Prematuur mama Ann vertelt

Ann is een gescheiden moeder van 3 zoons. De oudste 2 zijn van haar ex man. Haar jongste heeft geen vader. Die liet het afweten in de 16^e week van haar zwangerschap. Een zwangerschap die niet makkelijk verliep en ook nog eens prematuur eindigde….

De zwangerschap van mijn jongste zoon ging niet zo voorspoedig. Met 16 weken zwangerschap stond ik er ineens alleen voor. Mijn toenmalige vriend wilde ineens niks van “Het kind”, zoals hij zei, weten. Met 18 weken zwangerschapsduur kon ik de trap niet meer oplopen i.v.m. bekkeninstabiliteit. Ik ging daardoor de ziektewet in. Bij de vorige 2 zwangerschappen had ik het streptokokken bacterie waardoor ik in het ziekenhuis moest bevallen. De oudste kwam met 38,6 weken. De middelste kwam met 36,3 weken.

Mijn bevalling

Ik ging voor controle naar de verloskundige. Ditmaal had ik geen streptokokken bacterie dus ik mocht thuis bevallen. Helaas ging dit toch niet op.

Met 35,2 weken had ik een afspraak bij de verloskundige. Mijn bloedruk en gewicht waren goed. Toen ging ze naar het hartje luisteren. Bij het luisteren constateerde ze ineens iets wat niet klopte. Ik werd verzocht op de echo tafel te gaan liggen en ze ging kijken. Eenmaal op de tafel was een mooi bewegelijk jongentje te zien, maar zijn hartslag was niet goed. Ze wist niet wat er precies aan de hand was dus stuurde ze me per direct door naar het ziekenhuis, waar ik gelijk werd opgenomen. Ik werd aan de ctg gelegd en na een kwartier kwam er een zuster binnen, die mij vroeg of het kindje nog wel leefde. Ik zei:  “kijk eens naar mijn buik mijn zoon doet het goed want zie hem eens schoppen”. Heel vreemd zei ze want het lijntje was bijna 1 rechte lijn, en ik moest er maar langer aan blijven liggen. Na een uur mocht ik naar een kamer waar ik sowieso moest blijven tot na de echo die ik nog zou krijgen. Rond half 3 ‘s middags werd er een echo gedaan en daaruit kwam dat mijn zoontje’s hartslag onregelmatig was, wat dus niet goed was. Ze gingen overleggen en ik moest wachten op de uitslag. Een uur later kwamen ze aan m’n bed. “Mevrouw we gaan de kleine halen want we vertrouwen het niet en in uw buik kunnen we hem niet goed in de gaten houden”. Ik zei: “oké, maar hij komt er al aan” (ik had bijna 3 kwartier om de 2 minuten na de echo harde buiken). De arts zei daarop dat dit niet kon want ik was nog maar 35 weken. Na inwendig onderzoek bleek ik al 3 cm ontsluiting te hebben, ik had dus gelijk. Met een hoop geweld werden er weeën opwekkers aangesloten via een infuus en hij moest er met spoed uit. Helaas konden ze zijn hartslag niet meten via m’n buik i.v.m. de weeën storm. Ook inwendig op zijn hoofdje konden ze het niet meten, want hij was nog niet ingedaald. De enige manier om gewoon te mogen bevallen was door bloed van zijn hoofdje te halen en te kijken naar het zuurstofgehalte. Als dat goed was, mocht ik gewoon bevallen. Zo niet, dan kreeg ik een spoedkeizersnee. Dat laatste wilde ik absoluut niet als alleenstaande moeder van al 2 jongens die me hard nodig hadden. Dat onderzoek was erg vervelend en pijnlijk, maar het moest. Ik wilde geen keizersnee.

Gelukkig had ik veel steun aan m’n buurvrouw die bij me was. Om  21:05 mocht ik eindelijk gaan persen en om 21:17 is hij geboren. Met 35,2 weken 3210 gram en ongeveer 50 cm lang. Blauw, zo blauw dat hij was. En hij huilde niet. Ik was bang. Ik mocht zijn navelstreng doorknippen, dat wilde ik graag, en weg was hij. Hij werd naast me in een bedje gelegd en de kinderartsen gingen gelijk met hem aan de slag. Het leken wel uren, maar in werkelijkheid na 15 minuten, begon hij ineens te huilen. Hij werd bij me weggehaald en in een couveuse gelegd op een speciale afdeling. Later hoorde ik dat hij aan de beademing lag, want zijn longen waren nog niet rijp. 2 dagen later werd hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, omdat ze daar gespecialiseerd waren in zijn hartprobleem. Na een cardioversie, die gelukkig geslaagd was, mocht hij 3 dagen daarna weer terug naar het ziekenhuis waar hij geboren was, dat dichterbij huis was. Hij mocht van de beademing af, maar had nog wel zuurstof ondersteuning nodig. Zijn voeding kreeg hij via de sonde omdat hij te zwak was om zelf te drinken.

Hij in het ziekenhuis, ik naar huis

Mijn 3 dagen in het ziekenhuis waren erg dubbel. ik moest kiezen voor de cardioversie, maar hoe kies je daarvoor als je alleen ervoor staat? Mijn kleine mannetje moest blijven en ik mocht naar huis. De zusters vertelde mij dat hij een bikkeltje was aangezien zijn apgare score eerst maar 2 was (bijna dood) en na 10 minuten 7. Dat stelde mij wel gerust. Dag in dag uit 2  à 3 keer per dag ging ik naar hem toe. De verpleging was erg lief en begripvol.

Eind goed al goed

Uiteindelijk is alles goed afgelopen en mocht hij na ruim 2 weken mee naar huis. Nog wel met sonde voeding, maar dat mocht ik in overleg met het ziekenhuis zelf thuis verder doen. De eerste dag dat hij thuis was dronk hij al bijna al zijn flessen leeg en 2 dagen later mocht de sonde eruit. Meneertje doet het tot op de dag van vandaag super goed. Een kraamperiode heb ik niet gehad, maar die heb ik eigenlijk ook niet gemist. Ik geniet nu elke dag weer van mijn 3 boys, die het super doen.

We danken Ann hartelijk voor haar openhartige en ontroerende verhaal. Laat hieronder vooral een reactie voor haar achter.

Meer verhalen lezen van prematuur mama's of over prematuriteit? Kijk dan op de prematuur tag.