3 kinderen erbij is teveel
Ik zie de kinderen afstormen op het buurmeisje. Ow leuk, dat gebeurt niet zo vaak meer. Waar er 'vroeger' regelmatig samen werd gespeeld, is dat dit Corona jaar amper gedaan. Wat fijn dat ze elkaar weer weten te vinden. Met een glimlach op mijn mond draai ik me om. Die kinderen lossen het toch maar mooi zelf op, heerlijk hoe dat zo organisch gaat zonder inmenging van de grote mensen.
Samen spelen met de buurkindjes
Ik ben zo blij dat alle 5 de kinderen weer eens samen spelen, dat ik nauwelijks registreer wat er wordt gezegd. Wanneer het dan toch gebeurt, krijg ik bijna een hartverzakking. 'Waarom vind JÍJ ons niet leuk?' hoor ik De Dochter beledigd vragen. Op haar reactie dat ze 'gewoon' niet samen wil spelen, reageert K2 -kind2- sneller dan mijn gedachten gaan. 'Je speelt alleen maar met ons als er niemand is, ik ben woedend op je!’, hoor ik De Zoon boos roepen richting het buurtje.
Ai, om het over een giga escalatie te hebben en dat binnen 10 luttele seconden. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, maar eigenlijk vind ik dat mijn kinderen groot gelijk hebben. Het is mij ook een onuitgesproken doorn in het oog dat het buurtje nooit met onze kinderen wil spelen. Als ze al samen spelen, is dat steevast bij ons en alléén als er niemand anders beschikbaar is. Elke keer als ze dan toch vrolijk samen spelend eindigen, want dat gebeurt steevast, verbaas ik me erover hoe leuk de kinderen met elkaar spelen. Ze hebben de grootste lol samen. Wat gaat er dan mis? En ook niet onbelangrijk; waarom mogen de kinderen nooit dáár spelen?
Altijd bij ons spelen, dat valt op
Dat valt op. Ik geef het grif toe en wees nou eens eerlijk; het valt jou ook op. Je wéét wanneer het speelafspraakje al 6 x bij jou over de vloer is geweest en jouw kind nog steeds niet bij die ander. Tuurlijk houd je de tel niet bij, kom op zeg, daar ben je veel te oud voor. Maar je hebt het wel geregistreerd. En even voor de duidelijkheid; het is ook niet erg dat het bij jou thuis is, maar het valt wél op.
Toch maar even de confrontatie aangaan
Na deze aanval van 'hullie tegen hunnie', voel ik me als moeder voor het blok gezet. Deze onnodige situatie wordt meer en meer een blokkade en moet opgelost worden. Dat spreekwoord over die buren klopt wel. Liever een goede buur dan een verre vriend... dus hup, daar gaan de stoute schoenen aan en met trillende vingers stuur ik een appje. De juiste toon vinden zonder de boel op te blazen blijft een uitdaging, zeker als je een Gremlin in je hebt huizen. Die Gremlin kan er TOTAAL niet tegen als je haar kinderen komt. Die Gremlins... De buurvrouw reageert gelukkig heel aardig en niet veel later maken we samen een ommetje.
Er is genoeg te kletsen over koetjes en kalfjes en dat doen we dan ook lang. Wanneer we flink aan de wandel zijn en ik mijn wandeltax zoetjes aan bereik, snijd ik dan toch dat zware -zware, zwaaaare- onderwerp aan. (Ja hallow, het is de buuf, dus ik moet ook even slikken hoor!)
3 + 2 kinderen = 5 en dus teveel
Daar gaan we dan. Wat is dat toch met die kinderen van ons? Speelt er iets?
Ons gesprek is een prachtig voorbeeld voor politiek correct gezever. Na wat mitsen en maren, komt het er op neer dat onze kinderen met 3 zijn en zij met slechts 2 kinderen.
2 kinderen plus 3 kinderen = Te Veel Kinderen.
Dat botst met het verlangen naar rust in huis. Serieus? Geen intriges, geen vervelend gedrag, haat of nijd of een jezietspoken-verhaal, maar simpelweg te veel kind in huis.
De een is er beter tegen opgewassen dan de ander. Ach ja, elke ouder heeft zo zijn eigen behoeftes en kindertax. 5 kinderen bij elkaar is ook niet weinig. Pfffff, ik voel me direct ontspannen. Daar kan ik wat mee. De Gremlin mag weer even terug naar zijn hol, bijkomen van alle drukte. Nu nog een schema maken welk van mijn kinderen wanneer met het buurtje mag spelen. Enneuh, dat dat voorlopig niet hier is, snap je natuurlijk wel.
Niet dat ik het bij houd hoor.
Meer blogs van Melek:
Reacties 0