Moeder van een tienerdochter: van heldin naar slons

Merel is moeder van een tienerdochter. Zo werd ze niet zo lang geleden nog op handen gedragen en beschouwd als heldin, nu echter meer als slons en is ze een moeder waar haar dochter liever niet mee gezien wil worden. Klinkt bekend?

‘Dat is echt zo gênant, mama!’

Als je die zin hoort, lijkt het alsof ik die ene moeder ben die extravagant gekleed op school verschijnt (rijp voor Hotter than my daughter). Of dat ik luid en vals zingend in de tuin het onkruid sta te wieden. Dat ik mezelf nog eens opgeef om kinderen te schminken, haar dwing met een Hello Kitty shirt naar school te gaan in groep 7 of daarin zelf buitenshuis rondloop. Niks is minder waar. Ik ben mezelf en dat is kennelijk in sommige gevallen al meer dan genoeg om je voor te schamen. Bovendien begrijp ik haar op gezette tijden 'echt totaal niet' en stel dingen voor die inmiddels 'echt niet meer kunnen' op haar leeftijd. Kortom, we hebben een ontzettend lieve, maar uitgesproken tiener in huis. De puberteit sprint als het ware onze kant op. En ook als we de deur ongastvrij gesloten houden wanneer hij aanbelt, hij vindt wel een andere weg. 'Jammer joh!' zou ze zelf zeggen. 

Wanneer komt die omslag? 

Werkelijk, ik heb geen idee wanneer ik gedegradeerd ben tot 'oud' (of beter gezegd: outdated) en dus een soort ouderlijke ver-van-haar-bedshow werd. Als ik met een rommelknot op mijn hoofd voorstel te gaan winkelen, staart ze me vol afschuw aan. Een beetje in het kader van: 'denk maar niet dat ik zo nog naast je ga lopen'. Schoorvoetend moet ik toegeven dat ik ook zo'n fase heb gehad met mijn eigen ouders. Maar om nu zelf te ontdekken dat mij eenzelfde lot beschoren is? Dat is toch echt minder leuk. Het grote voordeel van jong moeder worden, zo dacht ik zelf altijd, was toch dat je door het geringe leeftijdsverschil nog lekker met elkaar op één lijn lag? En vooral: bleef liggen. Niet dus. Hip en moeder gaan blijkbaar niet samen, in elk geval hier thuis niet. 

Ro ontspringt de dans 

Ik kan er niets anders van maken, dan dat het oneerlijk verdeeld is in de wereld. Vaders blijven hun dochters lieveling en een aanstormende puberteit verandert daar vooralsnog niet veel aan. Hij heeft misschien ook makkelijker. Ro is namelijk gezegend met een bijna oneerlijk jonge huid en ziet er voor buitenstaanders nog steeds uit alsof hij begin twintig is. Ze geloven hem niet aan de kassa. Waar ik voorheen nog weleens hoopvol mijn hand op het rijbewijs hield bij betalen van alcohol, zucht hij geïrriteerd als ze hem er voor de zoveelste keer naar vragen. Ze schaamt zich niet voor hem, mits hij zijn joggingbroek thuislaat. 

Pindakaasvlekken en een vermoeid gezicht

Positief bekeken vindt ze kennelijk dat ik er beter uit kan zien dan ik nu soms doe. Stiekem heeft ze misschien wel gelijk: een verwassen shirt met pindakaasvlekken of een bleek gezicht zonder make-up zijn niet bepaald de beste accessoires. Laatst heb ik de stijltang dus maar weer eens uit het stof gegraven en mijn make-uptas erbij gepakt. Het had zowaar effect. Toen ik daarna ook eens een net jurkje en mijn hakken aantrok, vertelde ze me dat ik er 'supermooi' uit zag. 'Dat moet je vaker doen, dan zie je er gelijk wat jonger uit.' Ze verblufte me. Ik was even vergeten hoe heerlijk zo'n compliment kan zijn, zeker van je dochter. En de eerstvolgende keer dat ik zo het huis uitga om een fles wijn te kopen, hou ik mijn hand toch maar op dat rijbewijs. Je weet maar nooit...