Mijn minder iPad missie voor 2016

“Mam, mag ik op de iPad?”, is bij ons thuis zo’n beetje de meest gestelde vraag. Niet, “Pap, mag ik op de iPad?”, want dat antwoord weten ze inmiddels feilloos. Bij papa is het antwoord namelijk onverbiddelijk “NEE”. Al mijn goede voornemens ten spijt moet ik helaas toegeven dat ik mezelf vaak hoor zeggen; “heel even dan.”, om er vervolgens een uur later achter te komen dat beide mannen zich gezellig samen in de slaapkamer van de oudste hebben verschanst met dat kleine stukje geluk in hun handen. Ja, voor hun is het een stukje geluk! Zonder hun iPad ziet hun leven er opeens een stuk minder gezellig uit. Want Fifa voetbal spelen, bouwen met Minecraft en autoracen op dat langwerpige stukje techniek is Oh Zo Leuk! En natuurlijk wordt er ook wel eens heel leerzaam ingelogd op Ambrasoft om zo samen “schooltje te kunnen spelen”, maar die spelletjes hè? Daar kan niets tegen op!

Ook wel makkelijk zo’n iPad

Voor mij als moeder met een eigen bedrijf is het ook heel verleidelijk om even toe te geven. Want tja, dat telefoontje met mijn leverancier in Duitsland, dat gesprek met mijn klant en het inpakken van die grote bestelling, gaat net even makkelijker zonder twee drukke kids om me heen. Maar, besloot ik, in 2016 moest het anders. Helemaal anders! Per dag mag er nog een half uur op de iPad gespeeld worden (als mama kookt) en de rest van de vrije tijd moet anders worden besteed. Bij ons thuis houdt dit in dat er iets LEUKS gedaan wordt na schooltijd op de maandag en dinsdag, want op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag staat de agenda al volgepland met tennis en voetbal.

De minder-iPad-missie van 2016

De eerste maandag van 2016 brak aan en het gevreesde moment was daar. “Mam, wat moet ik doen?” “Ik verveel me zo!”. Beide mannen hadden geen flauw idee hoe ze de tijd door moesten brengen zonder hun geliefde iPad. Ik hoorde mezelf van alles opperen. Voetballen in het park (vindt de jongste leuk, de oudste niet), puzzelen (door beiden afgekeurd), een stukje fietsen (vindt de oudste leuk, de jongste niet), met Lego spelen (door beiden afgekeurd). De moed zonk me in de schoenen. Oh, wat verlangde ik terug naar die tijd dat ik de jongste nog in zijn wagentje kon zetten en de oudste met zijn loopfiets ernaast gezellig honderduit tegen me hoorde babbelen! Wat hebben wij in die jaren kilometers versleten samen! Heerlijk wandelend en genietend van alle wonderen om ons heen. Die paddenstoel met witte stippen, de eendjes, het kleine hondje wat we tegenkwamen, alles was leuk en leerzaam. Maar ja, nu ze inmiddels bijna 7 en 9 jaar zijn laten ze zich niet meer lijmen voor dit soort uitstapjes. Of het moet op zondag zijn met papa er bij, dan gaan ze zonder morren gezellig mee naar het strand of het bos.

Maar dit was een gewone, saaie, maandagmiddag. Een middag met een stomme moeder waarvan ze niet op de iPad mochten! Ik besloot geen ideeën meer te spuien en verder te gaan met mijn werk. Verbijsterd blijven de mannen achter, waarom hadden zij zo’n stomme moeder terwijl IEDEREEN in hun klas wel 4 uur per dag op de iPad mag???? Saved by the Bell, ik werd gebeld door een klant die wat vragen had over de maatvoering van mijn jongenskleding. En toen ik de telefoon neerlegde, werd er aangebeld door de pakketdienst die mijn nieuwe collectie jeans kwam brengen. Snel alles even opbergen in het magazijn, de nieuwe modellen online zetten…….en toen was er opeens een uur voorbij! Een uur waarin ik werkelijk geen kik van beide kids had gehoord! Dus toch die iPad!!!! Potverdorie, ik had nog zo gezegd dat het niet mocht!

Terwijl ik de boosheid uit mijn tenen naar boven voelde kruipen, opende ik de deur van de slaapkamer van mijn oudste….geen kind te bekennen! In de kamer van de jongste dan? Ook leeg! “Jongens, waar zijn jullie?”. Geen antwoord. “Jongens!!!”. Nog steeds niets. Opeens hoorde ik heel zacht gegiechel. “Jongens, waar zijn jullie nou?”. “Op zolder!”, klonk het gesmoord. En ja hoor, daar zaten ze met z’n tweeën, aan het zicht onttrokken in een zelf gebouwde tent van mijn schone, net gewassen lakens! Pakjes drinken erbij, boekjes, een zaklamp…helemaal gezellig! Mijn lakens! Ik wou het uitroepen, maar kon me gelukkig nog net inhouden. Was dit niet precies wat ik wilde? Spelende kids, lekker fantaserend in hun eigen wereldje, zonder iPad? “Kom je er ook bij mam?”, vroeg mijn jongste. “Natuurlijk, gezellig, ik haal eerst nog even een bakje chips beneden ”, hoorde ik mezelf zeggen.

Missie geslaagd, maandag 4 januari een iPad loze middag gezellig doorgebracht. Nog 361 dagen te gaan!

Nathalie