Prematuur: je baby in het ziekenhuis
Ergste wat ik ooit heb moeten doen: mijn pasgeboren baby achterlaten in het ziekenhuis. Ik ben een van nature nuchter mens. Mij maak je niet zo snel gek. Nou ja, in ieder geval niet meer sinds ik op mijn 38e verjaardag 8 weken prematuur beviel van mijn nu 7 jarige dochter. In een eerder artikel vertelde ik al, dat ik Hellp syndroom kreeg. De eerste symptomen daarvan kreeg ik rond de 30 weken zwangerschap. 2 weken later stegen de waardes de pan uit, kreeg ik Hellp en moest mijn dochter gehaald worden met een keizersnede.
En dan ben je prematuur bevallen
Ik voelde mij een ongelooflijke failure. Ik had gefaald die 40 weken vol te maken. Mijn lichaam had het laten afweten. Mijn nachtmerrie, dat ik een zwangerschap niet zou overleven, was bijna werkelijkheid geworden. En ik had zo graag op een normale manier willen bevallen. Ook voor mijn man, die nu zijn 3e kind kreeg en die de 2 keren daarvoor al drama’s had ondervonden. Ook dit kind was niet op een “normale” wijze op deze wereld komen. Allemaal emoties waar ik later mee moest dealen. Maar daarvoor was op dat moment geen tijd.
Na de geboorte
En dan heb je dus een veel te prematuur geboren kindje. Niet lekker even knuffelen, dicht tegen je aan direct na de geboorte. Nee, even een snel samenzijn voor de foto, klein kusje op haar bolletje en weg was ze. Naar de couveuse. Papa erachter aan. Ik aan de monitoren in de “uitslaapruimte” met een verpleger, die af en toe geruststellend een hand op mijn schouder legde. Want god, wat voel je je dan alleen.
Heel even mocht ik haar zien in haar “glazen kistje” toen ze me terugreden naar mijn kamer. Uit de couveuse mocht ze niet. Ik vond dat okay. We moesten haar met rust laten, ze moest aansterken, ze moest blijven leven. Even heb ik geworsteld met het gevoel, dat ik mij misschien niet al te erg aan haar moest hechten. Voor het geval ze het niet zou redden. Maar mijn moederhart begon al direct te kloppen. Of in ieder geval direct nadat de morfinepomp weg was, ik mijn bed uit moest en met een borstkolf in een stoel werd gezet. Een fotootje van mijn baby in haar couveuse moest de handel op gang helpen. Wat voelde ik mij op dat moment ongelooflijk klote.
Borstvoeding, zo belangrijk!
Die paar druppels borstvoeding, zo werd me verteld, zouden direct naar haar gaan. Ze waren zó belangrijk! Aangezien dat dan ook het enige is, dat je voor je prematuur geboren kindje kunt doen, werd dat mijn dagbesteding en vervolgens ook mijn obsessie. Alle milliliters schreef ik met de tijden op, de gekolfde melk gaf ik aan de verpleegkundige en die bracht het direct naar de ICU voor baby’s. Een keer waren ze het vergeten en ben ik door het lint gegaan. Bloed, zweet en tranen zaten in dat flesje. Hoe durfden ze daar zo achteloos mee om te gaan! Ik kreeg ook welgemeende excuses. Als ik om 23.30 uur omviel van vermoeidheid en echt niet meer die kolfsessie om middernacht trok, dan voelde ik mij natuurlijk schuldig. Gekkenhuis!
» Lees ook: prematuur en toch borstvoeding
Eindelijk vasthouden en knuffelen
Pas na 3 dagen mocht ik bij haar en mocht ik haar voor het eerst even vasthouden. Dat was voor mij het keerpunt. Dit kind was van mij en moest en zou alleen daarom al blijven leven. Ik werd gerustgesteld met de woorden dat het een pittige tante was en dat alles goed zou komen. Vanaf dat moment ging die moedermelk veel beter stromen, hoewel de obsessie bleef.
In de anderhalve week dat ik in het ziekenhuis verbleef kon ik ieder moment bij haar gaan kijken. Zeker toen ik wat mobieler werd. Maar toen ik weer naar huis moest en zij achterbleef was dat vreselijk. Je bent moeder, maar je kind is er niet. Haar kamertje lag nog steeds op haar kleine bewoonster te wachten. Urenlang zat ik in de schommelstoel in haar kamertje en bekeek ik haar kleertjes in de kast. Aaide het en hoopte dat ze het snel aan mocht trekken. Elke dag ging ik ‘s ochtends en ’s avonds bij haar kijken in het ziekenhuis, met haar kroelen en haar, als dat nog niet gedaan was, verschonen. Afscheid nemen en haar weer moeten achterlaten was hartverscheurend en werd mettertijd ook niet makkelijker. Zeker toen ze na een paar weken ook langer wakker bleef en ik haar dus moest verlaten als ze lag te huilen in haar bedje. Ik krijg er nu nog kramp in mijn hart van.
Feest..ze mag naar een warmte bedje
Toen ze ruim over de 2 kilo zat qua gewicht mocht ze van de couveuse naar een warmte bedje. Er werd letterlijk de vlag uitgehangen door de verpleegkundigen. Heel lief. Een bedje was lastig, want in de couveuse mocht ze op haar buik slapen en nu moest ze op haar rug/zij. Ze was daardoor, en ook omdat ze al wat ouder werd, langer wakker. Wel mocht ze nu voor het eerst kleertjes aan. Maatje 40/44.
Moederdag in het ziekenhuis
Het werd mijn eerste Moederdag. Ik hoopte zo dat ik haar die dag mee naar huis mocht nemen. Dat had fantastisch geweest. Geboren op mijn verjaardag, mee naar huis op Moederdag. Maar helaas, dat ging niet lukken. Wel kreeg ik mijn mooiste Moederdagcadeau ooit. Haar kleine voetje ingelijst. Je begrijpt, dat was even een momentje…
En maar blijven kolven...
Al die weken ben ik blijven kolven en werd mijn kostbare melk aan mijn meisje gegeven via de sonde. 10-12x op een dag kolven. Ik had een dubbele kolf gehuurd, zodat het sneller zou gaan, maar desondanks leefde ik aan de keukentafel achter mijn laptop en achter mijn kolf. Totdat ik er een verschoven rugwervel aan overhield en ik mijn armen niet meer omhoog kon doen. Ik kon mijn eigen kindje niet eens meer uit de couveuse tillen. Maar ik bleef volhouden. Dit was mijn obsessie, mijn manier om dicht bij mijn kind te zijn en haar te helpen snel aan te sterken.
Ik wist dat ze uiteindelijk met een flesje uit het ziekenhuis zou worden ontslagen, maar ik hield wel de hoop dat ik uiteindelijk echt borstvoeding kon geven. Want de keren dat ik haar in het ziekenhuis probeerde aan te leggen, lukte het en dronk ze bij me. Ik werd wel gewaarschuwd hier niet al te veel mijn hoop op te vestigen. Het is namelijk zelden zo, dat een kindje dat in het ziekenhuis met de fles gevoed krijgt thuis nog kan wennen aan drinken uit een borst. Ik moest het maar loslaten, maar wilde het wel heel graag. De ervaring leek me fantastisch.
Eindelijk thuis!
Na ruim 6 weken was het dan eindelijk zover. Ze dronk haar flesje leeg en mocht naar huis. Heel vreemd, nu begon het pas echt. Ik was al ruim 6 weken moeder, maar mocht het nu pas echt ervaren.
Het vervolg van dit verhaal Prematuur en toch borstvoeding kun je nu lezen.
» Lees ook: prematuur en ontwikkeling
Lief als je een reactie achterlaat.
XX Esmée
PS: Wil je mijn verhaal ook lezen over het krijgen van HELLP syndroom? Alle artikelen lezen over prematuriteit? Dat kan via de tag Prematuur.
Jemig, van jou, zo'n verhaal... Dan kun je nog zo nuchter zijn, wat hakt dat erin. Heel veel bewondering voor je doorzettingsvermogen. Wat een moederliefde.
wat een heftige ervaring. Mooi geschreven.
Dank jullie wel voor de complimenten.
Noor kwam 9 jaar geleden ook 8 weken te vroeg op de wereld. Zo maar, spontaan, maar wel met keizersnede. Daar stonden we dan, ineens ongepland een dochter. Niets was in orde, en mentaal was ik er niet klaar voor. Toen ze na 4 weken mee naar huis mocht, lag ik uren te staren naar die dochter van me. Niks roze wolk, vooral veel angsten, paniek bij elke kik die dat kind gaf, schrik dat ik het niet goed deed. Ik sloot me af van iedereen en deed alleen maar aan moederen, omdat het zo hoort. Tot ik brak. Ik was geen seconde gerust met mijn dochter in de buurt, ik had helemaal geen band met haar een leefde van kolven, naar flesjes geven, naar pampers verversen en weer opnieuw. Na 16 weken trok mijn schoonzus aan de alarmbel en schudde me wakker. Godzijdank. Moeder zijn is geen roze wolk, het is vooral vermoeiend, neemt veel tijd en energie in beslag, maar dat vertelt niemand je vooraf.
Nu kan ik er over vertellen zonder tranen, maar het heeft heel wat jaren geduurd eer ik durfde toegeven dat ik echt wel een goede moeder ben.
Een gouden tip: Neem zelf genoeg rust, trek af en toe de deur achter je toe en geniet van dingen die je doet.
Heel veel overeenkomsten met ons verhaal. Hier is onze luc 7 weken te vroeg geboren, ook spontaan. Wel gewoon bevallen maar direct natuurlijk in de couveuse. Na 2 weken hoopten we hem mee naar huis te krijgen maat toen bleek hij een acute darmperforatie te hebben en lag hij aan de morfine.
Hey Es,
Wat mooi beschreven. Ik vergeet nooit meer t moment dat ik jou die dag belde.
Ik hoor je nog huilen.
Door jouw doorzettingsvermogen heb je nu zo'n prachtige dochter.
Je mag trots op jezelf zijn en ook zeker op Marisa.
Want ook zij is een doorzetter
Geniet maar lekker van haar.
X san
Ja San, dat kan ik me ook nog goed herinneren. Je was de eerste die me feliciteerde met mijn verjaardag, die ik in het ziekenhuis moest vieren en ik had net gehoord dat ik over een uur of zo een keizersnede kreeg. Toen vond ik mijn "cadeautje" niet zo fijn. Nu is dat anders.
XX Esmée
herkenbaar verhaal.ook ik had het hellp syndroom en is mijn zoontje 11 weken te vroeg geboren.een tijd waarin je geleefd word.maar je gaat door.nu is ie 5 jaar en t gaat heel goed met hem.hoop dat je het een plaatsje hebt kunnen geven...xxx
Mooi geschreven en heel bijzonder om te lezen. Fijn dat alles nu zo goed gaat!
Liefs,
Samyra
Hoi Esmee,
Prachtig omschreven. En heel herkenbaar.
Groetjes Eelkje
Neobaby.nl
Hartverwarmend jullie reacties. Heel lief. Dank je wel!
Wow, dappere mama en dappere Marisa. Ben benieuwd naar het vervolg.
Groet, Teddy Roorda
Www.teddyroorda.nl
Wauw mooi geschreven. Herkenbaar verhaal.
Wij kregen bijna 3 jaar geleden onze dochter met 33 weken zwangerschap.
Ik had helpp en eclampsie.
Het is een emotionele achtbaan waar je doorheen gaat, welke je nooit zal vergeten. Hoe nuchter je ook bent. (Hihi ook dat is herkenbaar!)
Maar, heel cliché, erg dankbaar dat alles goed is afgelopen met ons, dat had immers ook heel anders kunnen zijn. Veel geluk!
Oh en btw, je stuk over help ik heb helpp, heb ik een tijdje geleden geloof ik al eens gedeeld op mn tijdlijn, ????????
Is dat zo? Nou, dank je wel Sanne!
Herkenbaar... 9 maanden geleden ben ik bevallen op 32 weken... placentaloslating. Het was mijn tweede kindje, bij het eerste verliep alles wel redelijk vlot, dus ik wist wat ik miste... Geen baby op je buik na de bevalling, geen baby op de kamer, geen baby mee naar huis,... Wel een verschrikkelijke tweezijdige elektrische borstkolf die de melk letterlijk uit je borsten zuigt, tot de laatste druppel, tot kloven toe... Wel een leeg bedje thuis, en een lege buik... De emotionele achtbaan... want ook al deed mijn zoontje het redelijk goed, er zijn altijd gevaren en risico's... Het schuldgevoel van het 'falende' lichaam.
Maar na veel traantjes, bange momenten, ongerustheid, had ik een baby bij ons thuis, die flink alle voedingen aan de borst kon drinken en die ook vlot een flesje dronk zodat de mama eens op pad kon (met een diepvries vol afgekolfde melk). Nu doet mijn zoontje het goed. Maar deze rollercoaster vergeet ik nooit. Het doet altijd deugd om te lezen dat er nog mensen hetzelfde meegemaakt hebben. Niet omdat ik dit andere mensen toewens, wel omdat ik dan besef dan mijn gevoelens hierover heel normaal zijn...
Ik heb mij ook nooit gerealiseerd dat dit verhaal en deze gevoelens voor zoveel moeders herkenbaar zou zijn. Ik ben er stil van...
Jeetje Esmee, wat een indrukwekkend verhaal en wat bijzonder van je om zoiets persoonlijks te delen.
Vaak hoor je alleen maar de oppervlakkige verhalen met aan het einde het weg lachen ''omdat het nu weer goed gaat''.
Een bevalling maakt een diepe indruk op een vrouw en bepaald zeker wel hoe je daarna als mens/vrouw in de wereld staat.
Maar...falen doe je nooit als vrouw, hoe de situatie rondom je bevalling ook is geweest!
Wat een mooie reactie Madhurika. Je hebt helemaal gelijk.
Zie veel overeen komsten mijn dochter is doordat de placenta was los gescheurd geboren met 28.6 weken ik had het geluk dat de bloeding mn vruchtwater liet knappen en het bloed na buiten kwam horror scene bij de keizersnede heeft mn dochter een tia gekregen wat een blauwe plek op de hersens achter liet waarvoor we nu elke 3 maand een hersens scan van maken (eerder om de 6week) ik voelde me meer in de weglopen dan moeder .. ik heb het er erg moeilijk mee gehad dat de band tussen je kindje wat je maakt ik juist niet kon maken na 3 maand zkh in en uit was ze eindelijk thuis .. ze doet het uitermate goed en doet dokters steeds weer verstelt staan .... doet me goed om zoiets telezen je herkent zoveel terug en dan bedenk je je wel ben gelukkig niet alleen ..
Dat is zeker moeilijk Astrid. Een band moet ook groeien en daar krijg je dan eigenlijk nauwelijks de kans voor als je kindje in het ziekenhuis ligt. Je bent er tenslotte meer niet dan wel. Ik had dan ook pas na een jaar een kind dat kusjes teruggaf en zich in mijn armen over kon geven aan mijn liefde. Fijn te horen, dat het lezen van mijn verhaal jou heeft gesterkt dat je niet alleen staat. Want dat sta je zeker niet. Kijk maar naar de reacties hierboven.
Hoi hoi
Prachtig geschreven. Onlangs bevallen van zoontje Noah. Hij is nu 4 weken oud en 6 weken te vroeg geboren.
Ik geef geen borst voeding aan hem. Ik kan die stress en druk niet aan. Toendertijd ging het mijn dochter compleet mis.
Best beetje tijd achter de rug en ben et nog lang niet.
Jeetje wat heftig zeg! Ik heb er geen woorden voor! Jullie, mama en dochter, zullen vast een hele bijzondere band hebben. ????
Als mijn kinderen jarig zijn lees ik altijd hun geboorteverslag......