Mijn grootste angsten en onzekerheden als moeder
Je wordt moeder en opeens worden de zorgen om je kind een dagelijkse marteling. Iets waar je voor het krijgen van je kind nog niet mee bezig was. In ieder geval had ik dat en ik ben benieuwd of het herkenbaar is voor andere moeders. Of ben ik gewoon paranoïde en zie ik beren op de weg? Ook vraag ik me wel eens af of mijn onzekerheden en angsten te maken kunnen hebben met het feit dat ik geen 28 was toen ik mijn kind kreeg, maar 38. Sta je dan misschien minder zorgeloos in het leven? Anyway, ik besloot vandaag mijn zorgen eens op te schrijven.
Mijn grootste onzekerheden en angsten als moeder
- Bang om te overlijden: mijn dochter en ik zijn een twee-eenheid. We lezen en schrijven met elkaar. Ik ben ook degene die de meeste zorg op zich neemt. Ik voel mij en ben ook onmisbaar in haar nog jonge leven. Ik moet er niet aan denken dat mij iets overkomt. Ik probeer er niet teveel over na te denken, want angst verlamt. Maar soms doet het me verkrampen.
- Bang dat haar iets overkomt: dit moet eigenlijk op 1 staan. Want vanaf het moment dat ze geboren is, werd het mijn grootste angst om haar weer kwijt te raken. Ik kan me niet voorstellen, dat er een moeder is die niet precies dezelfde angst heeft. Toen ze net geboren was, was ik bang om haar van de trap te laten vallen. Ik schrok dan altijd wakker bij diezelfde angstdroom of droomde dat ik bovenop haar lag (en dat terwijl ze zelden naast me sliep). Het liefst wil ik haar in een glazen kooitje stoppen, maar moet haar loslaten. Ga maar rennen, klimmen, fietsen (aj…), op schoolreis, met kamp (oef). Het doet soms fysiek pijn (in mijn buik).
- Doe ik het wel goed: ben ik wel lief genoeg, ben ik wel streng genoeg, stimuleer ik haar niet te weinig, zit ik haar niet teveel achter haar broek. En dan zeggen van jezelf dat je best wel zelfverzekerd bent, haha ;-)
- Heeft ze wel een leuk leven: bak ik wel genoeg koekjes met haar, knutsel ik wel genoeg met haar, doen we wel vaak genoeg leuke dingen samen en als gezin, heeft ze wel genoeg vriendinnetjes, zit ze lekker genoeg in haar vel? Je wilt graag dat haar jeugd zo rimpelloos als mogelijk verloopt.
- Wat zal ze zich herinneren: gaat ze zich herinneren dat ik een keer ontiegelijk boos op haar geworden ben of gaat ze zich de leuke dingen wel herinneren, krijg ik later te horen wat ik allemaal niet goed deed, zal ze me nog leuk vinden als ze in de pubertijd zit? We zijn nu zo close, zal dat altijd zo blijven? Onzekerheid, onzekerheid, onzekerheid.
Stel ik me aan of is er iets van herkenning? Hebben alle moeders dit? Heb jij minder of nog meer angsten dan ik? Wat veel vragen hè. Misschien zoek ik wel gewoon bevestiging, dat dit normaal is. Doe me een lol, laat een reactie achter ;-)
» Lees ook: regelen voor het geval je gaat
Meer blogs van Esmée:
Absoluut! Ik herken dat, maar kan het op zich wel goed loslaten. Maar als ik soms in zo'n gedachteflow zit word ik helemaal naar. En inderdaad dat je onzeker bent van geef ik wel genoeg aandacht, doe ik wel genoeg leuke dingen met haar etc etc etc etc etc :) herkenbaar. Yup.
Dank je wel Lori voor je reactie.
Ook ik herken het, vooral de eerste twee. Ik heb ermee leren omgaan, mijn kinderen zijn ouder: 8, 12 en 14 maar soms steken de zorgen nog steeds de kop op hoor. Ik denk (hoop ;)) dat het redelijk normaal is haha
Ik herken het (helaas) ook volkomen! Zelf ben ik ook "oud" moeder geworden.....mijn eerste zoon kreeg ik op mijn 36e en mijn tweede op mijn 39e, en ik denk wel dat je dan toch al (over het algemeen) wat meer hebt meegemaakt in het leven waardoor je iets minder zorgeloos in het leven staat. Ik heb zelf bijvoorbeeld mijn moeder al jong verloren aan de gevolgen van borstkanker. Zij is maar 58 jaar geworden. Sinds ik moeder ben "reken ik constant uit" hoe oud mijn kinderen zijn als ik ook op die leeftijd overlijd (nog veel te jong om hun moeder te missen dus!). Heel gek, en het slaat nergens op, maar dat duiveltje hè?
Oh zo herkenbaar....mijn moeder is overleden aan borstkanker toen ze 49 was en ga dat dan ook uitrekenen.... :(
Mijn moeder is gestorven op haar 43e. Ik heb haar dus al overbrugd, want ik ben 45. Maar ik denk inderdaad, dat wanneer je iets ouder je kind krijgt daar meer bij stil staat dan als je 25 bent. Dan ligt voor je gevoel je hele leven nog voor je. Dat gevoel heb ik nu niet meer.
Wat gek lijkt me dat en jeetje wat jong 43. En ja dat is in het algemeen toch ook een beetje zo, dat je naarmate je ouder wordt toch wat meer gaat nadenken over dingen. Maar ja, dat is niet perse slecht :)
Heel erg herkenbaar. Zeker onze leeftijd zal groot aandeel hebben denk ik. En ik heb dan ook nog zo'n fijne buurman die elke keer zegt: Wanneer komt de tweede want als deze dood gaat heb je niks meer over (hij is zelf zn lievelingszoon -zijn woorden- verloren). Hmpf. Adem in adem uit.