Corrigeer jij andermans kinderen?

Ik heb een dochter, die zich overal tegenaan bemoeit. Ziet ze een meisje met mooi haar of een mooie jurk, dan zal ze niet nalaten het kind een compliment te maken. Maar ook als iets haar niet zint, dan kan jong én oud het van haar horen. Van volwassenen die voorpiepen in een rij waar zij ook in staat tot foutparkeerders of pesters. Dat is een heel mooie eigenschap, maar soms wordt het als rete-irritant ervaren en niet zelden komt ze hierdoor in de problemen en wordt ze geconfronteerd met agressie.

Ik probeer haar hierin een beetje af te remmen, maar ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ik ben namelijk precies hetzelfde. Ik ben nogal direct en maak van mijn hart geen moordkuil. Als ik je lief, leuk of mooi vindt, dan zal je dat merken. Als ik het niet met je eens ben, dan hoor je dat ook van mij. Ik zal nooit voorbij fietsen als ik een kind op straat gepest zie worden. Dan krijgen de pesters de wind van voren. Maar ik bemoei me er ook mee als een kind loopt te mamamamamamamama-en als deze met mij staat te praten. Of als ik bijvoorbeeld iets zie gebeuren op het schoolplein, waarvan ik vind dat het niet door de beugel kan. Ook al staat de ouder in de buurt. Of dat wordt geapprecieerd, weet ik niet. Het kan als irritant worden ervaren, maar dat interesseert me eigenlijk niet.

Niet meer reageren, betekent voor mij het begin van de vervlakking in de maatschappij. We worden “bang” om onze mond open te doen wanneer we iets zien gebeuren en laten het maar gaan. “Het is niet mijn kind”, wordt er vaak gedacht.

Het is dus iets dat in mij zit en blijkbaar geef ik dit door aan mijn dochter. We kunnen allebei heel slecht tegen onrecht en voelen het als onze taak om daar iets aan te doen of op te reageren. 

En jij? Corrigeer jij wel eens andermans kinderen?