Van 2 naar 3 kids een hele sprong!

Van Judith Droog: De overgang van twee naar drie kinders vond ik de grootste sprong. De eerste periode wist ik gewoon niet wat me overkwam en had ik verschillende momenten dat ik overweldigd werd. De ene keer behelsde die overweldiging dat ik overliep van liefde en de andere keer behelsde het onwetendheid en werd ik overvallen door het besef dat ik de verantwoordelijkheid voor drie kostbare kindjes had. Drie! Vooral dat aantal flitste regelmatig door mijn hoofd en galmde daarna nog een keer of honderd door. Zo bijzonder als het is, zo ontzettend fragiel is het ook. Fragiel in die zin dat mijn lief en ik degenen zijn die deze prachtige schepseltjes op moeten voeden.

Goede opvoeding: het allermooiste geschenk dat je kunt geven en ontvangen

In mijn optiek klinkt ‘opvoeden’ romantischer en eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. Want hun basis en hun jeugd en de herinneringen die zij op gaan doen, die ligt in onze handen. Onnoemelijk dankbaar ben ik daarvoor. Want als wij hen hier ongeschonden doorheen loodsen, dan is dit het allermooiste geschenk wat wij kunnen geven en tevens kunnen ontvangen. Van alles in de wereld, staat dit verlangen boven aan mijn bucket-list!

Dit gegeven drong knetter hard door met de komst van ons derde dametje. Holy f*ck, we hebben drie kindjes….drie!!! De verwondering was net zo groot als de angst. En bij tijd en wijle overviel die tweestrijd me enorm. Bij de oudste en de middelste had ik die tweestrijd niet zo intens als bij de jongste. Gek dat er zo’n aanzienlijk verschil in die overbrugging zit. Dat laat wel zien dat het geen kleine en eenvoudige keuze is, om ouder te worden van een kind. Maar we vonden onze weg. En ook al best wel snel. Het mama van drie kindjes zijn ging mij best goed af. Mijn geduld kreeg er een verdiepinkje bij en ik kreeg handigheid in ‘pick your battles’. Prioriteiten verschoven en principes verbleekten en zo groeide ik mee in de uitbreiding van ons gezin. Ook alle lof voor de papa in dit verhaal. Moeiteloos verdeelde hij de aandacht tussen onze dames. En feilloos anticipeerde mijn lief en ik op elkaar. Onze derde spruit liet ons zo mooi doorschemeren hoe wij op elkaar in zijn gespeeld. In relatief korte tijd verliep alles erg soepeltjes en ontstond er zelfs iets wat leek op een ritme.

Van overweldiging naar overzicht en berusting

De overweldiging maakte plaats voor overzicht en berusting. We genoten van de nieuwe dynamiek die ontstond en de band die tussen de drie zusjes ontstond. Wat een avontuur en wat een ontdekkingstocht. Prachtig! Logistiek was het even spannend na mijn verlof. Het leek zo’n onmogelijke opgave in het begin! Hoe gingen we iedereen op tijd krijgen waar hij moest zijn? En hoe gingen we onthouden waar, welk kind ondergebracht was? Het leek allemaal zo’n wirwar en het leek allemaal zo’n geregel. Dat was het ook! Maar oefening baart kunst. Dat was in dit geval niet anders. Verbazingwekkend snel hadden we ook het logistiek stelsel heel snel onder de knie en was het een geoliede machine. We deden het echt samen en dat is in deze tijden echt goud. Mijn lief en ik hebben goud in handen, zeker weten!

Het is net zo hard aanpoten als het genieten is. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik iedere dag minstens één moment heb waarop ik verwonderd ben over mijn drie-eenheid. Ooit was er namelijk een tijd dat er helemaal geen ruimte was voor een kinderwens. In welk formaat dan ook. De ruimte die ik toen had, werd helemaal opgeslokt door mij zelf. Daar paste geen kind in. Laat staan drie!