In de rubriek: De zwangere buik van … stellen we 10 vragen aan moeders over de tijd dat ze zwanger waren. En natuurlijk tonen we buiken. Blote buiken, geklede buiken, kleine, grote, het maakt niet uit.

Dit keer is het de beurt aan: Rory, die 40 was toen haar langgekoesterde wens in vervulling ging en ze voor het eerst moeder werd.

 

Hoeveel weken zwanger was je toen deze foto genomen werd?

Oei. Volgens mij was het in de laatste week van mijn zwangerschap. Dus tussen de 38^ste en 39^ste week in. Toen kwam namelijk – heel lief – de docente van zwangersschapsyoga bij ons thuis een sessie doen. Omdat ik zo vlak voor de bevalling zat en ik een 1 op 1 (of eigenlijk 1 op 2)-les heel fijn vond. 

 

Hoe heb je je zwangerschap beleefd?

Prachtig! Ik was en ben dolblij dat het mij überhaupt is gegund. Omdat het echt een wonder was, heb ik er ook intens van genoten. Toch was het eigenlijk ook heel dubbel. Mijn zwangerschap was voor mij zo ‘precious’ dat ik ook echt op eieren liep. Alles was spannend, ingewikkeld en letterlijk eng. Ik wilde er zo lang mogelijk van genieten (de zwangerschap), maar ik wilde soms ook maar dat ze uit mijn buik was. Dat het niet meer mis kon gaan.  

 

Was je misselijk in het begin?

Viel best mee volgens mij. Ik at altijd al heel gezond en dat ben ik gewoon blijven doen. Zelfs nog meer in het extreme tijdens de zwangerschap. Dat dan weer wel.  

 

Had je bijzondere (eet) gewoontes tijdens je zwangerschap?

Uhm, ik kan mij een voorval herinneren in de plaatselijke supermarkt. * kuch* . Ik was enorm gesteld op het eten van fruit. Veel fruit. En met name – hoe krijg je het voor elkaar in de winter – van minneola’s. Die niet veel te krijgen waren. Maar ik moest en zou minneola’s eten. Dus toen ze ineens niet verkrijgbaar waren vloog ik de arme supermarktjongen zowat aan. “Maar mevrouw, het is niet de periode ervoor. Als we ze inkopen dan zijn ze niet van een goede kwaliteit”. “Dat kan mij niet schelen”, snauwde ik hem toe. “Ik.wil.minneola’s”. Niet mijn beste moment.

Dat zegt ook meteen wat over mijn ‘state of mind’ volgens mij. Ik was best driftig en de hormonen werkten wel, zeg maar. Ik geloof dat mijn stabiliteit wel wat in de war was geschopt.Overigens ben ik een fanatieke sportster (zo’n drie keer in de week voor de zwangerschap. Inmiddels red ik bijna altijd twee keer per week). Maar vanaf het moment dat ik zwanger was, was ik zo ontzettend voorzichtig dat ik bijna direct met sporten ben gestopt.

En omdat ik ook zo voorzichtig was, was het eten heel ingewikkeld. Het drinken (ik heb het over alcohol) verrassend genoeg helemaal niet. Vanaf het moment dat ik zwanger was heb ik alles laten staan. Letterlijk. Bijna rigide misschien, maar zo nodig en essentieel (voor mij). Geen alcohol. Maar dan ook niet in een bonbon. Niet in een stoofschotel (de verloskundige verzekerde mij dat dat kon. Kon mij niet schelen. Er kwam geen druppel in). En ook niet in alcoholvrij bier (0,0003 % Dus alcoholarm voor mij. Niet alcoholvrij). Ook niet tijdens de borstvoedingsperiode overigens.

Maar het eten dus. Geen rauw vlees. Dat is evident. Maar ook geen rauwe vis. Sla? Alleen als het goed gewassen is. En geen Franse kazen. Er stond gepasteuriseerd op? Dan mag het wel. Maar in een restaurant? Ik kon het niet controleren. Dus gingen we niet meer uit eten. Te ingewikkeld voor mij. Onze laatste vakantie (een weekje Turkije in een zeer geliefd pension in september 2011) was voor mij ook echt een uitdaging. De touwtjes loslaten. Het uit handen geven. Vertrouwen hebben in de ander. In dit geval de kok. 

 

Na hoeveel weken zwangerschap beviel je?

Wat was het ook al weer? Raar hè. Ik zou het even moeten opzoeken. Uit mijn hoofd was het precies een week voordat ik was uitgerekend. Dus volgens mij na 39 weken. 

 

Was het een natuurlijke bevalling of een keizersnede?

Een dubbele bevalling. Hoe ik dat bedoel? Een natuurlijke bevalling tot tien centimeter ontsluiting. Maar het ging niet goed met de baby. Haar hartslag daalde niet alleen tijdens een wee, maar ook ervoor. Dat was niet goed. In allerijl werd de dienstdoende gynaecologe opgepiept (want natuurlijk was het ’s nachts). Dit bleek haar eerste werkdag in ons ziekenhuis. Maar no worries. Dit was een besluitvaardig iemand. Ik vertrouwde het inmiddels al lang niet meer. Mijn baby moest eruit. Linksom of rechtsom. Maar wel nu. Dat vond zij ook. Fijn, heel daadkrachtig. Aldus een spoedkeizersnede…

 

Was het geslacht van je kindje een verrassing of wist je het al lang?

Nee, het was geen verrassing. Ik had zo lang op dit kindje gewacht dat ik het ook heel graag wilde weten. En natuurlijk was het handig met het inrichten van de babykamer en het uitkiezen van de kleertjes. 

 

Je hebt hierboven al verklapt dat het een zij werd. Hoe heet ze?

Ze heet Mila (tweede naam Merel). Toen wij in de twintig waren en al fantaseerden over ons kindje kwam de naam Merel al vrij snel omhoog. Op het moment dat ik bijna afscheid aan het nemen was van mijn droom om een kindje te krijgen, raakte ik spontaan zwanger. Heel lang zijn we bezig geweest met lijsten namen. Zo kwamen we op de naam Mila. We zeiden dat als we haar na de bevalling zouden zien dat we dan zouden weten wat haar eerste naam (en roepnaam) zou zijn (Mila of Merel). En ze was een echte Mila. Maar Merel is en blijft haar tweede naam.

 

Als je het overnieuw mocht doen, zou je dan proberen de zwangerschap anders te beleven, iets anders te doen?

Nee. Het leven loopt zoals het lopen moet. Blijkbaar was dit de manier. Of bedoel je de zwangerschap zelf? Tja, ik zou nu tegen mijzelf willen zeggen: “laat toch meer los meisje. Je maakt het jezelf zo moeilijk. Geniet nu van dit wondertje wat zich in je buik heeft genesteld”. Maar gedane zaken nemen geen keer. Ook hierin denk ik: dit was mijn pad. Dit heeft mij gebracht waar ik nu ben. Alle ervaringen vormen je tot de moeder, tot de persoon die je nu bent. En daar ben ik heel dankbaar voor. 

 

Heb je nog tips voor mama’s to-be?

Ik ben voornemens een boek te schrijven met onder andere tips. Het eerste wat nu in mij opkomt is. Blijf jezelf. Laat je niet gek maken. Lees je van te voren niet teveel in. En als je dat doet. Doe dat dan selectief. Gerenommeerde sites. Vergeet de fora waar aanstaande moeders en moeders elkaar gek maken. Nare en rare verhalen kan je altijd nog lezen. Ik las ze na de zwangerschap. En ik was dolgelukkig dat ik ze ervoor niet mijn aandacht heb gegeven. Als ‘extraatje’ bij het inschrijven voor de nieuwsbrief van mijn site geef ik overigens in een PDF document mijn top 9 boeken die voor mij echt essentieel en belangrijk zijn geweest tijdens mijn zwangerschap. Maar voor de geïnteresseerden? Als je mij een mailtje stuurt op roryblokzijl@gmail.com, dan stuur ik je het document toe.  

 

Dank je wel Rory voor je mooie en openhartige bijdrage aan deze rubriek. 

Wil je Rory volgen? Ze blogt op www.40envoorheteerstmoeder.nl. Je kunt haar volgen op Facebook, Twitter en Instagram. Rory is naast blogger ook schrijfster van een serie kinderboeken (Milaboekjes.nl) en heeft het Yogabordspel voor kinderen mede ontwikkeld en geproduceerd.

Meer uit deze rubriek lezen? Ga naar De zwangere buik van….