Lieve mama,
Gefeliciteerd mam. Vandaag hadden we je 70e verjaardag gevierd als je niet 26 jaar geleden overleden was. Ik was 19 toen jouw lijden ondraaglijk werd en je uit dit leven stapte. Ik verloor daarmee niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin. De persoon in mijn leven die mij onvoorwaardelijk lief had, mij zo’n fantastisch kind vond, mij overstelpte met liefde, waardoor ik sterk in mijn schoenen stond.
Je stond voor iedereen klaar. Oordeelde en veroordeelde nooit. Je was betrokken bij de maatschappij, de politiek en bij het vrouwenwerk. Ik was stiekem heel trots op jou. Je had deze tijd, waarin mensen zich zo hard naar elkaar opstellen, vreselijk gevonden. Je had je ingezet voor mensen die dat nodig hebben. Ongeacht hun kleur, religie, geslacht en leeftijd. Dat weet ik zeker. Zo was jij.
Allemaal mochten we een stukje van jou, totdat er voor jezelf niets overbleef.
Je was altijd zo trots op me, vertelde je me keer op keer. Ik wist zo goed mijn grenzen aan te geven. Iets wat jij heel moeilijk kon.
Ik ben nu zelf moeder, maar dat wist je natuurlijk al. Je houdt dat vast allemaal in de gaten vanaf je “wolkje”. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ook ik haar vertel hoeveel ik van haar houd, hoe mooi ze is van binnen en van buiten en hoe trots ik op haar ben. Net zoals jij dat bij mij deed. Jouw liefde gaf mij zelfvertrouwen. Ik geef dat nu aan haar door hoop ik.
Ik mis je nog altijd. Ook na 26 jaar is het gemis nog steeds heel groot. Ik had mijn dochter graag een oma gegund zoals ik jou als moeder had. Je zou knettergek op haar zijn geweest. Wat jammer dat je dat allemaal moet missen. Net als ik, net als zij.
Liefs,
Je dochter
Esmée
» Lees ook: je moeder verliezen aan een depressie
Meer blogs van Esmée:
.... Wat heb je dat mooi geschreven. Ze leeft door in jou en door haar ben jij zo'n goede moeder voor M. Ik denk aan je vandaag.
Sjee...ik lees je eerste zin, en daar ben ik gelijk even gestopt.
Het is alsof ik nu een brief ga lezen die ik zelf geschreven heb...
Je was 19 toen je moeder besloot zelf uit het leven te stappen... dat was dus bij mij precies zo.... niet 26 jaar geleden, maar bijna 10 jaar...
Pfoe... oke... nu ga ik doorlezen...
Tranen in mijn ogen..
Je moeder klinkt als een enorm sterke vrouw. En alles wat je schrijft, had ik op kunnen schrijven.
Het is zo herkenbaar...en ook ik blijf haar ontzettend missen. 10 jaar, of 26 jaar...het klinkt beide lang, maar zo voelt het niet.
Ik denk ook vaak..wat zou ze gelukkig zijn geweest met haar kleinkinderen. Het is niet te beschrijven hoe jammer het is dat mijn kinderen niet kunnen genieten van hun oma. Precies zoals jij het schrijft; zoals jij haar als moeder had.
Dankje voor je mooie stukje...
Liefs, Linda.
Dank je wel lieve Karen en Linda voor jullie lieve woorden. En Linda...ook ik zit nu weer met tranen in mijn ogen.
Wat een mooie brief Esmee. Er straalt veel liefde vanaf, van jouw moeder naar jou en nu naar jouw dochter. Een soort van mooie doorgeefluik.
Met tranen in mijn ogen heb ik je brief gelezen. Wat vreselijk dat je haar zo moet missen, wat mooi dat jullie zo van elkaar houden. Morgen is het een jaar geleden dat ik mijn papa verloor. Ik hou m'n hart vast en hoop over een tijdje ook zo'n mooie brief aan hem te kunnen schrijven als jij.