Ik werd moeder op mijn 38e verjaardag
Ik heb altijd kinderen willen hebben. Eigenlijk is het wel of niet kinderen krijgen nooit een vraag bij mij geweest. En 30 vond ik een mooie leeftijd om moeder te worden. Totdat ik mijn man leerde kennen. Hij had al 2 kinderen uit een eerder huwelijk en nog eentje vond hij niet noodzakelijk. Of nou ja, eigenlijk had hij het liever niet, tenzij ik het HEEL ZEKER wist dat een kind was wat ik wilde.
Ik passeerde de 30 en die kindervraag bleef maar knagen. Maar ja, wanneer weet je iets zeker? Ik had geen rammelende eierstokken, viel niet in katzwijm bij het zien van kleine rompertjes en sokjes en als ik een baby tegenkwam, vond ik die lief en schattig maar ook maar tot het moment dat ze begonnen te huilen. Toch bleef het een worsteling. Van het afscheid nemen van de droom die ik ooit als meisje had, werd ik verdrietig. Maar we hadden het ook hartstikke leuk samen. Kon dat dan niet genoeg zijn?
En toen wist ik het zeker
Mijn moment van de waarheid kwam toen ik een zakelijke relatie bezocht die zwanger was. Zij was 41 en zo gelukkig met haar zwangerschap. En ik dacht “dat wil ik ook”. Het was me nooit zo duidelijk tot dat moment. Ik wilde ook die ervaring van een zwangerschap, ik wilde borstvoeding geven, ik wilde een kind, ik wilde het moederschap ervaren. Een half jaar later was ik zwanger.
Hoe mijn zwangerschap verliep
Heerlijk vond ik mijn zwangerschap. Hoewel ik in de eerste 12 weken of zo nog wat misselijk was, ging eigenlijk alles heel voorspoedig. Ik had een mooie buik, maar dijde niet uit tot mega proporties. Eigenlijk zag je alleen aan mijn buik dat ik zwanger was. Ik voelde me goed en keek ernaar uit. Hoewel ik wel als een berg tegen die bevalling op zag. Maar ja, hoe dan ook, het zou er wel uitkomen.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat we een meisje zouden krijgen. Zodra het kon, wilde ik het wel weten. En ja hoor…het zou een meisje worden. Ik was in de gloria.
Stress tijdens mijn zwangerschap
Op mijn werk ervoer ik behoorlijk wat stress. Ik werd rond mijn 24e week gedwongen om in een klein autootje honderden kilometers te rijden met overnachtingen in hotels en potentiële klanten te bezoeken. Ik kreeg daar ontzettende pijn in mijn rug van, werd ziek, kreeg migraine. Dat was geen fijne tijd. Ik keek dan ook erg uit naar mijn zwangerschapsverlof, die 6 weken voor mijn uitgerekende datum van 27 mei zou starten. Ook merkte ik dat het zelf verven van de babykamer lichamelijk niet zo’n goed idee was. Ik deed teveel, wilde teveel of moest teveel. Het was … teveel.
Hevige pijn tijdens mijn zwangerschap
In de 30e week van mijn zwangerschap kreeg ik in een nacht plotseling hevige pijn tussen en net onder mijn schouderbladen. Ook werd ik misselijk en moest overgeven. Ook als er niets meer in mijn maag zat, bleef het maar komen. Van ellende bracht ik de nacht door in bad, wat enige verlichting bood. De dag erna had ik nergens meer last van en ik had een afspraak met de inkoopster van een groot warenhuis. Dezelfde die toen zwanger was en mij inspireerde tot het moederschap. Inmiddels was zij bevallen en weer aan het werk.
In de 2 weken die volgden heb ik nog 5x zo’n aanval gehad met overgeven en ontzettende pijn. De 4e keer was op de avond dat ik mijn 38e verjaardag vierde. Ik was die dag druk geweest met het huis poetsen, boodschappen halen en hapjes maken voor mijn gasten. ’s Avonds kreeg ik weer pijn. Aan het einde van de avond liep ik krom van de pijn. Een goede vriendin liet mijn man beloven dat we de dag erna op zondag naar de huisartsenpost zouden gaan als de pijn dan niet weg was. De pijn werd echter erger. Weer een hele nacht heb ik overgegeven en in bad doorgebracht.
Dus zondag naar de huisartsenpost, waarna ik gelijk door kon naar het ziekenhuis. Ik had pre-eclampsie. 3 dagen later, 2 april op mijn 38e verjaardag, werd onze dochter geboren met een spoedkeizersnede, omdat de pre-eclampsie zich ontwikkeld had in HELLP syndroom. Ik werd mama op mijn verjaardag. In de week voor onze verjaardag denk ik vaak terug aan 8 jaar geleden. Hoe mijn fijne zwangerschap in een hel veranderde. En op 2 april vier ik met volle teugen dat we er allebei nog zijn.
Mooi om te lezen dat die wens op die manier in vervulling is gegaan! En heftig hoe het eindigde!
Dank je wel voor je reactie Marjolein. Zo blij dat ik die keuze destijds genomen heb. Fantastisch om moeder te zijn.
Hey Es,
Weer heel mooi beschreven en ik snap geel goed dat je er elk jaar rond deze tijd even aan terug denkt.
En je mag inderdaad heel blij zijn dat jullie volgende week alweer voor de achtste x jullie verjaardagen samen mogen vieren.
X San
Ja San, het blijft bijzonder hè. Hoop dat het met jou ook goed gaat.
XX Esmée
Wat naar dat het zo moet lopen, maar fijn dat je er zo'n prachtige dochter aan hebt overgehouden. Dat is zeker een moment van bezinning waard. Mag ik vragen of die stress op je werk een aanleiding geweest kan zijn voor je uiteindelijk vroegtijdige bevalling,
Dat heb ik mij ook altijd afgevraagd Barbara. Ik weet het niet. Ik hoop daar binnenkort een antwoord op te krijgen. Ik ga dan meedoen aan een onderzoek in Maastricht. Er is inmiddels al veel meer bekend over de oorzaken van pre-eclampsie en HELLP en die ligt toch meer in je hart en vaten, dan in andere factoren. Maar stress is naar mening net zo slecht voor je zwangerschap als roken en drinken. Die laatste 2 deed ik sowieso al niet, maar de stress zal zeker niet geholpen hebben.
Op Facebook kreeg ik de vraag waarom ik pas na 2 weken naar de dokter ging. Dat komt in dit blog niet naar voren, maar de verloskundige waar ik onder behandeling was, heeft de symptomen niet herkend als pre-eclampsie. En gezien het feit dat het mijn eerste kindje was, dacht ik dat ze van een stuitligging naar ? ging liggen. Ik had ergens gelezen dat je daar misselijk van kon worden. Wist ik veel.... stom hè.
Hoewel ik je verhaal voor een groot gedeelte al ken blijf ik het mooi vinden om te lezen. Ik was en ben nog steeds heel blij voor je dat het goed is afgelopen en dat je nu met volle teugen van het moederschap kunt genieten.
Lieve groetjes