Je moeder verliezen aan een depressie
Ik verloor mijn moeder in 1989 aan een depressie. Ik was 19. Met dit blog probeer ik jou een kijkje te geven in die depressie; het beklemmende, de machteloosheid en dat haar daad niet betekende dat ze niet van haar kinderen hield maar dat ze echt geen andere uitweg meer zag.
Jouw depressie is als een zwart donker en koud gat, waar de zon nooit schijnt en waar gevoel steeds meer uit je wegglipt tot je niets anders bent dan een leeg omhulsel. Zelfs verdriet ken je niet meer, want verdriet is een gevoel en gevoel is leven en leven doe je al maanden niet meer. Je bestaat alleen nog maar. Lachen doe je heel zelden nog en alleen omdat je mond nog weet hoe het moet en omdat het van je wordt verwacht. De sprankeling in je ogen is weg. Ze zijn dof en doods.
Je weet nog hoe het ooit was, hoe je zielsveel gehouden hebt van je kinderen en de mensen om je heen. Maar ook dat gevoel is weg en dat vind je vreselijk. Het gemis is zó groot naar wat ooit was en wat je ooit voor hen mocht voelen, maar het zwarte donkere gat is te diep om er nog uit te klimmen en het is er zó koud. Je zoekt hulp maar niemand kan jou helpen, want begrijpen doen ze je niet echt. Je intelligentie zit je in de weg, want je kunt het allemaal veel te goed onder woorden brengen en dus word je niet serieus genoeg genomen door hulpverleners. Je hebt het echt geprobeerd, want je weet hoe mooi het leven kan zijn en wat je achterlaat en je wilt je kinderen zien opgroeien. Maar je zakt steeds verder weg.
Je neemt uiteindelijk van iedereen afscheid zonder dat ze in de gaten hebben dat het een afscheid is en schrijft op hoe je je uitvaart wilt hebben. Alles documenteer je zorgvuldig en aan de mensen die je ooit liefhad, schrijf je een afscheidsbrief. Je kriebelt je dochter die avond nog 1x over haar rug, omdat je weet hoe fijn ze dat vindt, en beslist: morgen leef ik niet meer.
Je wordt nog steeds gemist….
Oh lieve Esmée, nu heb je mij aan de tranen gekregen hoor! Wat een groot gemis nog steeds en wat verdrietig voor jullie
Jij mij laten janken, ik jou ook. Grapje Breg. Het is inderdaad een groot gemis. Bedankt voor je lieve berichtje.
Sterkte. Al zoveel jaar terug maar voor jou nog heel dichtbij. Jeetje wat heftig om op deze manier je moeder te verliezen. * Slik *
Het voelt inderdaad alsof het gisteren is.
Jeetje Esmee, dit wist ik niet. Wat erg, wat een onmacht. Ook voor je moeder. Ik las het al met een dikke keel, maar die laatste alinea. Tranen in mijn ogen. Sterkte... x
Dank je wel lieverd.
Elke keer als de telefoon gaat ben ik bang voor zo een telefoontje.. en je kunt er gewoon niks tegen doen, beangstigend. Mooi geschreven, en herkenbaar.
Wat een vreselijk gevoel moet dat zijn. Sterkte.
Denk nog best vaak aan haar Es,, als ik kaas eet is ze er vaak.
Schavend in de jonge mes-hanger kaas, van die hele grote stukken.
XXXX
Was benieuwd hoe de schrijver het omschreven zou hebben, of ik herkenning zou vinden. Die is er en ik kan alleen maar dankbaar zijn dat mijn moeder net voor de spoorwegovergang weer omgedraaid is toen ik 15 was. Daardoor hebben we tot nu toe hele moeilijke jaren met haar, maar gelukkig ook mooie momenten. De strijd verliest ze echter steeds meer aan dat donkere gat en de euthanasie komt dichter en dichterbij... Dank voor het delen!
Wat fijn dat je haar nog wat jaren bij je hebt kunnen houden, maar wat vreselijk om haar langzaam te zien verdwijnen in dat donkere gat. Heel veel sterkte.
Bijzonder mooi geschreven. Heel veel sterkte lieverd xxx
Zo die komt binnen zeg, pfff.. Ontzettend knap geschreven.
Helaas te dichtbij ook meegemaakt, ik zal het telefoontje dat we kregen nooit vergeten.. Niet over mijn eigen moeder, maar over die van mijn nichtje. Onbeschrijfelijk... Wat een verdriet, en in ons/haar geval zonder brief helaas. Heel veel sterkte, het gemis blijft idd :(