Speeldate from hell

Vanuit mijn ooghoek zie ik haar op me af komen lopen. “Oh, nee….zooo geen zin in!”. Ik probeer neutraal voor me uit te kijken zodat het net lijkt alsof ik haar niet opmerk. Helaas blijkt dit geen zin te hebben. “Hoi Nathalie, mag Timo bij jullie komen spelen vandaag, hij zeurt er al zo lang om!”. De radartjes in mijn hersenen werken op volle toeren, IK WIL NIET DAT TIMO BIJ ONS KOMT SPELEN, maar ik hoor mezelf een sociaal wenselijk antwoord produceren. “Als Luca dat ook wil, vind ik het prima!”. Waarom??? Waarom zeg ik dit?

Luca komt ondertussen vrolijk bij ons staan. “Wat wil ik mama?”. “Timo wil graag afspreken met jou Luca”, heeft ze al geantwoord. In een flits van een seconde zie ik mijn oudste zoon even naar adem happen om zich vervolgens snel te herstellen. “Oh, leuk!” “Mag dat ook van jou mam?”. “Natuurlijk jongen, antwoord ik groots”. We nemen een vrolijke Timo met ons mee naar huis waar het een half uurtje goed gaat. Na dat halve uurtje komen beide mannen naar beneden sjokken. “Klopt het dat Luca al een niveau hoger tennist dan ik?”, vraagt Timo. Eerlijk gezegd heb ik geen idee, want ze tennissen al twee seizoenen niet meer met elkaar….. “Ik zou het niet weten Timo, hoezo?”. “Nou, ik blink namelijk uit in tennis, dus het lijkt me sterk!”. “Ja, en je blinkt ook uit in schaken en gitaarspelen en je bent hoogbegaafd toch?”. Enig cynisme is mijn zoon niet vreemd! Timo, waarvan we weten dat hij in alles uit wil blinken en overal het beste in wil zijn, desnoods door vals te spelen, laat zich niet uit het veld slaan. “Met middelmatigheid red je het niet in het leven!”. OMG! Komen deze woorden echt uit de mond van een 9-jarig jongetje???

In een poging in ieder geval nog enigszins de stemming er in te houden stel ik voor om “gezellig” een spelletje Monopoly te gaan spelen met elkaar. Als ik erbij ben valt er wellicht nog iets te maken van deze middag. “Yes, Monopoly, daar win ik ALTIJD mee….zelfs van mijn opa die heel erg slim is!”. Het gezicht van Luca staat inmiddels op onweer. “Ik ga wel even met de iPad spelen”, antwoord mijn zoon manmoedig. “Ik heb toch niet zo’n zin in Monopoly”. Nu, op dit moment, lijkt die iPad me opeens een heel goed idee. “Timo, wil jij even op de ander iPad dan?”. Gelukkig wil hij dat wel, en het laatste uurtje “samen spelen” verloopt geruisloos en in totale harmonie.

“En? Hebben ze leuk gespeeld samen?”. Timo is zo gek op Luca! Ze staat met haar jas in de deuropening en eigenlijk heb ik geen zin om haar binnen te vragen. “Ja hoor, het was heel gezellig!”. Laf, laf en nog eens laf! Ik voel de woorden over mijn lippen glijden. “Nou, de volgende keer dan bij ons hè Luca?”. Ik voel de twijfel van Luca en antwoord snel voor hem. “Ja hoor, prima!”. Gelukkig wonen we in een jaren ’30 huis met een dikke houten voordeur die sowieso hard dichtgetrokken moet worden. De knal waarmee de deur achter hen dichtslaat valt dus niet op.

“Zie je nou wat voor akelige betweter het is mam?”. “Altijd overal het beste in willen zijn en over alles opscheppen, Bah!” IK WIL NOOIT MEER MET HEM SPELEN! “Maar Luca, heb je wel eens tegen Timo gezegd hoe je over hem denkt?”. “Als hij dat niet weet kan je ook niet van hem verwachten dat hij zijn gedrag aanpast of zich bewust is van hoe hij over komt.” “Ja mam, dat heb ik al zo vaak gedaan, maar het helpt niet.” Ik vind het knap, heel knap van mijn zoon dat hij dit bespreekbaar heeft durven maken……daar kan ik nog wat van leren! “Misschien moet jij eens met zijn moeder praten!”. “Als ik haar tegenkom zal ik dat zeker doen!” Hoppa; de volgende leugen rolt alweer mijn mond uit.

Zucht……Ik hoop dat het morgen regent en ik mezelf op het schoolplein kan verschuilen onder een grote paraplu.