Angst bij kinderen

Gastblog van Merel: een persoonlijk verhaal over haar oudste dochter die door het zien van een film op school heel angstig werd en niet durfde te slapen.

'We hebben De Heksen gezien,' vertelt de oudste somber bij thuiskomst. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze vond de film hartstikke eng en eigenlijk wilde de helft van de klas hem halverwege pauzeren. 'Maar toen wilden ze ineens toch weten hoe hij zou aflopen. Dus toen hebben we hem afgekeken, maar ik ben nu hartstikke bang. Vooral de opperheks, die had zo'n enorme neus en zulke lange nagels!' Om haar woorden kracht bij te zetten toont ze met haar handen de grootte. Ik snap haar wel, ik vond het boek vroeger ook best eng. Tegelijkertijd vermoed ik dat het met een sisser zal aflopen en ik schenk er niet veel aandacht aan. Tot die avond. Ze bibbert bijna van angst zodra ze naar bed moet.

Deadlines en ongeduld

Ik zucht. 'Heksen bestaan niet,' benadruk ik met lichte ergernis. Ik heb een paar deadlines, afgelopen nacht slecht geslapen en vind ergens eigenlijk dat ze deze fase wel gehad zou moeten hebben. 'Waar komt dan toch die angst vandaan?' Ze heeft geen idee, maar kijkt behoorlijk zielig. We lopen naar boven voor het bedritueel en ik vraag haar zacht te doen, omdat beide zusjes slapen. Dat belooft ze, maar nog geen vijf minuten later rent ze met gigantisch kabaal mijn kant op. Opnieuw bang. Mijn ergernis groeit, maar ik probeer de aandacht af te leiden met een paar potjes pesten. Ogenschijnlijk gekalmeerd gaat ze liggen. Zodra ik de kamer wil verlaten, schiet ze omhoog. 'Ik kan die film maar niet uit mijn hoofd krijgen,' piept ze. 'Ga lekker even lezen, dat leidt je wel af. Dan val je vanzelf in slaap.'

Een korte nacht voor allemaal

Wat ik al vermoedde, gebeurt ook. Nog geen twee seconden nadat ik op mijn bureaustoel neerplof en Ro verslag wil doen van de impact die deze film op haar heeft, staat ze al in de deuropening. 'Ik durf niet te slapen,' jammert ze. Geduldiger dan ik neemt hij de tijd om uitgebreid haar verhaal aan te horen, terwijl ik probeer om me af te sluiten en mijn werk te doen. Hij pakt het fantastisch aan en een halfuur later brengt hij haar naar bed. Ze glimlacht zowaar. Zou ze nu dan gaan slapen? Niet veel later krijg ik mijn antwoord: de film laat haar maar niet los en ze komt weer naar beneden. En eenmaal boven staat ze ook daar binnen de kortste keren in onze slaapkamer. Pas om vier uur 's nachts krijgt ook bij haar de vermoeidheid eindelijk de overhand en valt ze in slaap.

Op de juiste manier omgaan met angst

De volgende dag voel ik mijn ogen branden! Mopperend probeer ik de kinderen aan te sporen tot opschieten, wat -zoals elke ouder weet- averechts werkt. Pas wanneer de oudste op school zit en ik even rustig op de bank, besef ik hoeveel angst ik zelf als kind kon voelen. Ik besluit eens te kijken naar afbeeldingen van de film en zie tot mijn afschuw hoe eng die vrouwen eruit zien. Het label '6 jaar en ouder' is wat dat betreft misschien een beetje te optimistisch. Het doet me ook inzien hoe verkeerd mijn reactie gisteravond was. Vandaag pak ik het positief aan. 'Kun je aangeven wat je durft? Jij mag stop zeggen als je niet meer wil.' Het lijkt te werken! Zo groot als ze lijkt, zo klein is ze soms nog van binnen en dat vergeet ik soms. Vlak voor ze naar bed gaat, geef ik haar een heel dikke knuffel en vertel hoe trots ik ben. Nu maar hopen dat ze echt gaat liggen...