Ik ben Linda Katuin, 29 jaar en woon in een dorp in de buurt van Emmen. Ik woon samen met mijn vriend Emiel en we zijn trotse ouders van onze zoon Tygo van 2 jaar, die prematuur geboren werd bij 26 (+5) weken.

 

Over mijn zwangerschap

Ik had een heerlijke zwangerschap. Helemaal nergens last van gehad en deed gewoon de dingen die ik altijd deed. Ik was uitgerekend op 26 februari 2014.

De dag voordat het allemaal begon hadden we nog samen de meubeltjes van de babykamer in elkaar gezet. De volgende ochtend nog een lesje spinning gedaan en daarna de boodschappen gehaald voor het weekend.

 

De bevalling

Het is 22 november 2013. Die avond had ik slaapdienst. Ik werk in de gehandicaptenzorg. Ik begon mijn dienst om 15.30 en zou de volgende ochtend om 11.30 uur vrij zijn. Ik kreeg opeens een rare buikpijn. Ik dacht, ik heb teveel gedaan de afgelopen dagen, maar na een tijdje toch de verloskundige gebeld voor overleg. Die beaamde mijn vermoeden. Teveel gedaan.

Later ben ik toch naar huis gegaan omdat ik mij niet goed voelde. Eenmaal thuis besefte ik mij dat de pijn steeds weer terug kwam en ben ik de tijd gaan opnemen. Er zat steeds precies 4 minuten tussen. Toen wist ik dat het niet goed was. Gelijk de verloskundige gebeld en die heeft mij direct doorgestuurd naar het ziekenhuis in Emmen. Daar kwam de boodschap, de bevalling was begonnen, ik had al 3 cm ontsluiting. Gelijk aan de medicatie en met spoed in de ambulance naar het UMCG.

Bij aankomst in het ziekenhuis was het heel fijn dat de gynaecoloog direct zei, dat het absoluut niet mijn schuld was en dat ik niets anders had kunnen doen om het te voorkomen. Het eerste wat je denkt is toch: het is mijn schuld, ik had niet zoveel moeten doen, was ik maar niet naar de sportschool gegaan enz. enz. In het UMCG aangekomen, een half uur later, had ik al 6 cm ontsluiting. Maar gelukkig werkten de weeënremmers na een paar uur. Er is veel onderzoek gedaan naar de oorzaak van de vroeggeboorte, maar dit is niet gevonden. Domme pech dus.

Op zondagavond was de longrijping ingewerkt en zijn de volgende ochtend de weeënremmers gestopt. Toen zijn ’s avonds de weeën weer begonnen. Erg balen, want we hadden na een dag geen weeën een beetje de hoop dat ze weg zouden blijven. De eerste weeën begonnen om ong. 19.00 uur.

Na een hele vlotte bevalling, is Tygo geboren om 23.20 uur.  Het ging de verpleegkundigen te snel, want de kinderartsen waren nog niet gebeld, dus Tygo mocht eerst nog even op mijn buik, waar hij ook begon te huilen. Heerlijk gevoel! De kinderartsen waren er snel, dus toen werd Tygo meegenomen voor onderzoek en behandeling. Iets later kwam hij nog even aangereden. In de grote couveuse, helemaal in de folie gewikkeld.

Op dat moment voelde ik niks. Ik denk dat het voor mij allemaal te snel ging. Ik kon niet huilen, was niet blij, ik zat daar maar. Emiel ging met Tygo mee naar de Neo, waar ik later ook naartoe werd gereden. Daar had ik nog steeds hetzelfde gevoel. Besefte het allemaal nog niet.

 

Na de bevalling

Tygo had een hele goede start. Hij is geboren op 25 november 2013 met een gewicht van 1050 gram en een lengte van 37 cm. De volgende ochtend met kolven begonnen, want borstvoeding was heel belangrijk werd gezegd. In het begin was dit vreselijk frustrerend. Een paar druppeltjes had ik, terwijl ik andere moeders met potjes vol zag aankomen. Dat ging bij mij nooit gebeuren dacht ik. Maar na een paar dagen kwam het goed op gang en werd het steeds meer. Ik was er erg mee bezig. Elke millimeter schreef ik op met het tijdstip erbij. Ik sloeg geen enkele keer over. En als ik ’s nachts toch een keer niet was wakker geworden van de wekker, voelde ik me schuldig.

 

De tijd in het ziekenhuis

Tygo heeft bijna 1,5 maand in het UMCG gelegen. De eerste week ging het goed maar toen begonnen de tegenslagen. Te beginnen bij 2 hersenbloedinkjes, daarna vermoeden van hersenvliesontsteking, waar hij voor is behandeld, lang aan de beademing gelegen doordat de ductus niet sloot. Hier is hij 19 december aan geopereerd. Superspannend! Maar we waren heel blij, want vanaf dat moment ging het beter, was hij snel van de beademing af en kon worden overgestapt naar de Cpap en daarna naar de flow.

9 januari is Tygo verhuisd naar Emmen. Heerlijk, een kwartiertje rijden i.p.v. een uur. Maar de reis was voor Tygo erg zwaar. Het is nog een tijd iets slechter gegaan, met heel erg dips. Hij kwam af en toe echt niet bij en moest hij flink worden geholpen om weer te gaan ademen. Maar toen hij eenmaal was bijgekomen en de flow er ook af kon, was het nog een kwestie van leren drinken. Eerst uit een flesje, want voor de borst had hij nog niet genoeg kracht. Dit ging stukje bij beetje steeds beter. De borst ook nog een tijdje geprobeerd. Maar dit was vooral voor mij zo frustrerend als het weer niet was gelukt, dat ik op een gegeven moment heb besloten ermee te stoppen. Ik vond het beter om te kolven en dat via een flesje te geven.

 

Eindelijk naar huis

7 maart was het zover, Tygo mocht naar huis! Wat een heerlijk gevoel, maar ook spannend. Tygo is met sondevoeding thuis gekomen, maar na een week lukte het al prima zonder sonde en dronk hij alles zelf. We hebben nog een aantal dagen couveusenazorg gehad en dat was erg fijn. We wisten al veel, maar zij kon ons de laatste dingen thuis leren.

Ik heb na thuiskomst besloten te stoppen met kolven. Ik vond dat teveel worden, en kolven en de fles geven. Tygo heeft na die tijd nog wel een maand borstvoeding gehad, zoveel stond er nog in de vriezer. Het is wel een heel fijn gevoel geweest dat ik dit voor hem heb kunnen doen, want het is toch één van de weinige dingen die je in het ziekenhuis voor je kindje kunt doen. 

De thuisperiode is heel goed verlopen en alles loopt nog steeds geweldig. Hij sliep goed thuis en ook het eten ging goed. We hebben geen moeilijkheden ondervonden.  Tygo is een heerlijk vrolijk gezellig mannetje. Hij doet alles op zijn eigen tempo maar hij komt er wel. Hij rent en begint lekker te kletsen.

Nu ik dit allemaal opschrijf, besef je pas hoe zwaar die periode is geweest. Maar als ik zie hoe sterk Tygo was en is, maakt dat een hoop goed. Wij hebben alles opgeschreven in een dagboek, van dag tot dag. Dit kan ik iedereen aanraden. Het geeft veel rust in je hoofd en het is heel fijn om later terug te lezen.

 

Dank je wel Linda voor je ontroerende verhaal over de vroeggeboorte van je zoontje Tygo. Een reactie zal Linda heel erg op prijs stellen.

Meer ontroerende blogs lezen over mama’s van prematuur geboren baby’s?