Is een enig kind zielig?
Hoe leuk is het om een broer(tje) of zus(je) te hebben waar je alles mee deelt, al vanaf kleins af aan leuk mee speelt en die je helpt ruzies uit te vechten of om bij uit te huilen. Willen we niet allemaal zo’n zus(je) of broer(tje)?
Dit soort relaties zullen ongetwijfeld bestaan, maar ik kom ze zelden tegen. En ken ik dat soort relaties, dan nog werden die pas écht close toen het ouderlijk huis verlaten en op zichzelf gewoond werd.
Vooroordelen over een enig kind
Mensen vinden het vaak zielig als er slechts 1 kind in een gezin opgroeit. Ik vraag me af of dit werkelijk zo zielig is. Is het slecht wanneer je exclusief de aandacht hebt van je ouders? Word je daar een slechter mens van wanneer je weinig concurrentie op dit vlak ondervindt?
Over enig kind zijn, bestaan veel vooroordelen.
Zo zouden deze kinderen:
- Minder sociaal zijn
- Niet goed kunnen delen met andere kinderen
- Eenzaam zijn
- Verwend zijn
- Mini-volwassenen zijn
» Lees hier: samen spelen kinderen stimuleren
Je begrijpt het al…ik heb maar 1 kind en kan me niet vinden in deze vooroordelen. Of in ieder geval niet allemaal. Ik heb juist een heel sociaal kind. Ze maakt heel makkelijk contact met mensen. Groot of klein, het maakt geen verschil. Ze heeft veel zelfvertrouwen en deelt heel makkelijk haar speelgoed met andere kinderen. Ze verveelt zich zelden en kan zich uitstekend zelf vermaken. Verwend is en wordt ze allerminst. Of in ieder geval niet meer dan enig ander kind, dat ik ken. Ze krijgt zakgeld en spaart zelf voor het speelgoed dat ze hebben wil.
Toch herken ik wel wat in het vooroordeel dat een enig kind eenzaam zou kunnen zijn. Ook wanneer je het prima met jezelf kunt vinden, wil je als kind graag spelen met andere kinderen. Vervelend is het dan wanneer je vriendjes al andere speeldates hebben of niet thuis zijn. De verdrietige oogjes, die ik dan zie, doen me dan wel eens pijn. Maar is dat meer mijn schuldgevoel dat dan parten speelt? Want verder lijkt ze er weinig hinder van te ondervinden.
En al zouden al die vooroordelen waar zijn…wat doe je eraan? Ik ben 45. Die 2e gaat echt niet meer komen….. 
» Lees hier: blogs over moederschap
Meer blogs van Esmée:
Ik ben de oudste van vijf kinderen, en vond het ook wel eens vervelend als mijn vriendjes niet konden spelen ;-)
Broertjes en zusjes zijn erg leuk als je ouder wordt, maar als kind hadden vooral broertje en zusje die maar een jaar na elkaar kwamen echt iets aan elkaar als speelmaatje. Juist bij kinderen zit er al snel een gat in interesses als je meer leeftijdsverschil hebt.
Dat is natuurlijk ook zo Jantine. Maar vond je het gezellig in een druk gezin of had je liever het enige kind in een gezin geweest?
Ik vond een groot gezin ontzettend gezellig, en kan me nu natuurlijk niet anders voorstellen - dat voelt een beetje als mijn broertjes en zusje wegdenken ;-) Ik had dus zeker niet liever het enige kind geweest (daarvoor vind ik mijn siblings te lief en fantastisch), maar ook dan vermoed ik dat ik niet beter had geweten dan dat het zo was - ik had hen niet gekend, en het zou gewoon zo zijn. Het een is volgens mij niet beter dan het ander.
Op jonge leeftijd geen probleem als je enigste bent, maar nu later merk ik als je ouders ziek zijn (kanker), dat het best zwaar is. Je hebt geen broer(s)/zus(sen) om mee te sparren en de zorg te verdelen en erover te praten. Nu zou ik willen dat ik uit een groter gezin kwam. Ik heb zelf een jongen en meisje 5½ jaar leeftijdsverschil. Af en toe vechten ze elkaar de tent uit (puberteit), maar ze lachen ook heel veel samen. Alleen is ook maar alleen....
Ben ook enig kind en als kind inderdaad ook nooit problemen mee gehad. Maar nu ik ouder ben merk ik wel dat ik het hebben van een broer en/of zus toch wel mis.