. Ze wil uitleggen wat ze bedoelt, maar ik steek er een stokje voor. ‘Ik weet genoeg over De Klepjes in je aderen’ zeg ik, terwijl ik mijn best doe niet bits te klinken. Elke 6 weken bloed laten prikken, dan ben je nog geen verpleegkundige, maar toch op zijn minst een ervaringsdeskundige. Dat klepjesverhaal heb ik eerder aan den lijve meegemaakt in het Zaans Medisch Centrum toen de naald 5 meter door de lucht vloog. Vijf meter! Echt! Waar! 

‘Goh, je hebt het al eerder gehad, dat gebeurt niet vaak zeg’ zegt Jolanda, de prikjuf van de dag. De melodramaticus slaat alarm. Kan iemand dat gruwelijke ding nu in één keer goed in me prikken ALSJEBLIEFT? 

De sedatiespecialist is een vlotte tante met nog vlottere babbels en een hartelijke lach. Ik grap en grol met haar mee. Mijn afweermechanisme tegen ondraaglijk fysiek leed waar bloed prikken onder valt, is het houden van een stand up comedy optreden. We lachen wat af en verrek, daar zit het infuus! Ik complimenteer mezelf met het uitstekende afleidingswerk, dat heb ik maar mooi gefikst, zucht nog een keer diep en kijk dan naar pluizige ezeltjes op mijn mobiel. Zó lief! Mijn mantra om rustig te worden. Het infuus mag er dan wel zitten, ik vind de aanblik ervan bijna net zo erg als het prikken ervan... (Ik heb heus waar alleen met naalden angst, verder functioneer ik -bijna- als elk ander mens!) 

In de operatiekamer wordt de ingreep nog een laatste maal uitgelegd en dan gaat de sedatiekraan open. Ik kijk naar de ventilator in het plafond en ik zie dat het van vorm verandert. Dat wil ik nog zeggen, dat ik voel dat de verdoving werkt. Voor als hun apparatuur dat niet doorgeeft ofzo. Zo ver komt het niet. 

Het volgende moment ben ik wakker en is de ingreep alweer achter de rug. Niet klaarwakker, maar helder genoeg om me te realiseren dat ik niet wakker kan worden. Ik sluit mijn ogen en word wéér wakker. De dame aan de overkant die voor mij haar ingreep had, is aangekleed en loopt vrolijk naar buiten. De dame die na mij kwam, is ook al helder. Ik hoor het aan hoe ze praat en vrolijk op haar mobiel scrollt. Mijn hoofd is in de war. Ik moet toch éérder wakker worden? Mijn ingreep was eerder. 

‘Ih kah nieh wakkeuh worduh’ lispel ik tegen de verpleegkundige op de uitslaapkamer. ‘Muh AA attt-tiekulasie isss ooh nieh zo bessss. Ih snap wew wa jij zegg’ voeg ik er voor de duidelijkheid aan toe. Mijn stand up kwaliteiten laten me wederom niet in de steek en de verpleegkundige giert het uit van het lachen. Meer dan ‘Ih snap dahut gra-ig is’ kan ik niet zeggen. Ik doe weer mijn ogen dicht en doe verwoede pogingen om te slapen en normaal wakker te worden. Het lukt niet. Uren later ben ik nog steeds groggy. 

‘Geef je er nou gewoon aan over, blijkbaar ben je moe. Hoe meer je je verzet, hoe langer het duurt voor je bij bent’ hoor ik in de verte. 

Het werkt niet. 

Wanneer De Man me komt ophalen, ben ik de enige die in een rolstoel de afdeling verlaat. K2 is flink aan het huilen wanneer ik bij de auto ben. ‘Maar mama, kun je dan nóóit meer lopen?’ zegt hij snikkend, terwijl hij zich in mijn armen stort. Mijn moederhart, auw... 

De andere 2 kijken vol interesse naar die mooie stoel met wielen en vinden er verder niet zo veel van. Fijn dat mijn melodramatische inborst bij 1 van de 3 kinderen heeft aangeslagen. Dát zijn de eigenschappen die je aan je kroost wilt meegeven.   

Alle kracht die ik in me heb, schraap ik bij elkaar en haal nog even diep adem. ‘Mama kan morgen gewoon weer lopen liefie, ik ben gewoon nog een beetje moe’ zeg ik keurig articulerend en geef mijn kleine dramaprins een knuffel. Zo’n Novashure ingreep is appeltje eitje, dat is me wel duidelijk. 

Meer blogs van Melek: