In de rubriek: De zwangere buik van … stellen we 10 vragen aan moeders over de tijd dat ze zwanger waren. En natuurlijk tonen we buiken. Blote buiken, geklede buiken, kleine, grote, het maakt niet uit.

Dit keer is het de beurt aan: Marguerita, die op deze foto door haar oudste dochter voorzien wordt van een bellypaint van Nijntje.

 

Hoeveel weken zwanger was je toen deze foto genomen werd?

Volgens mij iets van 37 of 38 weken.

 

Hoe heb je je zwangerschap beleefd?

In eerste instantie was ik in shock. Mijn eerste was pas 7 maanden toen ik weer zwanger bleek. Ik was minder misselijk dan bij de eerste, dat was een meevaller. Vanwege de leeftijd van mijn oudste dochter, was ik wel heel snel moe en kreeg ik veel last van mijn buik wanneer ik niet ’s middags even plat kon liggen. Ik moest haar natuurlijk veel tillen, pas een week voor de geboorte van haar zusje, zette ze haar eerste losse stapjes. Vanaf week 36 had ik veel last van voorweeën en harde buiken. Vooral aan het eind van de dag. Afgezien van de kwaaltjes voelde ik me ontzettend blij, stralend en mooi en was ik ontzettend trots op deze mooie buik 

 

Was je misselijk in het begin?

Een klein beetje. Maar niet overgegeven, zoals bij nummer 1.  

 

Had je bijzondere (eet) gewoontes tijdens je zwangerschap?

Ik voelde me heel schuldig richting mijn dochter, omdat vooral op het einde alles me al snel teveel was door de voorweeën. Zorgen voor een dreumes is gewoon heel pittig. Mijn collega’s (ik werkte op een developers-afdeling) vonden het maar raar dat ik na de lunchpauze in de kelderbox een half uurtje ging slapen met mijn matje en mijn kussen. 

 

Na hoeveel weken zwangerschap beviel je?

41. Vreselijk, de verloskundige zei dat het ingedaalde kind waarschijnlijk met 37 weken al zou komen. De eerste kwam met 39 weken, dus ik had goede hoop. Wat duurt het wachten lang als je zoveel kwaaltjes krijgt zeg.

 

Was het een natuurlijke bevalling of een keizersnede?

Een natuurlijke bevalling in het ziekenhuis, net als nummer 1. Ik had het geluk dat mijn nichtje weer dienst had. Wegens te weinig vruchtwater werden de vliezen geprikt. Het was dus een beetje een giegelig begin, want dan moet je wachten tot de weeën echt gaan beginnen. Dat was 2 uur later. En weer 2 uur later is ze geboren. Ik heb nog gegeten onder de douche, ik had zo’n honger! Daarna ben ik verhuisd naar het bad waarin je je weeën mag opvangen om te ontspannen. Dat was met de eerste ook een succes. Terug naar de kamer en ze zouden me even alleen laten voor de lunch. Mijn man wilde eindelijk weleens gaan plassen. Hij deed de deur achter zich dicht en PANIEK! “Ze komt! Ze komt” bromde ik met een oerstem terwijl ik me aan het bed vastklampte. Hij kwam teruggesneld en drukte op het knopje. Mijn verloskundige en mijn nichtje (verpleegster op deze afdeling) kwamen teruggerend en hebben me gedraaid terwijl ze instructies gaven. Ik mocht hoe dan ook niet persen! Ik was redelijk van de wereld, maar mijn benen moesten de lucht in. Ik moest blijven puffen en niet persen. De verloskundige nam een snoekduik op het bed en mijn nichtje drukte op een alarmknop. Zonder persen maar met navelstreng om de nek is mijn dochter geboren. Er zat een schoudertje klem en ze kreeg geen lucht, de verloskundige heeft haar uit mij getrokken met de nodige schade die wellicht niet nodig was geweest. (Ik had hier overigens minder last van dan bij nummer 1 met een gescheurde schaamlip en slechts 1 hechting.) Mijn prachtige meisje werd op mijn borst gelegd. Ik vond haar zo mooi! “Wat ben je mooi!” zei ik, direct gevolgd door een paniekerig “waarom adem je niet?” Ze zag helemaal blauw en grauw. Mijn stem bleek gelukkig net wat ze nodig had om te gaan ademen. Daarom mocht mijn man toen alsnog de navelstreng zelf doorknippen. De toeters en bellen werden afgeblazen. Het plan was dat mijn moeder er weer bij zou zijn, maar die kwam (achteraf gelukkig) net te laat en zag dus al die uniformen naar onze kamer rennen op de gang. De placenta heeft ze wel geboren zien worden, haha. Tijdens het hechten kreeg ik last van hyperventilatie. De bevalling was zo ontzettend snel gegaan... 

 

Was het geslacht van je kindje een verrassing of wist je het al lang?

Zodra het kon, hebben we een pretecho laten maken. Dat was op de Negenmaandenbeurs met ik dacht 18 of 19 weken.  

 

Je kreeg dus een dochter. Hoe heet ze?

Ze heet Caileigh Seanna, tweede naam naar mijn schoonvader, haar apetrotse opa. Mijn oudste heet Aislynn Joanna, tweede naam naar mijn moeder. Beide namen zijn Iers. Vonden we mooi.

 

Als je het overnieuw mocht doen, zou je dan proberen de zwangerschap anders te beleven, iets anders te doen?

Meer genieten? Het is lastig om achteraf iets te veranderen. Ik had ofwel eerder op mijn gemak moeten zijn en me minder schuldig voelen ten opzichte van de oudste (helemaal nu ik zie hoe geweldig ze samen zijn als zusjes), of ik had betere birthcontrol moeten gebruiken zodat nummer 2 zich niet zo snel had aangediend. De eerste jaren waren tropenjaren, maar nu met de leeftijden 3 en 4 en dus twee meisjes is het genieten omdat ze zoveel aan elkaar hebben. Het zijn echt vriendinnetjes met dezelfde interesses. Ze spelen zo lief. Ze geven elkaar een dikke omhelzing als ze elkaar gemist hebben of als afscheid als we de oudste in de kleuterklas afleveren.

 

Heb je nog tips voor mama’s to-be?

Elk kind is anders. Elke zwangerschap is anders. Elke moeder is anders. Luister naar goed advies en ervaringen, maar pas het altijd op je eigen manier toe. Lees veel blogs, dan lees je evenzoveel verschillende ervaringen en manieren van opvoeden. Ik doe zelf op deze manier veel inspiratie op die ik op mijn eigen manier toepas (en waar ik dan weer over blog, haha).  

 

Dank je wel voor dit leuke interview Marguerita! 

Marguerita blogt op www.marstyle.nl, waar je naast creatieve budgettips en reviews onder meer kunt lezen over het Syndroom van Duane dat haar jongste dochter heeft en over de versnelling van haar oudste en hoe ze haar uitdagen. Je kunt haar volgen op Facebook, Twitter en Instagram.

Meer uit deze rubriek lezen? Ga naar De zwangere buik van….