Mijn peuter blijft huilen op de peuterspeelzaal
Door Merel: Vanaf haar geboorte zijn June en ik veel samen geweest. Alle opvang lag in handen van opa en haar beide oma’s, dus de crèche was nooit nodig. Mede daardoor viel de eerste keer peuterspeelzaal me zwaar. Mijn kleine meisje met haar donkere bos krullen en grote ogen keek met betraand gezicht door de ruit, terwijl ik mijn uiterste best stond te doen om niet in keihard janken uit te barsten. Dapper perste ik er de grootste glimlach uit die ik op dat moment had, draaide me uiteindelijk om en liet mezelf in de auto pas gaan. Waarom deed ik dit eigenlijk? Wie hielp ik hiermee? Mijn kleine meisje leek ongelukkig, ik voelde me beroerd…
School belde: het ging niet meer
Dat werd niet beter naarmate de tijd verstreek. June begon steeds hysterischer te worden wanneer ik vertrok, vermoedelijk een combinatie van missen en mijn verdriet dat ze aanvoelde. Ik hoorde haar soms buiten school gillen (en dat was ver verwijderd van de peuters). Eén keer belde haar juf zelfs op: ze had onophoudelijk bij haar op schoot gehuild tot een uur of 10 en ze vond het zielig. ‘Komt allemaal vanzelf wel, ze heeft gewoon wat meer moeite,’ zei ze me begripvol en legde haar hand op mijn arm. Ik had er een hard hoofd in. Toch veranderde na deze keer iets in Junes houding. Ze wist dat ik er in noodgevallen zou zijn en voelde zich langzaam iets meer thuis. En zelf liep ik minder op hete kolen, ik voelde de stress wegtrekken uit mijn lichaam als we afscheid namen. Voor ik het wist stond ze lachend naar me te zwaaien bij vertrek.
En toen mocht Rose naar de peuterspeelzaal
Afgelopen juli mocht Rose voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Voorbereid op alles bleven we aarzelend bij de deur staan. Het was officieel haar eerste echte schooldag. Misschien moest Ro of ik toch nog even bij haar blijven? Kordaat zwaaide onze peuter echter naar ons en ging spelen met een vriendinnetje. Ons zag ze eigenlijk niet meer staan. ‘Ga maar lekker,’ zei de juf, ‘als het straks toch niet gaat, zijn jullie zo hier!’ Helemaal berust was ik er niet in, maar inderdaad: hoe anders kan het zijn. Inmiddels kost het de juf moeite om Rose überhaupt nog naar het raam te laten lopen. Ze zwaait nauwelijks nog, zit direct bij binnenkomst in haar spel. Hiervoor hebben wij als ouders dus niets speciaals gedaan. Wel weet ik inmiddels als geen ander hoe je kunt omgaan met een kindje dat gek wordt van verdriet zodra je het lokaal verlaat. Hieronder wat tips. En sterkte, het wordt echt beter!
- Hou het afscheid duidelijk en kort, maar liefdevol. Hoe zeer het weglopen ook tegen je natuur ingaat (dat weet ik als geen ander), onthoud ook dat ze in goede handen zijn bij de juf. Bovendien stopt het huilen vaak binnen een paar minuten. Misschien helpt het je om even op de gang -buiten hun gezichtsveld natuurlijk- te wachten, dan hoor je het. Dat kan enorm schelen voor je gemoedsrust.
- Als het echt niet gaat, vraag dan of je die ochtend bij de groep in het lokaal mag blijven. Oefen met korte momenten van afwezigheid, zoals het buitenspelen. Als de groep naar buiten gaat, kun je binnen wachten. Zo leren kinderen ook dat je nog steeds in de buurt bent, ook al zien ze je niet. Deze momenten kun je wekelijks opbouwen. Het gaat nog steeds om heel kleine kinderen die hun papa of mama soms gewoon nodig hebben, hoe minder druk ze voelen, hoe soepeler het waarschijnlijk verloopt.
- Oefen ook eens met opa’s en oma’s, waarbij jij weggaat en terugkomt binnen redelijk korte tijd. Hierop kun je teruggrijpen wanneer je op school bent: ‘Mama komt altijd terug!’
- Misschien een lastige, maar probeer de druk niet op te voeren bij je kind. Je mag absoluut consequent zijn in het brengen, forceren heeft echter geen nut. Je merkt snel genoeg of je kindje ontroostbaar is of dat het een beetje jengelen is om aandacht. In dat eerste geval kun je volgens mij beter zorgen dat de rust en het vertrouwen bij je kindje terugkeren. En alles wat goed gaat, prijzen.
- Geef je eigen verdriet (of frustratie, als die er is) de ruimte. Praat met een goede vriendin of misschien een andere ouder die hetzelfde meemaakt. Zien en voelen dat je niet de enige bent, kan enorm schelen.
Heel veel succes. Heb je zelf tips? Laat ze vooral hieronder in een reactie achter.
Foto: Shutterstock
Wat herkenbaar! De oudste twee gingen al huppelend naar binnen maar mijn kleine meisje heeft heel heel veel gehuild, mijn verstand zei ht komt wel goed, dat weet je, maar mijn hart! Vreselijk ! Maar na een paar x ging het ging en ging ze met plezier! En is het echt genieten. Het afscheid hou ik altijd kort en hetzelfde ritueel, voor iedereen even duidelijk!