Waar is mijn ruggengraat?

Toen mijn oudste in groep 4 zat, nu twee jaar geleden, begon bij ons op school de Pokémon kaarten rage langzaam de kop op te steken. Mijn standvastigheid in het “Ik ga echt geen pakje kaarten van €5,- kopen voor jullie”, maakte langzaam plaats voor “Als jullie het ECHT zo leuk vinden, dan ga je je gang maar”, naar “Ik heb een winkeltje gezien in Den Haag waar ze hele coole EX’en verkopen, zullen we daar even langsrijden vanmiddag?” Mijn man schudt nog steeds dagelijks vol ongeloof zijn hoofd als hij de bizar grote verzameling van onze kids aanschouwt. Want ja…..de rage is een paar maanden wat minder geweest, maar is in alle hevigheid terug in groep 3 waar mijn jongste inmiddels in zit!

En hoewel ik mijzelf beschouw als een redelijk strenge en standvastige moeder (lees: we eten netjes aan tafel, gaan op tijd naar bed, gaan beleefd met elkaar om, doen ons best op school etc.), knaagt er ergens diep van binnen toch een licht schuldgevoel. Ik ben een oudere moeder (bij zoon 1 was ik 36 bij de geboorte en bij zoon 2 was ik 39 jaar) en heb dus jaren de tijd gehad om me te irriteren aan de kinderen van anderen. Driftaanvallen, dreinen, janken, schreeuwen, bedelen, je ouders negeren, stompen, slaan, krijsen, mokken….ik heb het allemaal voorbij zien komen bij kinderen van familie en vrienden. Alles om je zin te krijgen! En die trieste, afgestompte, en oververmoeide ouders die hun “engeltje of bengeltje” dan gewoon hun zin gaven! DAT ZOU MIJ NOOIT GEBEUREN!

Waarom dan toch dat schuldgevoel heel diep van binnen? Ik heb toch netjes opgevoede jongens van (bijna) 10 en 7 jaar? En ze weten toch precies wat wel en niet is toegestaan bij ons thuis? En hoever ze kunnen gaan met ons als ze iets willen bereiken waar we niet meteen “Ja” op hebben gezegd?

Uhhhh….voor alle eerlijkheid even twee voorbeelden uit de dagelijkse praktijk:

Oudste zoon was het hele weekend vervelend geweest. Brutaal, dwars, grote mond (jaja, dat kunnen die van mij dus ook) en op alles een weerwoord hebben. Na drie keer waarschuwen meld ik hem dat hij de hele week zijn laptop en iPad niet meer mag gebruiken. Zwak-zwak-zwak, ik weet het….maar dat lijkt op zo’n moment even het enige waar je hem “mee kan pakken”. Het levert een paar dagen mokken op, maar ik houd stand! Totdat meneer een vriendje mee naar huis neemt en ik ECHT heel hard aan het werk moet om al mijn bestellingen van die dag af te handelen. En tja, dat vriendje kan er immers ook niets aan doen dat Luca zo vervelend was het weekend…..en dan zijn ze wel lekker rustig aan het spelen….en zo kan ik nog wel een paar argumenten opsommen waar ik op dat moment een innerlijk conflict mee uitvecht. Dusssss, de laptop komt op tafel en ze spelen zoet samen Minecraft.

Jongste zoon ruikt zijn kans! “Mam, Luca mocht toch niet op de iPad en de laptop deze week?”, zegt mijn 7-jarige bloedje met het aller-liefste-stemmetje-van-de-hele-wereld. “Als hij dat nu wel mag, mag ik dan nog een snoepje???”. Innerlijk conflict twee; ik wil dat ze minder snoepen en heb gezegd dat ze nog maar 1 snoepje per dag mogen (en dat is al op).

Eindresultaat; drie tevreden kinderen (jongste zoon mag meespelen met Minecraft want hij heeft ook voor zijn broer en vriendje een snoepje geregeld) die gezellig samen aan het spelen zijn en een moeder die in alle rust haar werk kan doen.

Iemand enig idee waar je ruggengraat kan kopen?