Als je kind op z'n hoofdje valt

Vorige week gebeurde het dan. Daar waar je altijd bang voor bent als moeder. Mijn ventje viel van de bank. En dat terwijl we zo’n rustig kind hebben dat niet snel beweegt. Ter illustratie: hij heeft er welgeteld zeven maanden over gedaan om door te krijgen hoe hij zich van zijn rug naar zijn buik moet draaien en nu hij dat weet, doet hij het nog niet vaak.

Maar ineens gebeurde het dus toch. Zijn hoofd raakte de grond als eerst... meteen krijsen! Ik zag het gebeuren en het voelde heel onwerkelijk – het lijkt alsof het vertraagd afspeelde. In twee stappen was ik bij hem (verder van hem af stond ik simpelweg niet) en gelukkig hielpen mijn vele kusjes en knuffels en daarna de fles, waar papa toch al mee bezig was, maar toch; wát een schuldgevoel.

Papa zuchtte wel opgelucht dat ik degene was die Tijn op de bank had gelegd en was weggelopen om iets te pakken en niet hij. Als het andersom was geweest, had hij het moeten bezuren met mij, verwachtte hij… en ik denk dat hij gelijk heeft.

Wat to do bij een val op het hoofd?

Natuurlijk zat ik meteen op Google om op te zoeken wat ik nu moest doen. Ik kwam op een site met adviezen voor huisartsen terecht, waarop heel geruststellend stond dat in heel weinig gevallen het kind blijvende schade opliepen van een val van de bank, wel afhankelijk van bijvoorbeeld de hoogte van de bank en de ondergrond. Daarnaast kwam ik op een aantal fora terecht, waaruit bleek dat ik zeker niet de eerste mama was die dit overkwam.

Natuurlijk is de eerste tip die werd gegeven dat je het kindje na de val goed in de gaten moet houden en opletten of hij/zij zich anders gedraagt dan normaal. Huilen mag en is eigenlijk vooral een goed teken – als hulpverlener leer je zelfs dat de mensen waar het meeste geluid uitkomt, het beste eraan toe zijn. Ik kwam een tip tegen dat je in eerste instantie het kindje moet laten liggen en eerst zelf moet laten bewegen, zodat je beter kan zien of alles goed is. Deze tip las ik te laat en ik denk daarnaast dat mijn moedergevoel te sterk is om hem tot uitvoer te brengen… Als Tijn huilt omdat hij gevallen is, pak ik hem op om hem te troosten. Punt uit.

De kans bestaat dat het kind een hersenschudding heeft opgelopen. In dat geval geven huisartsen een wekadvies: de eerste 6 uur na de val ieder uur, daarna iedere 2 uur.

Toen ik de volgende ochtend Tijn bij de opvang bracht en het voorval meldde, kreeg ik een tip gericht op de toekomst: Zet op tijd de box omlaag, want voor je het weet trekt hij zich op en valt hij uit de box over de rand…

Tijn was het gelukkig bij het zien van de fles weer vergeten en we merkten niets geks aan hem. Zelfs geen rode plek op zijn hoofd. Maar no way dat ik dit nog eens laat gebeuren. Aan de andere kant: Ik houd mijn hart vast, want wat zal hij nog vaak vallen en/of zich bezeren in de toekomst. En o, wat doet dat pijn, vooral aan mijn moederhart. Voor dat hartzeer had niemand me vooraf gewaarschuwd…

_{De afbeelding van de baby met beer is van Andrey Chuzhinov by Shutterstock}

Meer blogs van Suzan: