Gras is niet altijd groener aan de overkant
Ze staat iedere dag als ik de klas binnenkom al met de juf te praten. Haar blonde haren in een keurige knot vastgebonden en haar nagels voorzien van een perfecte manicure. Als ze ’s middags haar kinderen komt ophalen heeft ze het tweede setje kleding aan van die dag. Alles perfect op elkaar afgestemd en met bijpassende handtas. Haar kinderen, gekleed in de juiste hippe merken, propt ze daarna met lichte dwang haar auto in. Die auto is volgens kenners (mijn echtgenoot), meer waard dan de gemiddelde koopwoning in Nederland.
Ik betrap mezelf op een mengsel van afkeer en bewondering. Hoe doet ze dat toch? “Oud” geld? Super goede baan? Rijke echtgenoot? Ik voel een niet te overbruggen afstand tussen ons. Ze lijkt echt wel vriendelijk, maar zodra ik haar in mijn vizier krijg voel ik mezelf lomp, lelijk en een tikje mislukt. Echt, ik kan er niets aan doen! Ik weet dat het meer zegt over mij dan over haar, maar ik heb gewoonweg besloten haar niet leuk te vinden………
Als onze oudste kinderen samen in groep 4 terecht komen worden we tijdens een schoolreisje opeens samen bij een groep kinderen ingedeeld. Als ik onze namen op de lijst zie staan ben ik in staat om een griepje voor te wenden. Bah, offer ik daar een vrije dag voor op? Om samen met dat mens een hele dag door Duinrell te sjouwen. Waar moeten we het in hemelsnaam over hebben de hele dag?
Als de dag is aangebroken komt ze “gezellig” naast me zitten in de bus. Haar dure merk tas plaatst ze tussen ons in en ik vang een glimp op van een gezellig bakje vol met verantwoorde stukjes appel, wortel, komkommer en radijs. Shit!!! Ik heb mijn kinderen natuurlijk weer een totaal onverantwoordelijke zak vol snoep meegegeven! “Hi, ik heb me eigenlijk nog nooit echt aan jou voorgesteld, ik ben Chantal”. Haar ranke hand ligt opeens op de mijne en ik moet me beheersen om niet te gaan stotteren. “Ik ben Nathalie”, pers ik er nog net uit. “Wat heb jij toch een leuke jongens”, vult Chantal de stilte. “Ik kijk al jaren vol bewondering naar jou en je mannen!”. Jij hebt zoveel geduld ’s morgens in de klas, je maakt samen met je zoon de taakjes die nog niet af zijn, je kids zien er altijd uit om door een ringetje te halen, en…..ik zie jullie altijd lachen en pret maken samen!”. “Ik wou dat ik dat kon met mijn kinderen”.
Mijn mond zakt open van verbazing. Kwamen die woorden echt uit de mond van Chantal? De Uber perfecte Chantal? “Weet je”, vervolgt Chantal. “Ik zit momenteel thuis met een burn out na een jaar vol onzekerheid op mijn werk en de scheiding van mijn man. “Ik kan het nog net opbrengen om ’s morgens mijn kleding van de dag ervoor van de grond te rapen, mijn haar in een knotje te binden en de kids naar school te brengen”. Daarna val ik thuis uitgeput op de bank en doe de hele dag niets anders dan op die bank blijven hangen. Ik probeer zo rond half drie onder de douche te springen zodat ik in ieder geval een beetje fris de kinderen weer op kan halen. Hoe ik de uren tussen drie uur ‘s middags en acht uur ’s avonds doorbreng is iedere dag maar weer de vraag. Soms zet ik ze gewoon maar met een bak chips voor de TV zodat ik “geen last van ze heb”. “Het is een drama!”. Chantal veegt met een snel gebaar langs haar ogen en focust zich op de plattegrond van Duinrell. “Maar vandaag gaan we een dag plezier maken met z’n allen!” zegt ze kordaat.
Ik kijk naar de plastic tas bij mijn voeten en schaam me diep, heel diep! Dat gras hè? Dat altijd groener lijkt aan de overkant…..
Weer zo fantastisch geschreven en zo herkenbaar ;)
Hahaha, Nathalie. Leuk geschreven en bovenal ook licht herkenbaar.. Gedrag je voortaan ;) !