En toen wist ik dat ik een kind wilde
Tot aan mijn 28e jaar was ik ervan overtuigd dat ik op mijn 30e moeder zou worden. Niet omdat ik dat op dat moment voelde, maar omdat het me een mooie leeftijd leek. Dan zou ik genoeg tijd gehad hebben om te feesten, te reizen en te doen en laten wat ik wilde en jong genoeg om een vitale jonge moeder te zijn. 30 en moeder, het leek mij ideaal en uiteindelijk zag ik mijzelf met 2 kinderen. Toen ik mijn man ontmoette toen ik nog net geen 26 was, begon die ideale leeftijd al iets te wankelen. Hij had al 2 dochters uit een eerder huwelijk en hoefde niet zo nodig nog een kind.
Dat ik mij nog nooit zonder kinderen had gezien en die ooit wel zou willen, heb ik ook duidelijk gemaakt. Geen probleem, wat hem betrof, maar dan moest ik het wel ZEKER WETEN. En dat zeker weten bleef tot aan mijn 37e een issue. Een probleem dat zelfs dusdanige proporties aannam, dat ik er niet meer van sliep. Want hoe kies je voor iets als je niet weet hoe het is en je niet weet wat je mist? Rammelende eierstokken had ik niet. Ik werd niet bijster warm en fuzzy van een paar babysokjes en baby’s van vriendinnen (voor zover ik daarmee geconfronteerd werd) deden me niet heel veel. Lief totdat ze gingen huilen of stinken. Dan mochten ze heel snel weer naar hun mama.
Het idee van alleen in een bejaardentehuis zitten zonder kinderen die langs zouden komen, was wel een heel eenzaam en naar toekomstbeeld. Maar ik hield mezelf dan ook voor dat er heel veel mensen eenzaam in een bejaardentehuis zitten mét kinderen. Dat het hebben van kinderen niet betekent dat ze er zijn als je ze nodig hebt. Zo zat ik het lekker te beredeneren…
En toen wist ik dat ik moeder wilde worden
Ik bleef hiermee worstelen totdat ik een afspraak had met een klant en zij was met haar 41e zwanger van haar eerste kind. En toen ik haar zo zag stralen en die zwangere buik zag, dacht ik: “dat wil ik ook”. Opeens wist ik het zeker. Zij was 41 en ik was 4 jaar jonger. Het was voor mij nog niet te laat. Ik moest deze kans pakken zolang het nog kon, want wie weet zou die kans over een paar jaar wel verkeken zijn. Ja toch? Heel erg rammelen deden die eierstokken nog steeds niet, maar ik gunde mezelf een kind. Ik wilde ervaren hoe het was om zwanger te zijn en om moeder te worden. Ik wilde ervaren hoe het was om borstvoeding te geven. Ik had een heel goed voorbeeld gehad en ik herinnerde mij de woorden van mijn moeder weer: “jou en je broer krijgen was het mooiste van mijn leven” en ik geloofde haar. En hoe kon ik mezelf dat nu toch onthouden? Een kans op zoiets moois?
Ik had 10 jaar gewikt, gewogen en geworsteld met de vraag of ik wel ECHT kinderen wilde en eindelijk had ik het antwoord. JA!
Dus toen heb ik het dezelfde avond in bed de ruimte in gegooid. “Ik moet je wat vertellen, ik heb besloten dat ik toch wel heel graag een kind wil”. Even was het stil en toen kwam het antwoord: “ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen”.
Als je er zo lang over hebt kunnen nadenken, dan weet je in ieder geval heel zeker wat je wil!
Ik kan me er niet zo goed iets bij voorstellen om zo lang te wachten. Mijn man (toen nog vriend) en ik hadden besloten te wachten tot ik klaar was met mijn studie. Maar toen stopte ik in het tweede jaar al en zijn we er maar meteen voor gegaan. ;-)
Maar goed dat je een afspraak had met die zwangere klant :) Ik wilde vroeger jong moeder worden. Mijn moeder heeft mij gekregen toen ze net 2 weken 19 jaar oud was. Ik vond onze band ideaal dus ik wilde ook jong moeder worden had ik besloten. Maar toen ik daadwerkelijk 19 werd was ik totaal niet aan kinderen toe. Pas 8 jaar later zou ik voor het eerst moeder worden. Toen voelde het gewoon goed, eerder niet. Denk ook dat het niet echt te plannen valt, op een gegeven moment gaat die knop om (of niet).
Wij waren ook al langer samen, maar ik wilde zelf eerst nog reizen en we hadden een oud huis gekocht om op te knappen. Uiteindelijk heeft de oudste alsnog een jaar bij ons op de kamer gelegen, omdat haar kamertje nog niet af was