Cathlin trouwde na 8 jaar op 8 augustus met de liefde van haar leven. In september kwamen zij en haar man erachter dat ze zwanger was. Ze was euforisch van geluk en genoot van alles wat met haar zwangerschap te maken had. Ze zat dus al hoog op haar roze wolk, totdat….

 

Cathlin’s verhaal over haar HELLP–syndroom

Met 28 weken had ik een afspraak bij mijn verloskundige; bloeddruk 120/77 Alles ging super, ik voelde mij goed alleen wat vocht bij mijn enkels maar ja dat hoorde bij een zwangerschap toch!? Net als al die andere kwaaltjes die erbij horen. Dat namen we maar voor lief en ik was in mijn zwangerschap tot nu toe maar 4 kg aangekomen dus ik was super trots.

De dag erna moesten wij naar het ziekenhuis voor de gebruikelijke groeiecho. Daar bleek dat de weerstand in de navelstreng niet goed was. weerstand: 97! En ze was iets te klein. Nou oké dan heb ik een wat kleiner kindje? Maar wat betekende nu die weerstand?
De gynaecoloog controleerde mijn bloeddruk deze was verhoogd 155/95. Ik zei heel nuchter; ja doe maar opnieuw ik maak me gewoon druk vanwege die echo en de weerstand!

 

Ik viel keihard van mijn roze wolk

Ik werd meteen doorgestuurd naar de verloskamers en dacht bij mezelf waar maken ze zich allemaal zo druk om? Urine, bloed controle en uren aan de CTG niet wetende dat dat apparaat de komende weken mijn beste vriend ging worden. Ik werd gediagnostiseerd met zwangerschapshypertensie (Redactie: verhoogde bloeddruk tijdens zwangerschap) en kreeg per direct bloeddrukverlagende medicatie. Ik had geen idee wat het was en wat het inhield! Ik kreeg folders mee naar huis en moest opletten op bepaalde symptomen, maar verder werd er niks gezegd of uitgelegd.

Vanaf dat moment moest ik elke dag terug naar het ziekenhuis i.v.m. de bloeddruk en de weerstand in de navelstreng. Ondanks een steeds hogere dosering bloeddrukverlagende medicijnen bleef mijn bloeddruk stijgen. Met precies 31 weken vond men eiwitten in mijn urine en werd ik opgenomen in het AZM. Ik had pre-eclampsie.

Ik ben een controle mens en wist dat ik nooit controle zou hebben over mijn bevalling maar wat er nu allemaal ging gebeuren dat stond niet in mijn plan! Je gaat uit van een gezonde mooie zwangerschap van ongeveer 40 weken. Ik had een samen bevallen cursus gevolgd een geboortefotograaf geregeld, mijn oma zou bij de bevalling zijn en ik keek heel erg uit naar de bevalling!

 

In het ziekenhuis: mijn lichaam faalde

Eenmaal in het AZM Maastricht aangekomen, begonnen ze over longrijping injecties. Deze waren bedoeld om de longetjes van mijn kleine meisje een groeispurt te geven voor het geval zij prematuur gehaald moest worden. De inwerktijd is 48 uur en de artsen gingen proberen om zeker die 48 uur te rekken. 48 uur vol angst volgden! De dagen erna voel ik mij nog niet echt ziek. Ik deed te veel volgens de verpleegkundige en moest volledige bedrust houden. Maar hoe wil je dat nu doen als je je niet ziek voelt? Ik ben toch niet zoooo ziek?

Toch snapte ik de ernst van de situatie goed, ik wilde geen bezoek ontvangen alleen maar mijn Rick! Ik wist dat dit ziektebeeld DODELIJK was voor mij maar ook voor mijn kleine meisje. Ik begon er steeds slechter uit te zien en ik wilde dat mensen mij zouden herinneren mocht het fout gaan zoals ik was en niet zoals ik er nu bij lag. En volgens mij vergissen veel mensen zich daar nog in. Die vrouw die met pre-eclampsie/HELLP-syndroom in het ziekenhuisbed ligt, ligt te vechten voor het leven van haar kind maar ook van haarzelf!

Ik was kwaad en boos op mijzelf, ik faalde, mijn lichaam faalde en ik ging in mijn eigen verdriet zitten.

Ik wilde nog zoooo veel doen in mijn zwangerschap! Toch waren er ook hele mooie momenten. Rick wilde samen met mij mijn to-do lijstje afmaken in het ziekenhuis.
Zo hebben Rick en ik die eerste week nog een gipsbuik gemaakt op mijn kamer. En we hebben een fotograaf laten komen om foto’s te maken van mijn buik. Ook al is het niet de geweldigste locatie en zag ik er afschuwelijk uit met mega veel vocht en ik had een infuus in ben ik toch enorm blij dat ik ondanks alles toch nog foto’s heb van dat moment.

 

Het gaat slechter met mij

Dan verhogen mijn eiwitten in mijn urine naar 200 met precies 31w6d. Ik werd aan het magnesium infuus gehangen om te voorkomen dat ik een hersenbloeding kreeg en werd overgeplaatst naar een highcare kamer. Daar lag ik dan.. weer op mijn eigen kamertje alleen. Gelukkig kon ik nog genieten van elk getrappel in mijn buik en ik vroeg of ik haar hartje weer even mocht horen want dat vond ik erg rustgevend, ja inderdaad de CTG was mijn beste vriend op dat moment.

Hoera mijn mama is vandaag 32 weken zwanger, ik werd wakker gemaakt door de verpleegkundige met een super leuk kaartje! En hoorde dat de dame naast mij in de highcare kamer precies even ver was en had toevallig het zelfde ziektebeeld, ik wilde graag met haar in contact komen. Niet wetende dat zij die dag een spoedkeizersnede zou krijgen, mijn hart bonkte in mijn keel! Ohjee pas 32 weken wat erg! Ik hoop dat ik mijn meisje nog wat langer bij mij mag houden.

Ik ben 32w5d en de eiwitten in mijn urine zijn weer hoger. De dienstdoende arts zei dat als ik 36 weken was geweest ik die middag nog op de OK had gelegen. Maar waarom liet hij me nu doorgaan dan? Met welke weegschaal zijn ze aan het kijken? Elke dag kwam er een andere arts voorbij tijdens mijn opname en de een zei weer iets heel anders als de ander. Soms werd er gezegd wie weet haal je de 37 weken wel, en de ander zei ik ben bang dat je de 32 weken niet gaat halen en nou hier zat ik dan met 32 weken en 5 dagen! Geen enkele arts kon mij duidelijkheid geven.

Mijn vocht werd steeds erger en erger! Auwww wat was dat pijnlijk en de weegschaal die liep maar op. De ene dag ging het goed en wilde ik dat mijn meisje nog weken zou blijven zitten en de andere dag voelde ik mij super slecht en vroeg ik mij schuldig af of het niet beter zou zijn als ze nou gehaald zou worden want dit hield ik niet lang meer vol.
Met 33 weken en 4 dagen kreeg ik weer een groeiecho, ze was in al die tijd maar 70 gram aangekomen, 1471gram werd ze geschat! Wat was ik teleurgesteld in mijn lichaam!! Ik had zo gehoopt dat ze wat zwaarder was. Wat een domper was dit.

I.v.m. de beperkte groei kwamen de artsen een uur na de echo lang om te zeggen dat het geen zin meer had om te rekken want ze groeide niet genoeg in mijn buik. Het was tijd dat ze buiten de buik zou gaan groeien en hun voorstel was om mij met 34 weken te gaan inleiden. Rick en ik zijn akkoord gegaan en ik werd getoucheerd om te kijken of ik al aan het rijpen was. Op dat moment had ik al 1cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was al flink zacht. Eindelijk was er duidelijkheid!

Lees ook: een traumatische bevalling

 

De bevalling

33 weken en 5 dagen en ik voelde mij lamlendig! Mijn eiwitten waren 1100 en mijn leverwaarden waren omgeslagen! Die nacht brak mij het zweet uit ik was lijkbleek en ik heb alleen maar liggen braken. Ik kon al een dikke week niet meer zelfstandig douchen, dat deed Rick voor mij. Ik kon zelfs niet mijn eigen broek aandoen en mijn benen in bed leggen!
Ik had overal pijn vanwege het vocht. In 2 weken en 5 dagen was ik 35 kg aangekomen!

Ik werd ingeleid en mijn geweldige man heeft me geen minuut meer alleen gelaten.
Gelukkig had ik al 1cm en kreeg een ballonnetje geplaatst het kon mij niet snel genoeg gaan. Ik heb een aantal keer geprobeerd het ballonnetje uit te trekken want de artsen zeiden dat ik die niet zo maar kon uittrekken. Na een uur krampen gehad te hebben in de avond liep ik naar de wc en tadaaa opeens had ik het ballonnetje in mijn handen. Zo nu kon het eindelijk beginnen dacht ik maar daar dachten de artsen net iets anders over. Ik kreeg een slaaptablet en moest goed rusten morgen ochtend zouden we verder gaan. In de ochtend met 3cm werden mijn vliezen gebroken! Het was zo ver.. binnen 24 uur zou ik mama zijn van een ieniemienie sterk mensje.

Daar lag ik dan op de verloskamer, gekluisterd aan bed want ik had aan allebei mijn handen een infuus lopen en van onder 2 draden lopen en een katheter. De CTG was vandaag geen vriendjes met mij en registreerde geen weeën en de weeënopwekkers waren al 5x verhoogd. Ik had al een paar keer aangegeven dat ik weeën had maar er werd niks mee gedaan. Totdat ik zei: “zo nu ga je maar een arts halen!” En weer gingen er 2 lijnen van onder naar binnen om beter de weeën te registeren. 7 weeën elke 10 min en ik zag zelf dat het foute boel was, haar hartje stopte ermee bij elke wee! Binnen 5 min stonden ze op mijn kamer ik kreeg een spoedkeizersnede.
Eenmaal aangekomen bij de anesthesist wilde hij mij niet helpen want ik had gegeten, JA dat moest ik van de verpleging want ik had kracht nodig voor eventuele persweeën.
Ik werd boos : Als iemand op straat word neergestoken vraag je ook niet of die gegeten heeft, die help je ook en breng je meteen naar de OK!!!!!

Uiteindelijk heeft de gyneacoloog de doorslag gegeven en gezegd : We gaan door.
Wel met ruggenprik want wanneer je gegeten hebt doen de keizersnede liever niet onder algehele narcose. De communicatie nadat mijn meisje geboren was ging tijdens de keizersnede erg fout! Ik voelde mij alleen, de anesthesist had wat in mijn infuus gespoten en niks gezegd hoe of wat, ik voelde mij slecht worden en gaf dit aan en hij luisterde niet en na 4 keer gezegd te hebben: Het word me niet goed ik heb het gevoel dat ik out ga! Zei hij dat duurt maar 2 minuten dat komt doordat ik je wat in het infuus gespoten heb. Ik keek naar de klok maar het duurde langer dan 2 minuten en ik voelde me wegzakken.Nog een paar keer gaf ik aan dat het niet goed met mij ging, maar de anesthesist reageerde heel fel en zei dat er niks met me aan de hand was. De gynaecoloog greep in en heeft mij iets anders in het infuus gespoten, mij een zuurstofmasker toegediend en mijn hand vastgehouden (De gynaecoloog in opleiding deed mijn operatie) Op dat moment kwam mijn man binnen met de couveuse om te laten zien dat alles goed was met ons dochtertje! Hij werd weg gestuurd door de anesthesist: Het gaat niet goed met je vrouw JE MOET DOOR werd er geschreeuwd, en hij mocht mij geen kus meer geven. Dit heb ik zelf niet meer bewust mee gekregen.

Lees ook: je baby in het ziekenhuis

 

Na de geboorte

Met precies 34 weken is mijn dochtertje op 19 april geboren om 13u30 met precies 1470gram en 40,5cm groot.

Na de recovery werd ik naar de NICU gebracht en daar werd mijn meisje meteen op mij gelegd! Onze eerste echte kennismaking. Ik heb uren zo met haar gelegen wat was ik trots op mijn kleine meisje. De dag na mijn bevalling werd ik super begeleid door de verpleegkundige van het AZM. Wat zijn dat toppers en wat hebben zij mij vaak een steun in de rug gegeven wanneer ik niet meer kon. Ze gaven mij standaard pijnstilling want ik ben te eigenwijs en vroeg er niet om.

Rick was een nog veel grotere steun! Mijn steun en toeverlaat tijdens deze hele gebeurtenis! Hij hielp mij zelfs met kolven want ik moest en zou perse borstvoeding geven aan mijn meisje en hij deed alles wat ik hem vroeg.

Na een paar dagen had iemand anders mijn highcare kamertje nodig maar er was geen plek meer op de kraamafdeling. Ik mocht gelukkig na heel lang zeuren naar het Ronald MC Donald huis, maar alleen als ik elke dag even de controles kwam doen en meteen aan de bel zou trekken wanneer er iets was.

Ons meisje deed het super goed! En heeft een enorm goede start gehad. Ze ademde zelfstandig en binnen 4 dagen mocht ze van de NICU af naar de medium care want ze deed het veel te goed en moest alleen goed groeien. Anderhalve week na haar geboorte mocht ze in een warmte bedje. Mama was al 25kg lichter en kon eindelijk lelijke Crocs van 2 maten te groot aan! Niet meer door de gangen lopen op sokken. Wat heb ik veel gezweet en geplast in de week na mijn bevalling!! En ik? Ik heb alles op alles gezet op mijn productie op gang te krijgen! Ondanks dat ik ziek was en een keizersnede gekregen had, is het toch gelukt en daar zijn we trots op! Al snel werd je geleefd door de alle omstandigheden en was ik niet meer bezig met mijn eigen gezondheid, nee ik moest sterk zijn! Mijn meisje lag op de neonatologie dan kon ik toch niet gaan zeuren?

Toen ze 2 weken oud was is ze overgeplaatst naar een ziekenhuis dichterbij want we moesten plek maken voor kindjes die het harder nodig hadden! Met 2,5 week dronk ze volledig zelfstandig en mocht haar sonde die ze voor de zoveelste keer uitgetrokken had uit blijven.

Ze was 3 weken oud en haar monitor ging uit en mocht naar een gewoon bedje. Met precies 1 maand oud en 2000gram is ze mee naar huis gekomen

Lees ook: prematuur en ontwikkeling

 

Nasleep van HELLP-syndroom

De nasleep van het hele ziektebeeld vind ik wel heftig, de angst die ik elke dag voelde die blijft continue bij me hangen. Ik heb vaker paniek aanvallen in de nacht nadat ik in nachtmerries alles weer opnieuw beleeft heb. Ik huil nog veel, ben heel erg vermoeid en voel mij soms echt een oude dame. Mijn concentratie en geheugen zijn verdwenen. Ik kan niet meer goed tegen drukte en ben erg snel overprikkeld of overvraagd! Mijn hersenen krijgen bepaalde informatie gewoon niet verwerkt.

Lees ook: gevolgen van HELLP-Syndroom

 

Sinds ze thuis is merk ik dat er veel onbegrip is. Er staat toch overal dat als je bevallen bent je genezen bent? Nou dat is niet zo! Ik zal nooit meer de persoon zijn die ik hiervoor was mentaal maar ook fysiek. En daar moet je dan maar mee leren omgaan want niemand behalve de lotgenoten weten hier iets vanaf.  Zelfs de zorgprofessionals niet!

Als mensen vragen of alles goed is dan antwoord ik standaard : Ja hoor met Haylee-Grace gaat alles super goed, ze groeit goed en haar ontwikkeling is top. Gelukkig haken de meeste mensen daar al af en beginnen ze over zich zelf of willen foto’s zien.

Wanneer mensen dan doorvragen en met jou? Dan kan ik op verschillende manieren antwoorden: Ja hoor goed! Of ik zeg het kon beter.. En als ik echt de waarheid zeg dan kijken mensen mij raar aan en zeggen ze “Maar ze is toch thuis! Alles is goed gegaan toch waar maak je je nog druk om” Ja! Dat is inderdaad zo. Maar dat neemt niet weg dat het een hele heftige periode was! Ik doodziek. Mijn kindje te vroeg en te klein geboren. Voor mij was dit een traumatische periode! Het heeft een grote impact op de rest van mijn leven! Er schuilt veel meer achter alleen het woord zwangerschapsvergiftiging.

Ondanks alles geniet ik zo veel van mijn mooie gezonde dochter die het super goed doet vanaf de eerste seconde! Helaas is dat voor sommige ouders anders!

Cathlin

 

Lees ook: verhalen over premature bevallingen