6 jaar en nog een speen, nou en?
Mijn kind is 6 jaar en heeft een speen, een fiepje, een fup, een sabbeltje een foepje of een tutje. Maar eigenlijk is het gewoon een kunstduim, niet van echt te onderscheiden althans als je kijkt naar het doel. Kinderen met iets dergelijks in hun mond, hebben namelijk één en hetzelfde doel: zuigen. Niet meer dan dat. Alleen duimende kinderen schijnen dit langer te mogen dan kunstduimende kinderen. Want een fupje is voor baby’s maar duimen mag, als ik zo om mij heen kijk, ook nog in groep 8?
Laten verdwijnen van de speen
Wat voor redenen wij als volwassenen allemaal bedenken om de speen zo snel mogelijk te moeten laten verdwijnen uit het leventje van onze kinderen, het doel blijft zuigen, of je nou fiept of fupt of duimt. Want het schijnt dat de behoefte ergens na een paar maanden om wordt gezet in een “gewoonte”. En dus beslissen ouders voor hun kinderen wanneer de speen moet gaan.
De kunst duim wordt meegegeven aan Sinterklaas, aan de buren want die hebben net een nieuwe baby, of in de kledingcontainer gegooid voor de arme kindjes in Afrika. Ach germ, dat kind weet vast niet dat kindjes in Afrika echte duimen tot hun beschikking hebben en dat zijn speentje stiekem afreist naar de vuilstortplaats of verbrandingsoven.
De zuigbehoefte binnen de perken houden
We proberen met zijn allen de zuigbehoefte van onze kinderen binnen de perken te houden door na slaapjes, tijdens slaapjes, tussen slaapjes in of tijdens verjaardagsbezoekjes dat ding uit die kleine smoeltjes te trekken. Omdat je slecht leert praten, of niet leert praten, of je tanden groeien scheef, ze gaan er aan wennen, en je komt er nooooooit meer vanaf. Er zijn honderd en één manieren te bedenken om dat fupje met een plopje uit dat mondje te trekken en te laten zien dat jij een goede moeder bent die de speen met beleid weet te gebruiken omdat anderen dit van jou verwachten.
Maar achter de schermen zijn er honderd en twéé excuses te bedenken waarom het fiepje weer uit de tas wordt gehaald, bij de buren wordt terug gejat, onderin de zak van Max wordt terug gehaald of smekend de vuilnisman achterna wordt gerend of je niet toch het sabbeltje van je dochter terug kan krijgen.
Ik heb het allemaal meegemaakt
Ik als moeder van 3 spenenkinderen heb het allemaal meegemaakt, de schaamte naar anderen toe omdat je kind eigenlijk al “te oud” is voor een speen. Iets waar moeders van duimenkinderen geen last van lijken te hebben.
Of het nu behoefte is of een gewoonte, mijn kinderen werden er rustig van als ze even een lekker momentje voor zichzelf wilden hebben, even lekker knuffelen met het fiepje, hun dierbare knuffel en mama of papa erbij. Of na een val partij met een pleister op de knie en dat stuk rubber in hun mond zichzelf te kunnen troosten.
De oudste was 7 en de middelste was 6, toen een sabbeltje voor hun niet meer hoefde. De jongste is nu 6 en geniet er nog volop van en ik wacht het rustig af. Ze zal hem wel niet meer nodig hebben als ze 18 jaar is.
>> Lees ook: boekjes voor het afleren van de speen
De afbeelding is van George Rudy by Shutterstock
Meer blogs van Lonneke:
Reacties 0