Hoe we onze dochter de speen afleerden

Het lukt Romy maar niet om haar dochter van de speen af te krijgen. Ze ontving 2 boeken om te kijken of het afleren van de speen via boekjes wel zou lukken. Dit is Romy's verhaal...

Al sinds ze een paar weken oud was, waren de 2 knuffelspenen van mijn dochter haar steun en toeverlaat. Overal gingen ze mee naar toe en als er eentje in de was moest, leverde dat groot protest en dikke tranen op. Ze kon ook echt niet slapen zonder haar speen, en als ze boos of verdrietig was waren die twee knuffeltjes met speen eraan het laatste redmiddel.

Ik had destijds bewust gekozen voor een speen met een knuffeltje eraan omdat ik las dat premature baby’s dit fijn vinden en onze dochter een rand prematuur was. Door het gewicht van het knuffeltje bleef de speen ook makkelijker op haar buik liggen en kon ze hem makkelijk vinden in haar ledikant. Niets dan lof van mijn kant, dus. Totdat we, jaren later, op verzoek van de tandarts moesten gaan proberen om te minderen en bij voorkeur te stoppen met de door haar geliefde speen.

Het afleren van de speen? ‘Dat doen we wel even’

‘Fluitje van een cent’, dacht ik. We probeerden het stapsgewijs. De spenen mochten alleen nog maar binnenshuis gebruikt worden, of als ze verdrietig was. Ze mochten niet meer mee op stap. Daarna mocht ze de spenen alleen nog maar in bed. Het ging allemaal niet zonder slag of stoot. Dochterlief was erg gehecht aan die spenen en omdat ze af en toe zoveel drama schopte, zagen we het gebruik ervan wel eens door de vingers. Maar ook ik zag aan de stand van haar gebit dat ze een speentje had, en bovendien werd ze er ook echt een beetje te groot voor. Tegen de tijd dat ze 2,5 jaar was besloten mijn man en ik drastischere maatregelen te nemen.

We besloten het educatief maar speels aan te pakken en gebruikten een speciaal boek om haar van de speen af te helpen. Na een paar avonden consequent voorlezen, gaf ze 1 van haar spenen af. Volgens het boek gaf ze die speen aan een baby die het hard nodig had. So far, so good. De avond erna was dra-ma. Waar was haar speen? Ze wilde haar speen! De ene speen die ze nog over had, bewaakte ze sindsdien met haar leven. Hij mocht niet meer in de was en hij moest altijd in haar buurt liggen. Toch bleek de interesse over het afgeven van de speen wel gewekt. Avond na avond lazen we op haar verzoek het boek van de Lumies voor, waarna ze op het eind van het boek heel hard riep dat deze speen van haar was, en niet van de baby. Daarna keek ze ons geamuseerd aan, alsof ze elk moment ‘Lekker puh!’ kon roepen.

Enkele weken terug mocht ik voor Website 4 Mama twee boeken testen met als onderwerp het afscheid nemen van de speen. Zouden deze boeken dan de oplossing zijn?

Weerstand en herkenning

Ik begon onze test met Apie en het speentje van Vera, van Coby Hol. Dit mooi geïllustreerde boek liet ons meekijken in het leven van Vera, die bijna 3 is. Haar beste vriend is haar knuffel Apie, en samen doen ze veel leuke dingen. Maar bij alles wat ze doen, wil Vera haar speentje in. En daar is ze volgens papa en mama eigenlijk te groot voor.

Dit boek zorgde gelijk voor behoorlijk wat weerstand bij mijn dochter. Ze herkende veel in het leven van Vera, maar als we haar na afloop van het boek vroegen of zij ook niet te groot was voor haar speentje kregen we een resoluut ‘Nee!’ te horen. Daarna wilde ze niet meer dat we het boek voorlazen en vertrok ze alsnog naar dromenland met de speen in haar mond. Ja, het is een principieel meisje, die dochter van ons.

We lieten het onderwerp even rusten en begonnen enkele dagen later met het voorlezen van Dag Dag Speentje, van Brigitte Weniger. In dit boek kijken we mee met poesje Nina, die al veel te groot is voor haar speen genaamd Binkie. Eigenlijk heeft ze haar speentje niet meer nodig, maar ze is er enorm aan gehecht. Tot dat ze Binkie op een dag verliest. Haar vriendjes vinden de speen, en allemaal zien ze het voor iets heel anders aan. Als Nina met haar vriendjes op zoek gaan naar Binkie, besluit ze dat het tijd is om afscheid te nemen.

Toch een happy end?

Ook dit boek wees mijn dochter in eerste instantie af als voorleesboek. Maar na een paar dagen wilde ze het steeds samen met ons lezen. Ze leek het enorm interessant te vinden dat alle dieren een ander voorwerp in de speen zagen. De speen moest nog steeds mee naar bed maar het was duidelijk dat er van alles omging in dat kleine hoofdje. Ik verbeeldde me dat de interesse in haar speen begon te verminderen, maar we dwongen haar nergens toe. En toen kwam de avond dat ze in bed lag, ik aan het opruimen was en haar overgebleven speen vond. Ze had hem beneden laten liggen en had er niets eens naar gevraagd. Dat had ik me niet eens gerealiseerd. Was dit een toevalstreffer?!

…of toch niet?

Dagen gingen voorbij zonder dat onze dochter naar haar speen vroeg. Toen maakten we een klassieke fout: ze mocht van ons zelf een boekje voor het slapen gaan kiezen en koos het boek van de Lumies, dat we zelf ooit hadden gebruikt om van de speen af te komen. Na het lezen van het boek realiseerde ze zich dat haar speen weg was. Ze was ontroostbaar, maar wij hielden - met moeite - voet bij stuk. Nee schat, je speen is weg. Een ander kindje had hem nodig, daar is hij naar toe gegaan. Het heeft een tijd geduurd voordat ze niet meer naar haar speen vroeg. We bleven de nadruk leggen op de knuffels die gezellig samen met haar wilden slapen, en langzaam leek ze zich er bij neer te leggen. Inmiddels is het moment gekomen dat de boeken over het onderwerp zijn opgeborgen en we uit voorzorg elke associatie met het onderwerp vermijden, maar het is gelukt: ze is ein-de-lijk van die speen af!

Romy blogt bijna dagelijks op dochterlief.nl over alles dat moeders met dochters interesseert. Neem vooral een kijkje.

Meer over boeken lezen? Judith schreef een blog over hoe haar zoontje zindelijk werd door het lezen van boekjes. Je kunt via deze link: De beste boekjes voor zindelijkheidstraining het artikel lezen. Of misschien vind je sprookjesboeken leuk? De leukste sprookjesboeken hebben we voor je op een rijtje gezet.