Het rariteitenkabinet

Tijdens de zwangerschap kregen we al van tweeling ouders te horen, dat wanneer je even boodschappen gaat doen, dat even wel eens niet heel even zal zijn, maar een lange rit. Ik moest er toen nog zo om lachen want dat zal toch wel meevallen ?....of toch niet…

Een tweeling trekt zeker de aandacht

Olaf en Xavier waren 3 weken oud, het was mooi weer en ik dacht ik pak lekker de kinderwagen en ga een rondje wandelen en haal meteen wat boodschappen. Eigenlijk nog veel te vroeg i.v.m herstel keizersnede, maar ik dacht dat ik dat wel “even” zou kunnen gaan doen.

Nou daar liep ik vol trots met de jongens in de wieg en lopen maar. Een smile van oor tot oor, de zon die scheen, mijn dag kon niet meer stuk. Onderweg wel wat mensen tegen gekomen, een snelle korte babbel en ik kon weer verder lopen. Dacht nog aan wat die tweeling ouders tegen ons gezegd hadden. Nou geen last van! Dat is mooi !

Maar eenmaal aangekomen op het plein hier in het dorp, was het ineens een heel ander verhaal. Het leek wel alsof ik op stap was met het rariteitenkabinet. Mensen kwamen uit het niets op me af, begonnen vragen te stellen en wilde even kijken naar de boys. Er waren zelfs mensen die ineens met hun handen en hele gezicht in de wieg zaten. Ook waren er mensen die gewoon aan de wieg trokken zodat ik stil kwam staan of gingen de weg blokkeren. Ze wilden per se allemaal even een kijkje nemen.

Een boodschapje doen duurt uren met een tweeling

Het even boodschappen doen wat ik normaal zou doen in max 45 minuten heeft me maar liefst 3 uur geduurd. Dit echt even zonder gekheid… Ik was gebroken, kapot … en dan moest ik ook nog naar huis lopen. Dit was niet goed voor het herstel van mijn keizersnede dacht ik, dit doe ik nooit meer….

Als dit altijd zo zou gaan … Mijn god… dan kan ik beter geld gaan vragen voor iedere Ohhh en ahhhh en iedere keer dat men wil kijken, dan zouden we zo rijk worden. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk ben ik trots op mijn jongens en show ik ze graag, maar dit is gewoon te gek !

Nu zijn ze inmiddels 4 maanden en gelukkig is het wel wat minder geworden, maar nog steeds voel ik me een lopende attractie. In het dorp zijn we natuurlijk inmiddels al bekend en bekeken, maar zodra we ergens anders iets gaan ondernemen is het nog steeds hetzelfde gevoel als bij een rariteitenkabinet.

Lees meer: blogs over tweelingen

Lees ook: tips voor ouders met tweelingen