Claudia is een nog jonge actieve vrouw met een geweldig leuke webshop: Mevrouw Schaap. Ze woont samen met haar vriend en prachtige dochter in Voorschoten. Haar wereld stond stil toen ze vorig jaar na het afnemen van een uitstrijkje slecht nieuws kreeg. Ze kreeg de diagnose baarmoederhalskanker. Ze vertelt haar verhaal om vrouwen aan te moedigen vooral hun 5 jaarlijkse controle niet over te slaan en dat uitstrijkje te laten maken, maar om bovenal te luisteren naar hun eigen lijf.

 

De symptomen van baarmoederhalskanker

Waar zal ik eens beginnen, het wordt namelijk geen happy verhaal wat je van een moeder van een driejarige zou verwachten, zeker niet. Er is ook zoveel gebeurd, dus laat ik maar bij afgelopen zomer beginnen, een paar weken voor de vakanties. Ik had al een tijdje een wat zeurderig gevoel in mijn buik. Zo’n gevoel van wel een blaasontsteking, niet een blaasontsteking. Nu is dat voor mij niet zo’n vreemd gevoel, want ik heb daar al mijn hele leven last van. Gooi daar een menstruatie bij, die aan het narren was én jezelf vooral geen rust gunnen zo vlak voor de vakantie, dan heb je wel een beetje een idee hoe ik mij voelde. Voor de meeste vrouwen denk ik herkenbare dingen. Maar dat zeurderige gevoel werd pijn en de pijn werd steeds heviger waarbij ik eigenlijk dacht: “nee, niet weer een nierbekkenontsteking” en toen ging ik ook nog eens uit het niets vloeien. Op dat moment was het wel duidelijk dat ik toch even naar de huisarts moest, potje urine mee want ook zij dacht in eerste instantie aan een flinke blaasontsteking dan wel een nierbekkenontsteking. Zij belde mij later die dag met de uitslag, het was geen ontsteking. Ze ging mij doorverwijzen naar het ziekenhuis, want vanwege mijn geschiedenis met endometriose leek het haar beter om even een afspraak te maken met de gynaecoloog.

 

Bij de gynaecoloog voor een uitstrijkje

Nog voor onze vakantie kon ik bij hem terecht (ik heb echt een hele fijne gynaecoloog).
Hij wilde graag een uitstrijkje maken en na de vakantie een echo inplannen. Op zijn vraag wanneer mijn laatste uitstrijkje was geweest, moest ik met schaamrood op mijn  kaken bekennen dat dit lang geleden was. Ik had tijdens mijn zwangerschap de oproep gekregen en iedere keer weer dacht ik “oh ja, moet ik nog even laten doen, volgende week écht even bellen”, etc. En uiteindelijk waren we dus 2,5 jaar verder. Maar goed, dat uitstrijkje heb ik gedaan en wij zouden na onze vakantie weer contact hebben.

Richard, Rosalie en ik zijn later die week heerlijk op vakantie gegaan naar Spanje, echt even genieten ondanks de pijn in mijn buik, want ja die had ik nog steeds. 2 paracetamol, 1 naproxen dat was de “remedie”. We waren op vrijdag in Spanje aangekomen en op dinsdag werd ik door het ziekenhuis gebeld, het was Gijs, mijn gynaecoloog. Hij had de uitslag van het uitstrijkje, het was niet zo goed. Ik had een PAP3B. Ik moest mij volgens hem vooral geen zorgen maken, want er zijn heel veel vrouwen die dat hebben, maar hij wilde wel alvast een zogeheten lisectie inplannen. Vanaf dat moment was de vakantie toch anders. We zouden drie weken wegblijven, met elkaar overlegd of het niet verstandig was om naar huis te gaan maar de woorden “zoveel vrouwen hebben dit” heeft ons doen besluiten om de vakantie toch af te maken. Achteraf ben ik daar gek genoeg heel blij om want het bleef bij mij helaas niet bij een PAP3B.

 

De lisectie

De donderdag na onze vakantie zou de lisectie plaatsvinden, niet door mijn eigen gynaecoloog maar een vervanger, die ik overigens ook al eerder had gezien. Je kunt er bij deze ingreep voor kiezen of je bij blijft of onder narcose gaat. Ik had voor een ruggenprik gekozen want ik wilde zo snel mogelijk op de been zijn. Het leven ging tenslotte door; het was donderdag en zaterdag moest ik toch echt wel naar Keulen voor die belangrijke inkoopbeurs. Halverwege de behandeling werd er ineens gestopt en kwam de arts achter het groene scherm vandaan en zei tegen mij dat zij iets constateerde dat mogelijk kwaadaardig zou kunnen zijn, dat ze niet verder zou gaan met de ingreep en alleen wat biopten zou nemen.  Daar lig je dan met zoveel mensen om je heen, maar op dat moment stond alles echt even stil. Ik werd vrij snel naar de uitslaapkamer gebracht en iedereen keek vol medelijden naar mij en af en toe kwam er een “gaat het?” voorbij. Niet doen dacht ik nog, niet doen. Ik wilde naar mijn vriend, mijn kind, ik was niet ziek, echt niet!!

 

Is het dan toch baarmoederhalskanker?

Uiteindelijk ben ik dus doorverwezen naar het LUMC eenmaal daar gaat alles in een soort stroomversnelling. Hoewel, aan de ene kant gaat het snel, aan de andere kant niet snel genoeg. Je wilt weten wat je mankeert en liever gisteren dan vandaag. Nu wilde het LUMC zelf ook nog een wat groter biopt nemen, aangezien de biopten van het andere ziekenhuis geen uitsluitsel hadden gegeven: 2 biopten waren schoon, 1 niet. Deze keer ging de ingreep wel onder narcose.

We zijn dan inmiddels op 30 september beland. De ingreep was goed gegaan dus nu begon het lange wachten op de uitslag en dan kan zo’n arts 100x tegen je zeggen “als er iets zit, zijn we er vroeg bij”, maar toch. Zenuwslopende dagen gehad om uiteindelijk op maandagavond te horen dat het toch kanker is… Je wereld en die van de mensen om je heen stort dan letterlijk in en gek genoeg gaat er dan ook gelijk een soort overlevingsmodus aan.

Later die week weer een gesprek gehad met de arts over een plan van aanpak zoals dat heet en weer gaf hij aan dat we er op tijd bij waren, de tumor was 1,8 cm. Mijn baarmoeder zou worden verwijderd en mijn eileiders, dit om eierstokkanker te voorkomen. 5 á 6 uur zou de operatie duren en daarna zou ik zeker 6 tot 8 weken moeten revalideren. Met een klein meisje en een eigen bedrijf wist ik gewoon dat ik daar wat hulp bij nodig had en dan niet alleen van familie maar ook van vrienden en die stonden er massaal! Zo gezegend dat men dit voor ons wilde doen! Dus ik ging eigenlijk met een heel relaxed gevoel het ziekenhuis in, want het moest nou eenmaal gebeuren en ik moest zo snel mogelijk weer beter worden.

 

De operatie

Donderdag 29 oktober werd ik ’s middags om 13.00 geopereerd. Ik weet nog wel dat ik na de operatie heel erg suf was en op mijn vraag hoe het was gegaan, kreeg ik niet echt een antwoord alleen de mededeling “de dokter komt zo bij u”. Ik werd naar mijn kamer gebracht en lag daar wat bij te komen toen ik mij realiseerde dat het nog licht was. Dat was raar want gezien de duur van de operatie zou het donker moeten zijn. En op dat moment stapte mijn vriend de kamer binnen, direct zag ik de tijd op de klok die boven de deur hing 16.00. Het was pas 16.00 en toen wist ik eigenlijk al genoeg. Richard pakte mijn hand en vertelde dat het niet goed was. Ik had een tumor aan de onderkant van mijn baarmoeder van 7,5cm bij ruim 6cm en die was niet operatief weg te halen. Dus ze hadden alleen mijn eileiders en wat lymfen weggehaald. De dokter zou langskomen om het met ons te bespreken. Ik weet eigenlijk niet eens meer of ik gehuild heb na dit nieuws. Wel stond voor mijn gevoel weer alles stil én mijn hoofd draaide overuren. Welk traject gaan we in, zijn er uitzaaiingen, wat zijn mijn kansen, ik word toch wel weer beter? Hoe moet het met Richard en Rosalie als … Ik dorst die gedachte niet af te maken en dat heb ik dan ook niet meer gedaan.

 

Slecht nieuws

De arts was vrij snel bij ons en het eerste wat mij opviel was dat hij er zo verslagen uitzag. Hij vertelde ook dat hij dit met al zijn kennis en ervaring niet had verwacht. Hij was ervan overtuigd dat ik in een beginfase van baarmoederhalskanker zat, de variant die weg zou zijn als je baarmoeder zou zijn verwijderd. Helaas was dit niet het geval en moesten wij het gaan hebben over hoe nu verder. Dat werden dus heel veel onderzoeken. CT-scans, MRI’S, PET-scan, bloedonderzoeken noem maar op om er zeker van te zijn dat ik geen uitzaaiingen had. Ik moest sowieso een week in het ziekenhuis blijven vanwege de wond die ik had, dus ik werd bijna overal met bed en al naar toe gesjeesd. Het was een rare week met als afsluiter de PET-scan in een ander ziekenhuis en daarna was het weer afwachten.
 

Gelukkig niet zo lang deze keer, op maandag kwam het verlossende woord dat er geen uitzaaiingen waren. Ik heb zo ontzettend gehuild  “We” hadden alleen met die ene tumor te maken dus nu kon het behandelplan definitief gemaakt worden en gaan!

 

De behandeling voor baarmoederhalskanker

25 bestralingen, 5 chemo’s en 3 inwendige bestralingen in een tijdsbestek van 7 weken. Het was loodzwaar en zonder de onvoorwaardelijke hulp en steun van onze familie, vrienden, de enorme kracht van mijn vriend en bovenal de wetenschap dat er een klein, lief, bijna driejarig meisje rond hobbelde kon ik het allemaal aan.  Ook het feit dat ik ben overladen met kaarten, mailtjes, whatsappjes, bloemen, cadeautjes noem maar op hielp enorm. We hadden daardoor denk ik allemaal het gevoel er niet alleen voor te staan.

 

Hoe is het nu?

Het gaat goed, de behandeling is goed aangeslagen en we hopen begin april te horen dat de tumor weg is. We weten inmiddels dat deze dusdanig geslonken is dat hij in ieder geval operatief te verwijderen is mocht hij uiteindelijk niet helemaal opgeruimd zijn door de chemo en de bestralingen. Ik heb ook nog wel een lange weg te gaan hoor, want deze behandeling en met name de chemo en 5x in een hele korte tijd onder narcose heeft zoveel afgebroken in mijn lijf, dat ik er een jaar voor mag uittrekken eer ik weer de oude ben. Er vanuit gaande natuurlijk dat we straks goed nieuws krijgen!

Zo dat was een heel verhaal en ik wilde het graag met jullie delen, omdat baarmoederhalskanker na borstkanker de meest voorkomende kankervorm bij vrouwen is wereldwijd en anders dan borstkanker een stuk minder in de publiciteit staat. Pas als je het hebt, kom je er achter dat heel veel veelal jonge vrouwen er tegen moeten strijden en dat er ook nog regelmatig verkeerde diagnoses worden gesteld. Uitstrijkjes zijn erg belangrijk maar vooral luisteren naar je eigen lijf. Ik had 5 van de 7 symptomen die kunnen duiden op baarmoederhalskanker, maar omdat ik net moeder was geworden, heb ik de meeste daarmee weggewuifd. 

Liefs Claudia

 

Update over Claudia

Claudia is volledig kankervrij verklaard en het gaat heel goed met haar en haar gezin.

Bedankt Claudia voor je openhartige en ontroerende verhaal. Heel fijn dat je dit met ons wilde delen. Benieuwd naar de leuke webshop van Claudia? Kijk dan eens op Mevrouw Schaap.

 

Meer lezen over baarmoederhalskanker?