Een hart met vele kamers

“Mam, van wie hou jij eigenlijk meer, van mij of van Noah?”. Met mijn gedachten bij een ingewikkelde mail antwoord ik op de automatische piloot. “Ik hou van jullie allebei evenveel lieverd!”. “Waarom ben je dan vaker boos op mij?”. Het is duidelijk, mijn oudste zoon laat zich niet met een kluitje het riet in sturen……hij wil een goed gesprek! “Ik ben niet vaker boos op jou, hoe kom je daar nou bij?”. “Nou, tegen mij zet je vaker zo’n bozige-stem op!”. OK, de mail moet blijkbaar even wachten……mijn 9-jarige zoon wil duidelijk antwoorden hebben.

“Ik denk dat ik me wat vaker irriteer aan jou dan aan Noah”. Het is eruit voordat ik er erg in heb, en dit gezegd hebbende weet ik binnen een seconde dat dit een lang gesprek gaat worden met mijn 9 jarige oudste. “Wat is dan het verschil tussen irriteren en boos zijn?”. Uhhhh, tja……de radartjes in mijn hersenen werken op top-snelheid. Wat ik nu ga antwoorden is bepalend voor de toon van dit gesprek! “Nou, als je je aan iemand irriteert is dat maar voor heel even en is het vaak meteen weer over, en als je boos op iemand bent dan duurt dat wat langer en is dat vaak erger”. “Meestal heeft die persoon dan iets gedaan wat jou kwetst”. “Waar irriteer je je dan aan bij mij?”. OMG, bij een volwassene zou je zeggen (LOL) “Nou, heb je even?”, en som je zo een lijst van onhebbelijkheden op. Bij mijn 9 jarige kan ik dit niet doen, en heel eerlijk gezegd zit die irritatie ook vaak in een stukje herkenning (en erkenning) van eigenschappen die ik wat minder prettig van mezelf vindt. Op mijn jongste van 6 ben ik vaker “echt” boos, omdat hij niet (goed) luistert, zijn broer slaat, niet reageert als ik tegen hem praat, lelijke woorden gebruikt, etc. Maar ik moet ook bekennen dat het stukje rebelsheid in zijn gedrag ook wel weer waardeer.

Wie ooit de film “Sophie’s Choice” (een kampbewaker in Auschwitz dwingt Sophie te kiezen tussen haar dochtertje en haar zoon. Degene die ze kiest mag voorlopig blijven leven, de ander gaat rechtstreeks naar de gaskamer). met droge ogen heeft gekeken mag contact met me opnemen! Ik heb deze film gezien ver voordat ik zelf kinderen had, maar ook toen kon ik met iedere vezel in mijn lijf voelen hoe onmenselijk en onmogelijk deze keuze is. Toen mijn oudste net geboren was kon ik me niet voorstellen dat ik ooit nog een keer zoveel van een ander kind zou houden als van hem. Toen mijn jongste twee-en-half jaar later geboren werd kon ik me niet voorstellen dat ik ooit had getwijfeld aan het feit of ik van hem net zoveel zou kunnen houden als van mijn oudste.

“Weet je wat het is grote vriend?”. “Een hart heeft heel veel kamertjes en deurtjes waar verschillende mensen in kunnen wonen, maar waar ze ook weer uit kunnen gaan”. “Alleen voor jullie is een kamertje in mijn hart gereserveerd waar altijd plek voor jullie zal zijn”. “Ook als mama een keer boos of geïrriteerd is, zal dat kamertje er altijd zijn, wat er ook gebeurd”. “En het kamertje van jou is net zo groot als dat kamertje van Noah!”. Ik bewonder mijn eigen beeldspraak en kijk met een half oog weer naar de mail waar ik nog mee verder moet.

“OK, wat eten we vanavond?”

Soms hoeft het leven helemaal niet zo ingewikkeld te zijn ;-)

Nathalie